Hoe uiterlike dinge geweld kan dryf....

Die verwoestingswerk van jongmense tussen 12 en 20 jaar oud in Londen wat ‘n mens oor die nuusuitsendings bekyk, is hoogs verontrustend.

Sommige kommentators wys daarop dat die kloof tussen ryk en arm in Londen die afgelope paar jaar sterk toegeneem het. Die geweldenaars is mense wat in opstand is oor hul agterstand wat so gewelddadig geword het, beweer hulle.

Ander verklaar die onruste deur te verwys na polisie-geweld, sosiale konteks en verval in die Britse samelewing.

Maar dit was die woorde van ‘n ooggetuie wat my bybly:

Kyk, sê sy, die jong kinders het veral die telefoon-winkels en televisie-verkoopplekke aangeval en gestroop.

In die kultuur waarin hierdie jongmense leef, voeg sy by, word status en identiteit aan hulle toegeken op grond van die telefoon wat hulle het.

Haar woorde bly my by omdat dit vir my ‘n egtheid het en omdat dit ‘n unieke insig in die situasie in Engeland gee. Hierdie jong mense steel nie omdat hulle honger is nie. Hulle steel nie kos, brood, melk of vleis nie.

Maar hier is 'n verdere woord nodig: ‘n Mens moet nie net die jongmense op die manier beskryf nie. Terwyl jongmense hul wilde drif van toeëiening op die gewelddadige manier laat botvier, is ander mense na my gevoel nie minder belas deur hierdie tipe van identiteitsvorming nie.

Ons almal vind identiteit en status in die materiële dinge wat ons besit en in wat ander mense van ons dink op grond van wat ons besit.

Dit is hoe vlak ons geword het.

Spiritualiteit wil juis dat mense presies die teenoorgestelde beleef: ons is nie wat ander mense ons toelaat om te wees nie. Ons kry ook nie ons status en identiteit van uiterlike dinge soos besittings nie. Daarom kan ‘n mens, soos iemand vanaand op die televisie in Engeland sê, arm wees sonder om te wil steel, stroop en roof. Arm, maar gelukkig, sê die volkswysheid.

Die teendeel is egter waar van die geestelike mens: Wanneer ‘n mens die sinvolheid van die lewe ontdek, wanneer jy agterkom hoeveel rykdom ‘n mens innerlik kan besit en deel, kan dit selfs vir ‘n spirituele mens belangrik word om arm, sonder uiterlike dinge te leef. Dan word eenvoud ‘n hoë ideal en ‘n nederige lewensstyl word die hoogste vorm van geluk.

Wat in Engeland gebeur wys vir ons hoe gevaarlik dit kan word wanneer mense versot op uiterlike dinge raak. ‘n Maatskappy met ‘n gebrek aan spiritualiteit leef op die rand van geweld.

Eindelose godsdienstige geweld

Die berig hieronder het vandag in Trouw verskyn. Dit verdien versigtige aandag. Onlangse gebeure in Suid-Afrika, as 'n mens dit kan glo, wil suggereer dat ons soms ook met ‘n soortgelyke kwessie plaaslik te doen het.  Die verbod op die verkope van Christelike tydskrifte in 'n sekere winkelgroep, is vertel, volg nadat 'n bestuurder heftig gereageer het op 'n tydskrif se berig oor Messiaanse Jode. 

In Suid-Afrika, sal mense wat weet, jou verder vertel hoedat Joodse gelowiges wat meer van die Christendom wil weet en selfs sinvol aan Christelike eredienste deelneem, dit dikwels anoniem doen. Hulle vrees die woede van onverdraagsame familie en vriende.

Ortodokse gelowiges in die Jodedom is nie veel anders as in sommige Islamitiese lande en groepe nie. In vele lande word Christelike godsdiensoefening verbied. Die sosiale druk op mense wat hul godsdienstige oortuigings verander, is enorm.

Dink maar hoe Christene in Irak tans aangeval word. Verlede week is ‘n bom in ‘n kerk in Bagdad tydens ‘n aanddiens geplaas en het die dood van 58 Christene tot gevolg gehad nadat ‘n groep militante 120 gyselaars aangehou het. Hulle het die kerkgebou ingestorm, granate laat ontplof en toe die rook bedaar het, het hulle na die priester voor in die kerk geloop, hom beveel om op die grond te gaan lê en hom toe net daar summier doodgeskiet. Twee ander priesters het ook gesterf.

Hier is foto's van roubeklaers by die begrafnisse:

 

In dieselfde tyd het bomme in elke Christelike woongebied in die stad ontplof, vier mense gedood en elf gewond gelaat. Een van die gelowiges daar vertel dat Moslem-bure en vriende van jare skielik teen haar en haar familie gedraai het. Sy kan dit nie begryp nie. Christene is besig om op groot skaal uit Irak te vlug.

Hier is ‘n nuusberig oor die aanval op die kerk:





Dit bly ondenkbaar dat godsdienste wat bedoel is om en wat graag aanspraak maak dat hulle barmhartigheid en ontferming uitdra en wys, so onverdraagsaam en gewelddadig kan word. Die onverdraagsaamheid neem soms ekstreme vorme aan: In die berig hier onder word vertel van Joodse ortodokse gelowiges wat selfs oordoppies dra om nie te hoor wat Christene vir hulle sê nie – hulle vrees besmetting….

Dit is nie verniet dat baie sinici vra na die destruktiewe rol van godsdiens in die wêreld. 

Iewers dring hierdie onverdraagsaamheid langsamerhand deur die bewussynsdrempel van selfs die mees neutrale godsdienstige state. Dit was interessant om te sien dat die Deense regering onlangs besluit het om die bou van ‘n moskee in Denemarke toe te laat slegs as die Arabiese donateurs van die moskee toelaat dat kerke in hul land gebou word.

Hier is die berig uit Trouw:

Doelwit van laster en gewelddaden


Messiaanse Joden vrezen in Israël voor hun veiligheid. Joodse tegenstanders roepen op tot maatregelen tegen bekeringen en grijpen in sommige gevallen naar terreur.


Tien uur op een herfstige maandagochtend. In Arad, een slaperig stadje in de Negevwoestijn, waaien de pamfletten op het mededelingenbord van de supermarkt, als witte vlaggen in de woestijnwind. Ze lijken op de Amerikaanse wanted-posters waarmee om de opsporing van misdadigers wordt verzocht. Op een van de pamfletten staan foto’s van de Nederlands-Spaanse Jakim Figueras, pastoor van de messiaans-Joodse gemeenschap en zijn Joods-Israëlische vrouw Debbie. Onder hun gezichten de tekst: ’Pas op! Dit zijn leden van een messiaanse sekte, die Joden bekeert.’


Figueras, een energieke veertiger in jeans met sportieve instappers, onderscheidt zich op het eerste gezicht niet van Joodse Israëliërs. Hij leeft in harmonie met zijn buren, respecteert de sabbat en gedraagt zich niet uitdagend of missionair. Zijn Nederlandse grootvader hielp Joden tijdens de Shoah en kreeg postuum de Israëlische eretitel ’Rechtvaardige onder de volkeren’. Maar Figueras gelooft behalve in de Thora ook in het Nieuwe Testament en ziet Jezus – of ’Jesjoea’ zoals hij hem noemt – als zijn verlosser. En daar wringt de schoen.


Al zeven jaar vormen Figueras en zijn gezin het doelwit van een lastercampagne van de ultraorthodoxe groepering Goer Chassidim. Wekelijks houden ze protestdemonstraties voor Figueras’ huis, soms met 600 deelnemers. Ze roepen dreigementen en gooien stenen. De politie doet of haar neus bloedt, de gemeente treedt niet op. Sterker nog: de demonstranten opereren met een gemeentelijke vergunning.


Tegenover Figueras’ messiaanse gemeenschap stelt de gemeente zich minder inschikkelijk op. Vorige maand kreeg Sacha – een van Figueras’ volgelingen in wiens huurhuis al tien jaar de wekelijks gebedsbijeenkomsten worden gehouden – een brief met de mededeling: ’U gebruikt uw woning voor een ander doel dan waarvoor zij bestemd is. De bestemming dient te worden gewijzigd of de woning ontruimd.’


De vijftig officiële en tientallen geheime leden van de messiaans-Joodse gemeenschap staan nu op straat. Toen Figueras op het gemeentehuis vroeg of hij een andere bedrijfsruimte kon huren, kreeg hij te horen dat de gemeente Arad alleen joodse gebedshuizen tolereert.


Jakim Figueras haalt zijn schouders op. „Ik heb geen idee waar we kunnen vergaderen. Dit is weer het werk van Goer Chassidim. Een gemeenteambtenaar vertelde me dat het een kwestie van terugbetalen is. Goer Chassidim heeft de burgemeester in het voorjaar bij haar verkiezingsstrijd gesteund. Nu helpt zij de chassidim om onze congregatie, die een doorn in het oog van de orthodoxen is, op te ruimen.”


Wat vindt burgemeester Tali Ploskov van de messiaanse Joden? Die zorgen immers niet voor problemen in haar stad? „De burgemeester gaat daar niet over”, zegt haar secretaresse. Ze verwijst voor een reactie naar de persvertegenwoordiger van de gemeente, maar die heeft het te druk om te antwoorden. Misschien kan de politie helpen? Op het politiebureau verwijst men terug naar de gemeente.


Sommige ultraorthodoxe Joden zijn zo bang om door niet-Joodse gedachten besmet te raken dat ze tijdens confrontaties met de messiaanse Joden zelfs oordopjes dragen. Joel Rebibo van Yad le Achim, een orthodoxe vereniging die missionaire activiteiten bestrijdt, ziet in messiaanse Joden én in christenen een ernstige bedreiging voor het jodendom.


„Missionarissen vissen in de Joodse vissenkom en hengelen Joden met gemak hun messiaans aquarium binnen”, zegt hij. „Israël ziet de dreiging niet. We eisen een wet die elke vorm van religie die andersdenkenden probeert te bekeren, in Israël verbiedt en strafbaar stelt.”


Ovadia Josef, oud-opperrabbijn en leider van de orthodoxe Sjas-partij, vermaard om zijn controversiële uitspraken, ging in een recent interview nog verder: „Niet-Joden hebben slechts één functie in deze wereld: het Joodse volk dienen.”


Er wonen in Israël en op de Westoever zo’n 15.000 messiaanse Joden, verdeeld over zestig gemeenten. Vooral door de instroom van Russische immigranten – die vaak één Joodse ouder of grootouder hebben, maar in Rusland christelijk zijn opgevoed – is hun aantal de laatste jaren gegroeid.


De staat beschouwt hen als christenen. Nieuwe immigranten, zelfs Joden die volgens de Wet op de Terugkeer recht hebben op Israëlisch staatsburgerschap, wordt de Israëlische identiteit geweigerd als ze geloven in Jezus als de Messias. Dat komt doordat de ultraorthodoxe Sjaspartij jarenlang de scepter zwaaide over het ministerie van religie en binnenlandse zaken, zegt de Israëlische advocaat Caleb Myers, verdediger van de van messiaanse Joden. Ultraorthodoxen worden bevoordeeld; andersdenkenden gediscrimineerd. Ze krijgen geen verblijfsvergunningen, ze mogen hun geloof niet uitdragen.


„Discriminatie en dehumanisering van messiaanse Joden is gevaarlijk, want het geeft Joodse extremisten een legitimatie om minderheden aan te vallen”, zegt Myers. De laatste jaren is het geweld tegen christelijke en messiaans Joodse groepen in Israël gegroeid. Myers, zelf een messiaanse Jood, geeft enkele voorbeelden. Zo werd een jaar geleden de Nicolaykerk in Migdal ha-’Emek, een stad in het noorden van Israël, met stenen bekogeld. In hetzelfde jaar werd na Kerstmis een Duitse pelgrim die een kruis droeg door ultraorthodoxe jongeren aangevallen. Honderden Bijbels werden in de gemeente Or Jehoeda verbrand.


Dat is in strijd met het basisrecht van godsdienstvrijheid. Advocaat Caleb Myers heeft de overheid daarom aangeklaagd wegens discriminatie. „Vandaag worden messiaanse Joden en gelovige christenen gediscrimineerd.


Hoe gevaarlijk lastercampagnes zijn, bleek in Ariel, de Joodse nederzetting op de Westoever, tijdens het Poerimfeest van 2008. Voor de voordeur van David Ortiz, voorganger van de messiaanse Joden, lag een pakketje. Joden geven elkaar tijdens Poerim cadeautjes en de werkster legde het nietsvermoedend op tafel. Toen Ami, de 15-jarige zoon, een chocolaatje uit de doos plukte, explodeerde de verpakte bom.


Nu, ruim twee jaar en veertien operaties later, is Ami weer op de been. Jakov Teitel, de Joodse terrorist die deze bomaanslag en nog enkele andere aanslagen pleegde, is gepakt en heeft bekend lid te zijn van de orthodoxe vereniging Jad le’Achim.


De uit Porto Rico afkomstige Ortiz en zijn Amerikaanse, Joodse vrouw Leah noemen het een wonder dat hun zoon Ami de bomaanslag heeft overleefd. De haatacties begrijpen zij niet.


Leah: „We wonen hier 25 jaar en hebben Joodse vrienden. Onze zes kinderen gaan naar Joodse scholen en vijf kinderen vervulden de Israëlische dienstplicht. David werft fondsen voor de gemeente Ariel in het buitenland. Waarom dan die haat?”


Antwoord op die vraag kregen Ortiz’ Ierse vrienden die bij de Israëlische ambassade protesteerden tegen deze behandeling. Het Israëlische ministerie van buitenlandse zaken schreef: ’Messiaanse Joden proberen Joden en moslims te bekeren. Ze moeten hun gedrag naar andere gemeenschappen wijzigen om extreme reacties te voorkomen.’


Waarschijnlijk moet er eerst bloed vloeien voordat de politie optreedt, concludeert Figueras in Arad. Het is voor zijn vrouw Debbie zelfs reden om uit het nieuws te blijven; ze is bang voor represailles. Haar leven en dat van haar vijf kinderen wordt bedreigd. „Vluchten is geen oplossing. Wij moeten proberen om vreedzaam samen te leven.”