Die swart hond en verlangende wag

Só benoem mense die donker tye wat oor hul pad kom: die swart hond wat dreigend bly grom. 

Dan kom die tye wat 'n mens nie meer 'n pad vorentoe raaksien nie. Net die leegte van niks-wil en niks-kan nie.  Tye van verlamming en wanhoop.

Dit is dikwels 'n kliniese toestand, miskien met 'n fisieke oorsaak, soms deur trauma aangebring. Dan help slegs 'n kliniese ingryping, met die nodige mediese hulpmiddels.

Heel anders, baie verskillend is die ander donkerte: Die kere  voel 'n mens die tamheid van woorde, die leegheid van geloofstwiste, die oppervlakkigheid van godsdienstige praktyke en gebruike. 

Maar 'n mens verloor selfs aan die goeie, die geestelike. 

Vroomheid kan irriteer. Heiligheid lyk meestal na spog. 

Taal verdwyn. Verlamming keer 'n mens om te kan skryf.

God gaan weg en bly skuil. 

'n Mens skakel op outomaties oor. Lewensdwang dryf 'n mens voort. 

Dit word die Prediker-tye: alles is sommer net onsin, selfs twak. 

Dit kan maande duur, selfs jare. 

Jan van die Kruis praat van die donker nag van die gees - iets anders as die donker nag van die siel.

Dit is die groot toets vir die mens se self-insig: Dan kom die nietiging: die wete van 'n mens se verganklikheid, van jou nietigheid. 

Wat niks slegs is nie. 

Dit is net pynlik, want dit bring self-prysgawe mee. 

Jou tydelikheid, jou voorlopigheid word die goeie gawe wat jou geestelike reis deurdring.

Soms, ligweg, kom in die tyd die woordelose wete dat die mens slegs bestaan in die egte sin van die woord waar God teenwoordig is. Maar ook maar net vlugtig, maar net as 'n vonkie wat vergeefs vir 'n breukdeel van 'n sekonde in die donker flits.

Om weer te kan leer:  God woon in die ontoeganklike wat nie uitgesê en verwoord kan word nie. En daar kom 'n mens nie deur die mooiste vroomheid nie.

Ons taal faal ons om dit selfs te probeer bedink.

Al wat 'n mens kan doen, is om stil te bly wag. En te verlang. 

Biddend dat die donker wag sal omslaan in afwagting.

God daar bo in die hemel? Oor ons waanbeelde vir en van God

Wright skryf onlangs 'n stuk oor Jesus wat die volgende opmerkings insluit:


For seven years I was College Chaplain and Worcester College, Oxford.  Each year I used to see the first year undergraduates individually for a few minutes, to welcome them to the college and make a first acquaintance.  Most were happy to meet me; but many commented, often with slight embarrassment, “You won’t be seeing much of me; you see, I don’t believe in god.”
I developed stock response: “Oh, that’s interesting; which god is it you don’t believe in?” 

This used to surprise them; they mostly regarded the word “God” as a univocal, always meaning the same thing.  So they would stumble out a few phrases about the god they said they did not believe in: a being who lived up the in the sky, looking down disapprovingly at the world, occasionally “intervening” to do miracles, sending bad people to hell while allowing good people to share his heaven.  Again, I had a stock response for this very common statement of “spy-in-the-sky” theology: “Well, I’m not surprised you don’t believe in that god.  I don’t believe in that god either.”
At this point the undergraduate would look startled.  Then, perhaps, a faint look of recognition; it was sometimes rumored that half the college chaplains at Oxford were atheists.  “No,” I would say; “I believe in the god I see revealed in Jesus of Nazareth.”  What most people mean by “god” in late-modern western culture simply is not the mainstream Christian meaning.

Wright lig hiermee uit met watter disfunksionele, slegte Godsbeeld geloofsgemeensappe gevoed is.

Die res van sy stuk spel uitgebreid sy eie Godsbeeld uit: wie uiteindelik Jesus se lewe en werk bekyk, sal 'n God sien wat nie net vir die mensdom omgee nie, maar wat passievol, liefdevol en met oorgawe 'n verhouding met mense aanknoop.