In vandag se NYT is daar 'n berig oor die moord op kerkgangers in Charleston deur 'n rassistiese jong man wat 'n rasse-oorlog in Amerika wou ontketen.
Die familie van die slagoffers het een na die ander tydens die jongman se verhoor vir hom gesê dat hulle hom vergewe.
Dit het aandag oor die wêreld getrek en die media het uitvoerig daaroor geskryf.
Die berig van vanoggend vertel van die skryfster se onwilligheid om die man te vergewe.
Sy skryf oor hoe die gemeenskap keer op keer van minderhede verwag om te vergewe. Dan maak sy 'n lys van die onreg wat sulke minderhede soos Afro-Amerikaners in Amerika veronderstel is om te vergewe. Hier is die lys:
Black people forgive because we need to survive. We have to forgive time and time again while racism or white silence in the face of racism continues to thrive. We have had to forgive slavery, segregation, Jim Crow laws, lynching, inequity in every realm, mass incarceration, voter disenfranchisement, inadequate representation in popular culture, microaggressions and more. We forgive and forgive and forgive and those who trespass against us continue to trespass against us.
What white people are really asking for when they demand forgiveness from a traumatized community is absolution. They want absolution from the racism that infects us all even though forgiveness cannot reconcile America’s racist sins. They want absolution from their silence in the face of all manner of racism, great and small. They want to believe it is possible to heal from such profound and malingering trauma because to face the openness of the wounds racism has created in our society is too much. I, for one, am done forgiving.
Dit is aangrypende materiaal wat 'n mens laat nadink oor die wyse waarop mense hulle omgewing in moderne, demokratiese en verligte Amerika beleef.
Dit kos nie veel om te voel hoe naby die berig aan ons eie situasie is nie. Daar is baie woede wat kook in ons land dekade's na die einde van amptelike rasse-diskriminasie.
Ek lees dus die berig met aandag, terwyl ek vir myself sê: ek verstaan haar woede.
En tog, terwyl ek lees, wonder ek gedurig of ek kan saamstem. Wat dan van Mandela wat 27 jaar se eiland-haat boonop beleef het?
Of: sê sy dat 'n mens eers vergifnis moet verdien voordat jy dit kan ontvang?
En: ek wonder of haar Katolieke agtergrond haar berig bepaal. In die Roomse tradisie, skryf sy immers, moet 'n mens eers gaan bely en onderneem om te verander voordat jy absolusie kan kry. Verdien dit, dus.
Of: hoe ondenkbaar dat Christus in sy gelykenis daardie skelm, korrupte belastinggaarder, die tollenaar, kon vergewe omdat hy bely het? Sonder voorwaardes!
Ek besef weer hoe nodig dit is om oor vergifnis na te dink.
En ek voel die behoefte om dit in gesprek met ander te bedink. Daarom lees ek die reaksies van mense op hierdie koerant-artikel met groot aandag. Die berig het die interessantste kommentaar wat 'n mens kan bedink. Dit is altyd 'n ervaring om die wysheid van mense te herken. Mense wat so geraak is deur die berig dat hulle daaroor nadink en dan kommentaar daaroor skryf.
Hier is die kommentaar wat my die meeste opgeval het:
Carolyn van Saint Augustine, Fla. merk op teenoor die vrou wat die berig geskryf het:
I don't forgive you either, by empowering a deranged young man and making him a symbol of white betrayal. I don't forgive you either for ignoring the hundreds of thousands of white men and women that fought hard and died to do the right thing by their black brothers and sisters with descendants that continue to speak out and overcome it through word, deed and legislation. You want racism? Apparently so, so I don't forgive you either. And I have news for you. I don't need your absolution. And neither do all those who have done all they can - the majority - to fight for equality in this country.
Ek dink diep oor hierdie stuk kommentaar: ons word soms so diep ingetrek in 'n saak dat ons die groter prentjie miskyk. Ons is so ontsteld oor die swart slagoffers en hul onmeetlike verlies dat ons nie raaksien hoeveel miljoene mense oor die wêreld heen deur die verskriklike daad van 'n misdadige hater ontstel is, daaronder ly, meewerk om dit te veroordeel en beter dinge vir ons wêreld begeer nie.
Daardie hatige jongman wat 'n rasse-oorlog wou begin, het net die teenoorgestelde reggekry. Hy het 'n menigte mense bymekaar gebring wat met passie gesê het dat hulle nie wil haat nie, dat hulle die menslikheid van almal eerbiedig, dat hulle skeiding tussen mense op grond van kleur verwerp.
Gemengde gevoelens, dus, wanneer 'n mens nadink oor die onmenslike daad van 'n man wat in 'n kerk instap en 9 mense afmaai omdat hy in waansinnige eiewaan leef en die gesprekke wat uit so 'n daad gebore word.
En tog bly ek wonder: terwyl ek kan verstaan dat Gay nie kan vergewe nie - haar eeuelange blootstelling aan vooroordele en diskriminasie praat nog te hard - moet ek erken: ek verstaan moeiliker dat elkeen van daardie familie-lede so spontaan en so onmiddellik, sonder dat hulle aangesê is deur 'n predikant of teoloog, en met soveel passie kon vergewe. Hoe gebeur dit dat 'n mens in die aangesig van jou onmeetlike pyn oor die verskriklike verlies van mense dierbaar aan jou, in die openbaar as eerste verklaring vir die moordenaar wil sê jy vergewe hom? Waarom is dit vir jou so belangrik om aan hóm te dink, om vir hom absolusie te gee, ongevraagd, onverdiend - en dit vir so 'n lasterlike en demoniese daad? Is dit regtig, soos baie dink, om ter wille van jouself vry te wees van haat? Om hom nie toe te laat om jou lewe te vernietig nie?
Of, is dit, in die woorde van een familielid: om hom binne te nooi in die paradys van liefde? Om vanonder die kruis van jou lyding, nog te bid vir die wat jou belas?
http://www.nytimes.com/2015/06/24/opinion/why-i-cant-forgive-dylann-roof.html?emc=edit_th_20150624&nl=todaysheadlines&nlid=55992893&_r=0
Die familie van die slagoffers het een na die ander tydens die jongman se verhoor vir hom gesê dat hulle hom vergewe.
Dit het aandag oor die wêreld getrek en die media het uitvoerig daaroor geskryf.
Die berig van vanoggend vertel van die skryfster se onwilligheid om die man te vergewe.
Sy skryf oor hoe die gemeenskap keer op keer van minderhede verwag om te vergewe. Dan maak sy 'n lys van die onreg wat sulke minderhede soos Afro-Amerikaners in Amerika veronderstel is om te vergewe. Hier is die lys:
Black people forgive because we need to survive. We have to forgive time and time again while racism or white silence in the face of racism continues to thrive. We have had to forgive slavery, segregation, Jim Crow laws, lynching, inequity in every realm, mass incarceration, voter disenfranchisement, inadequate representation in popular culture, microaggressions and more. We forgive and forgive and forgive and those who trespass against us continue to trespass against us.
What white people are really asking for when they demand forgiveness from a traumatized community is absolution. They want absolution from the racism that infects us all even though forgiveness cannot reconcile America’s racist sins. They want absolution from their silence in the face of all manner of racism, great and small. They want to believe it is possible to heal from such profound and malingering trauma because to face the openness of the wounds racism has created in our society is too much. I, for one, am done forgiving.
Dit is aangrypende materiaal wat 'n mens laat nadink oor die wyse waarop mense hulle omgewing in moderne, demokratiese en verligte Amerika beleef.
Dit kos nie veel om te voel hoe naby die berig aan ons eie situasie is nie. Daar is baie woede wat kook in ons land dekade's na die einde van amptelike rasse-diskriminasie.
Ek lees dus die berig met aandag, terwyl ek vir myself sê: ek verstaan haar woede.
En tog, terwyl ek lees, wonder ek gedurig of ek kan saamstem. Wat dan van Mandela wat 27 jaar se eiland-haat boonop beleef het?
Of: sê sy dat 'n mens eers vergifnis moet verdien voordat jy dit kan ontvang?
En: ek wonder of haar Katolieke agtergrond haar berig bepaal. In die Roomse tradisie, skryf sy immers, moet 'n mens eers gaan bely en onderneem om te verander voordat jy absolusie kan kry. Verdien dit, dus.
Of: hoe ondenkbaar dat Christus in sy gelykenis daardie skelm, korrupte belastinggaarder, die tollenaar, kon vergewe omdat hy bely het? Sonder voorwaardes!
Ek besef weer hoe nodig dit is om oor vergifnis na te dink.
En ek voel die behoefte om dit in gesprek met ander te bedink. Daarom lees ek die reaksies van mense op hierdie koerant-artikel met groot aandag. Die berig het die interessantste kommentaar wat 'n mens kan bedink. Dit is altyd 'n ervaring om die wysheid van mense te herken. Mense wat so geraak is deur die berig dat hulle daaroor nadink en dan kommentaar daaroor skryf.
Hier is die kommentaar wat my die meeste opgeval het:
Carolyn van Saint Augustine, Fla. merk op teenoor die vrou wat die berig geskryf het:
I don't forgive you either, by empowering a deranged young man and making him a symbol of white betrayal. I don't forgive you either for ignoring the hundreds of thousands of white men and women that fought hard and died to do the right thing by their black brothers and sisters with descendants that continue to speak out and overcome it through word, deed and legislation. You want racism? Apparently so, so I don't forgive you either. And I have news for you. I don't need your absolution. And neither do all those who have done all they can - the majority - to fight for equality in this country.
Ek dink diep oor hierdie stuk kommentaar: ons word soms so diep ingetrek in 'n saak dat ons die groter prentjie miskyk. Ons is so ontsteld oor die swart slagoffers en hul onmeetlike verlies dat ons nie raaksien hoeveel miljoene mense oor die wêreld heen deur die verskriklike daad van 'n misdadige hater ontstel is, daaronder ly, meewerk om dit te veroordeel en beter dinge vir ons wêreld begeer nie.
Daardie hatige jongman wat 'n rasse-oorlog wou begin, het net die teenoorgestelde reggekry. Hy het 'n menigte mense bymekaar gebring wat met passie gesê het dat hulle nie wil haat nie, dat hulle die menslikheid van almal eerbiedig, dat hulle skeiding tussen mense op grond van kleur verwerp.
Gemengde gevoelens, dus, wanneer 'n mens nadink oor die onmenslike daad van 'n man wat in 'n kerk instap en 9 mense afmaai omdat hy in waansinnige eiewaan leef en die gesprekke wat uit so 'n daad gebore word.
En tog bly ek wonder: terwyl ek kan verstaan dat Gay nie kan vergewe nie - haar eeuelange blootstelling aan vooroordele en diskriminasie praat nog te hard - moet ek erken: ek verstaan moeiliker dat elkeen van daardie familie-lede so spontaan en so onmiddellik, sonder dat hulle aangesê is deur 'n predikant of teoloog, en met soveel passie kon vergewe. Hoe gebeur dit dat 'n mens in die aangesig van jou onmeetlike pyn oor die verskriklike verlies van mense dierbaar aan jou, in die openbaar as eerste verklaring vir die moordenaar wil sê jy vergewe hom? Waarom is dit vir jou so belangrik om aan hóm te dink, om vir hom absolusie te gee, ongevraagd, onverdiend - en dit vir so 'n lasterlike en demoniese daad? Is dit regtig, soos baie dink, om ter wille van jouself vry te wees van haat? Om hom nie toe te laat om jou lewe te vernietig nie?
Of, is dit, in die woorde van een familielid: om hom binne te nooi in die paradys van liefde? Om vanonder die kruis van jou lyding, nog te bid vir die wat jou belas?
http://www.nytimes.com/2015/06/24/opinion/why-i-cant-forgive-dylann-roof.html?emc=edit_th_20150624&nl=todaysheadlines&nlid=55992893&_r=0
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.