Hoe meer ons aanbid, hoe meer wil ons aanbid... Liturgiese gebed (2).

Die begin, Here, van alles wat ons wil dink en doen, wéét ons,
is om op te kyk,
weg van onsself, na U,
is om U raak te sien.


In U, die Alfa en Omega, die begin van alle dinge, die einde van alles,
verstil ons hartsverlange,
word ons innerlik vervul
en ervaar ons waarheen U met ons op pad is.


Ons wil U aanbid, vir U vereer,
ons wil met alles wat ons het op U fokus.


Ons kyk om ons, sien suiwer skoonheid by ons;
ons merk U op,
U verborge teenwoordigheid in die skepping.
Ons sien U kunstenaarshand in die plek waar ons bly, in die wydtes van U natuur.
Elke keer weer is dit vir ons eindeloos mooi,
geskep deur U, die Oneindige.
Altyd weer, Skepper, is U vir ons die Een wat alles gevorm het
en voel ons ons omring deur U, die Een wat volmaak mooi is.
Ons roep biddend uit van blydskap omdat ons só konkreet, so direk, so skoon
die Oneindige se oneindigheid kan ervaar,
omdat ons kan weet wat ons sien, is van U, is U.


Ook op ander maniere het ons U ontmoet,
raak U ons aan sodat ons harte ons aanspoor om U te besing, U lof te verkondig.
Ons het in U heilige boek die getuienis gelees, gehoor uit verre tye, lank terug en oor die eeue heen,
hoe getrou U gebly het aan dít wat U begin doen het in U skepping,
hoe U trou bly wys het aan hulle wat U op U wêreld laat woon.
Mense wat U van naby geken het, het met oorgawe oor U geskryf –
hoe goed U altyd vir hulle was.
Hulle het gesing oor U genade.
Hulle het verhale vertel van U volmaakte vriendelikheid,
hoe U hulle bevry het, die nuwe land vol rykdom gegee het.
U was vir die geslagte in die ou tyd die Verlosser, die Vriend.
Ook hulle boeke, hulle getuienis roer ons al en bring ons tot aanbidding.


Toe mense van alle tye ook donker paaie moes loop,
wanneer hulle alleen was,
in tye van verdrukking, in die somber tye van verlies,
was U ook vir hulle daar,
het hulle agter U ligkolom geloop
en in U voetspoor getrap.
U was vir ons voorouers ‘n goeie herder,
die Een wat hulle selfs in hul donker nag wou bly aanbid.


Ook in die blye oomblikke, in tye van vreugde, wanneer mense vir U feesgevier het,
het hulle U teenwoordigheid herken en erken.
By die geboorte van ‘n kind is U naam aangeroep, is offers van dank aan U geskenk, is die teken van die verbond oor hul jong lewens uitgekerf.
By die bind van die liefdesband, elke keer weer wanneer twee mense hul lewens vir mekaar gee, is diepe dank aan U gebring.
By die inbring van die oes, het U ook ‘n deel ontvang.
En altyd weer, selfs in die geringste gawes, is ‘n tiende aan U teruggeggee.


Só het U gedeel in die beste en mooiste van oomblikke van hulle wat die geestelike reis afgelê het,
só is U bly aanbid deur hulle wat U in hul bly tye herken het.


As ons dít alles bedink, hierdie skeppingskrag, U verlossersliefde, U hoedende ontferming, U wat saam met ons die mooiste dinge beleef,
dan wil ons U loof en prys.
Dan kyk ons op, verwonderd, in verering,
dat U wat alles begin het en alles in U hand hou,
dat U ons aanraak en ons U eie maak.
En ons kan nie ophou om U te prys nie.


Hoe skoon is U, God van goedheid, hoe oneindig skoon.
U is mooi, soos geen bruid ooit kan wees nie.


Ons kry nie woorde nie, ons taal is flou, ons gepraat so vaal as ons U naam wil besing.
Hoe vereer ons U? Hoe kan ons ooit die lof uitsing wat U verdien?
Ons besef, lank nadat ons woorde opgedroog het, ons taal verstil het, ons nog
gaan soek na maniere om U te prys, dat ons alleen maar stamelend kan prys, flou-weg kan loof.


Maar selfs al stamel ons, al soek ons na woorde, verlang ons om méér te kan sê,
is dit goed om U te aanbid, is ons pryslied gelaai met vreugde.


En wanneer ons U loof, hoe voorlopig en hoe onvoldoende ook al,
bring ons lof groter lof.
Want as ons U prys, ontdek ons in ons pryswoorde verdere skoonheid, ontdek ons verwonderd U grotere teenwoordigheid.
Want, Here, selfs die woorde wat ons vind om U te aanbid, is woorde wat U ons skenk.
Selfs die dank wat ons aan U bring, is dank wat ons van U ontvang.
Ons kyk op na U, terwyl ons goed weet dat dit U is wat ons laat opkyk.
Ons sing u lof, terwyl ons goed weet dat dit U is wat ons tong in beweging bring.
Verborge, so diep verborge is dit dat ons, die biddeloses, tog deur genade kan bid en aanbid.


Ons wéét, dit is U Gees wat die onuitspreeklike versugtinge in ons plant.
Dit is goed om by U te wees, om in aanbidding by U te kan woon.
Om te weet: hoe meer ons U aanbid, hoe meer verlang ons om U te aanbid.


Here, U is die Alfa en die Omega.
Deur U kom ons tot aanbidding


Tot U sal ons aanbidding wees, van nou af tot in alle ewigheid.


.

Woestyntye word paradystye. Liturgiese gebed (1)

 

Van die begin af, Skepper, 
het U vir ons in U gedagtes gehou, vasgehou.

Toe ons nog nie eers bestaan het nie,

lank voor ons in die moederskoot was,

het U ons vir die wêreld bedink.

In volmaakte skeppingsmag,

het U dag vir dag alles gemaak –

vanaf die eerste tot die laaste dinge, 
gereed vir die mooiste wat sou kom.

En toe het U vir ons gemaak, goed,

na U goddelike beeld,

om soos U te wees,

om in die paradys te woon.

Liefdevol, al wandelende in U tuin,

al geselsende, in diepe gesprek,

was U sonder enige grense by ons,

wou U vir ons by U hê,
was ons een met U.

Dit was die kroon op alles.

Ons het dit verloor, Here,

ons het alles verloor.

Terwyl U ons u tuin van genade laat geniet het,

het ons ons eie dinge bedink, ons eie pad begin loop,

eenkant toe gebroei,

met donker geheul,

geluister na bekoorlike stemme, die ander, mooi woorde van verleiding.

U teenwoordigheid,
U goeie woorde 
was vir ons nie meer genoeg nie.

En só het ons in die woestyn beland, onsself van die paradys vervreem,

in vryheid gekies om oor ons eie lot te beskik.

Maar, toe het U, nog nader aan ons as ooit tevore gekom,

as die volkome mens,

as die beminde Seun,

in ons woestyn, verborge, op  U eie, het U, in verbete stryd 
met die verleidelike stem van mag, van praal, van roem

U nee geantwoord en, in daardie oomblik

alles weer vir ons teruggewen.

Deur U gehoorsame liefde, in U getroue volharding,

het die paradys teruggekom 
– toe reeds, in U eerste dae.

En in koel stilte, na die verbete stryd,

het engele bly, diep bly, die skoonheid van U geestelike mag gevier

toe hulle U manna gevoed het, 
daar, in 'n fees, in die bar, leë woestyn van Palestina.

U goedheid, God, is nie net deur die bose magte beveg nie.

Nie net in die woestyn moes die oorwinning behaal,
die paradys teruggevind word nie,

maar ook menslike magte het U bestry,
opnuut die paradys gestuit

totdat uiteindelik, aan die kruis,

skynbaar uitgelewer aan die grootste vyand,

U die gees gegee het 
en die dood weer sy tol geëis het.

Hoe donker weer, was hierdie nag van mislukking,

die wegglip van die paradys.

Hoe wild die waansin van geweld,

gerig teen goddelike liefde.

Maar nooit, getroue Gesalfde, het U die verborge teenwoordigheid van die Vader opgegee nie. 

U het gelowig, vertrouend, wetend, liefdevol die paradys

vir moordenaars ontsluit, 
reeds al in daardie laaste oomblikke van U aardse weg.

U het toe al seker, gelowig, bly vashou 
aan die Lig wat van God af sou deurbreek.

En op die Sondagoggend, God se nuwe dag, het U in helder lig

van die oggendson,

het U in die paradys, die tuin vol olywe – na eeue weer uitgereik

om by U eie kinders te kan wees.

Saam, een, verenig met hulle te wandel in God se nuwe tuin van genade,
met hulle, gemeensaam, lewenswoorde te wissel.

Ons voel die goddelike liefde,

die Verborge teenwoordigheid van hierdie paradystyd dikwels in ons.

Oor hierdie vreemde liefdesverhaal begeer ons 
hierdie hernude koms van U na ons toe,

om dit ons eie te maak,

om bly daarin te bly, sonder ophou, sonder grense.  

Want by U kom ons tot rus, 
in U vind ons vervulling.

U woorde van die Lewe raak ons, oortuig ons, roep ons.

Sag heilig U Gees ons, tot nuutheid en tot vernuwing.

En tog, weet ons, ook, van die donker kante wat in ons hierdie heilige tye bedreig.

Ons voel elke keer weer hoe ons, soos vanouds, ánder wysheid soek,

hoe ons weer tog maar die verleidelike áfdraaipaaie wil vat,

hoe ons opnuut weer twyfel,

hoe ons soms soek om sekerheid om ons innerlike twyfels te kan beveg,

hoe ons wil reik na U wonde om bewyse te kry.

Ons ontdek telkens weer dat ons U opnuut verraai, ontrou word,

dat ons opnuut weer ons paradys wil opgee.

Dit, Here, is waarom ons hier is, in hierdie plek

waar U ons opnuut weer wil kom haal met u ligte juk en sagte woord,

met die boodskap van liefde, met die evangelie van omgee.

Dit is waarom ons vir U hier, saam met ander, wil opsoek.

In hierdie heilige ruimte, die plek waar U woon,

waar U teenwoordig is,

waar U met ons praat, vir ons nader trek, na ons uitreik,

wil ons wees, wil ons hart oopmaak.

Gees van God, gee dat die heiligheid van hierdie plek waar U woon

en waar U werk,

waar ons nou is,

so naby aan U,

dat dit só deel van ons bestaan, van ons innerlike lewe sal word

dat dit in hierdie oomblikke by U só in ons sal insak,

dat ons opnuut weer kans sal sien en krag sal vind

om, in navolging van U,

en versterk deur U

     die woestyntye paradystye te maak,
     en om weer een met U te kan wees.