'n Boeiende artikel in vandag se Trouw: dit klink bekend. Maar daar is in die kommentare nogal hoogs interessante opmerkings. Hier is dit artikel:
"Ik wil mijn vader terug", schreef een anonieme domineesdochter vorige
week in het Reformatorisch Dagblad. Haar 'noodkreet' over de werkdruk
van dominees raakt bij orthodoxe protestanten een gevoelige snaar.
In tegenstelling tot veel collega's uit 'lichtere' kerkverbanden preken orthodox-protestantse dominees doorgaans voor volle kerken. Na de dienst op zondagochtend maken ze zich op voor de tweede preekbeurt, die op zondagmiddag. Preken duren niet twintig minuten, eerder een uur.
Doordeweeks geven ze catechisatie, bezoeken ze gemeenteleden en besturen ze de kerk. Thuis worden ze geacht het hoofd van het gezin te zijn: verantwoordelijk voor de opvoeding en een betrokken vader voor hun kinderschare. Rollen die hoog in aanzien staan en die orthodoxen uiterst serieus nemen.
'Dominee kan niet snel terugvallen op gemeenteleden'
De dubbele verwachting - Gods geestelijke roeping vervullen én het gezin leiden - is te veel gevraagd, verzucht de dochter in haar relaas. Doordeweeks komen predikanten aan die huiselijke bezigheden zelden toe. Als hij niet in de weer is met pastorale zorg, dan bereidt hij zich wel voor op een bruiloft, begrafenis of doopdienst.
Deels is dat een onvermijdelijk kwaad, maar de briefschrijfster ziet ook een rol weggelegd voor gemeenteleden. "Vooral voor een pastoraal ingestelde herder is het moeilijk om te snijden in zijn werkzaamheden als er te weinig mensen in de gemeente zijn die het werk willen doen."
Ze is duidelijk niet de enige die zich zorgen maakt over de werkdruk van orthodoxe predikanten, schrijft het Reformatorisch Dagblad. Op de site van de krant werd het artikel al '14 duizend keer aangeklikt' en regent het reacties. Laten we onze dominees erop aanspreken als ze hun gezin uit het oog verliezen, klinkt het in de reactiekolommen. Een ander oppert dat kerkgemeenten moeten worden opgesplitst, zodat het domineeswerk te overzien blijft.
Dominees zijn nu manusjes-van-alles, meent ook Henk Schaafsma van het Steunpunt Kerkenwerk in een eigen opiniestuk. Kerken moeten zich afvragen of ze telkens de predikant moeten laten opdraven als er iets te regelen valt. De verwachtingen van gemeenteleden zijn 'onterecht en onrealistisch', vindt hij.
"De uitoefening van het ambt van herder en leraar dient vooral tot uiting te komen in prediking, onderricht, pastoraat en leidinggevende taken in kerk en koninkrijk. In de loop der tijd is de gewoonte ontstaan om de predikant met veel meer taken te belasten."
Hij krijgt bijval van René Erwich, lector geestelijk leiderschap aan de Christelijke Hogeschool Ede. Volgens hem moet de predikant minder zelf doen en meer een 'interpreterende gids' worden. Of reformatorische dominees daarop zitten te wachten is de vraag. Maar een onderzoek van Trouw en de Protestantse Kerk in Nederland (waartoe een deel van de refo-predikanten toe behoort) toont in ieder geval aan dat ze preken en voorgaan in diensten zien als hun kerntaak. Dat doen ze bovendien het liefste.
'Pa, hebt u wel echt aandacht voor mij?'
De discussie inspireerde een andere domineesdochter al tot een kritische reactie. Zij vindt dat dochters hun vader erop moeten aanspreken als die voortdurend van de catechisatie naar de kerkeraadsvergadering holt. ""Pa, hebt u wel echt aandacht voor mij?", zouden zoon en dochter moeten vragen.
Maar, zo vindt ze, moeder en kinderen moeten zich ook bij de zware last van de roeping durven neerleggen. "Het feit dat de Heere iemand speciaal roept in Zijn dienst heeft gevolgen voor zijn privé-omstandigheden, en dan met name voor zijn vrouw. Zij deelt volledig in de roeping van haar man. Als ze dat niet kan accepteren, zal ze hem een sta-in-de-weg zijn."
5 reacties
Peter Gortworst
Het mag dan een roeping zijn, het is ook gewoon een beroep. De
kerkenraad als werkgever moet er op toezien dat het de werknemer goed
behandeld. Het is geen 9 tot 5 baan maar recht op vrije tijd heeft een
voorganger/ster wel degelijk. Het is niet vanzelfsprekend/wenselijk een
voorganger/ster aan het hoofd van bijna alles te hebben. Een mondige
gemeente met capabele leden kan/moet heel veel doen zonder de
aanwezigheid van de predikant/e Prediking en pastoraat zijn kerntaken.
Al het andere niet.
23/09/14 15:24
Beledigend? Ongepast? Meld het ons.
B0ssie
In pkn gemeentes, blinkt meer dan de helft van de leden uit, in
passiviteit. Een ander moet het maar doen. Of het nu gaat om het leiden
van jeugdwerk, of bezoeken van ouderen, geen tijd of zin. Nog te
lamlendig om een uurtje eerder te komen om de koffie aan te zetten. Dan
ben je als ' herder' mooi in de aap gelogeerd.
23/09/14 15:13
Beledigend? Ongepast? Meld het ons.
RogerWilco
Als een predikantszoon van een minder orthodoxe richting herken
ik dit toch ook grotendeels. De oorzaak zit in een aantal zaken:
. 1. Predikanten hebben geen weekend en werken vaak 'savonds. Zij werken
wanneer anderen vrij zijn.
. 2. De enige professional in een vrijwilligers organisatie. Dirigenten
hebben hier ook last van.
. 3. Net als dokters zijn ze op afroep beschikbaar. Waar het bij artsen
steeds meer gebruikelijk is om dit te rouleren, is dat voor dominees
lastiger. Ze hebben alt
23/09/14 14:56
Beledigend? Ongepast? Meld het ons.
z. bakker
"De uitoefening van het ambt van herder en leraar dient vooral
tot uiting te komen in prediking, onderricht, pastoraat en
leidinggevende taken in kerk en koninkrijk. In de loop der tijd is de
gewoonte ontstaan om de predikant met veel meer taken te belasten."
. Welke taken zijn er dan nog meer? Onder de genoemde taken valt al zo
ongeveer alles wat er in een gemeente te doen is.
bernhardt
Roeping? Tegenwoordig heet dat; workaholism.
23/09/14 13:42
Beledigend? Ongepast? Meld het ons.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.