Daardie briljante oomblik. Oorwinning

Ek kyk die wêreldbeker rugbywedstryd in die halfeindronde tussen Suid-Afrika en Argentinië. Die manne is vurig. Hulle gee alles. Die Argentyne huil bitterlik na die wedstryd. Die Springbokke lyk tevrede, maar daar is geen uitbundige gevoelens as die eindfluitjie blaas nie.

Die drieë was pragtig met Habana se ellelange lopies oor die hele veld. Maar een beeld bly my by – die vinnige aangee van Shalk Pienaar wat die drieë moontlik gemaak het. Blitssnel. Hard. ‘n Vat en gee-aan gebaar, laat ons dinge doen. Dit was die sterk ketting van spelers wat die bal hanteer en hanteer, met daardie een oomblik van briljante spel wat net ‘n bietjie spoed bysit, die gaping laat oopgaan, die deurbraak moontlik maak.

Doelgerigtheid, toegewydheid kom na vore in afgerondheid. Goed om te sien as iemand in beheer is.

Wat my laat dink aan die ander televisie uitsending, hierdie keer van ‘n prediker wat vertel hoedat God mense oornag kan motiveer om van hul verslawing los te breek. Hy vertel: dit gebeur soms met mense wat jare lank aan verslawing ly. Dan kom daar net ‘n dag dat hulle totaal bevry word daarvan.Hoe sal ons verstaan hoe God werk om mense werklik vry te maak van hul slawerny aan eie vernietiging? Die punt is net: iewers moet ‘n mens daardie oomblik van helderheid beleef. Jy moet besluit nou hardloop jy. Of iemand trek jou saam en in in ‘n wen-wen wedstryd. En dan, daardie momentum wat jy optel en wat jou met die bal laat hardloop, dit bring jou by die doellyn uit. Dit val nie uit die lug uit nie. Jy moet op die veld wees, opgestel teen hierdie vyand wat jou lewe skelm skelm inpalm en tot niet maak. En jy moet tot die aanval oorgaan. Met passie, blitssnel, met spoed en toewyding. En as jy oor die doellyn duik, uitasem, moeë lyf, dan weet jy die stryd was op die ou end amper mooier as die doel self. Want as jy die oorwinning behaal, is dit nie jou mooi lopie wat tel nie. Dit is jou lewensmaats en die lewende God wie se genade en Genade jy in die lewensstryd ontdek.

Dit is waarom ons altyd so helder die oomblik onthou dat ons besluit het: tot hiertoe en nie verder nie: ek het nou genoeg gesukkel. Nou vat ek die gaping.