Ongekende verborgenhede kom oor ons pad waar 'n mens nie gedroom het om dit raak te sien nie

Ek het al voorheen geblog oor die eerste hoofstuk van die beroemde teks van Antoine de Saint-Exupéry, Die Klein Prins, wat deur sommige as 'n kontemporere mistieke teks beskou word. 

In die tweede hoofstuk beland die verteller in die Sahara-woestyn na 'n ongeluk met sy vliegtuig. Hy probeer sy vliegtuig regmaak. Dit is dringend, want sy water-voorraad is min en hy sal nie langer as 'n week kan uithou nie. Die woestyn is groot en hy is bitter alleen wanneer hy die eerste aand daar moet deurbring.  Teen sonsopkoms hoor hy 'n vreemde stem wat hom vra om 'n skaap te teken. 

Hy is stomgeslaan - en ook bietjie raadop, want onthou, hy is nooit geleer om te teken nie. Sy mense wou hom altyd "nuttige" vakke laat loop sodat hy 'n ordentlike mens met 'n goeie werk kan word. Hier is hy in die gevaarlike woestyn. Dit is 'n saak van lewe en dood - hy moet sy vliegtuig regmaak.

En dan, in daardie krisis, kom vra 'n prinsie vir hom om 'n skaap te teken. 

DIe verteller is vasgevang in sy grootmens-bestaan. Hy wonder oor die prinsie. Hy probeer vir die prinsie vra wat op aarde die prinsie in die woestyn doen. 

Maar daar is nie 'n teken van 'n antwoord van die prinsie se kant af nie. Al wat die prinsie van wil weet is dat hy 'n skaap moet teken.

Dit is 'n verborgenheid, skryf die verteller. En wanneer 'n mens voor so 'n verborge ding te staan kom soos 'n prinsie wat in die woestyn vir 'n tekening van 'n skaap vra, is dit so oorweldigend dat 'n mens nie kan waag om ongehoorsaam te wees  nie. Jy word met die vreemde, misterieuse gekonfronteer en jy moet jouself daaraan gee.

Die verteller waarsku sy lesers dus: dit is nie sommer net 'n verhaal hierdie nie. Dit gaan om iets diepers, wat nie maklik gepeil kan word nie.

Die klein prinsie se versoek is so ernstig dat die verteller daarop vir hom die een tekening na die ander maak. Maar nie een is vir die prinsie goed genoeg nie. Hy kritiseer almal. Die tekening is of te gevaarlik, of te sieklik, of te groot of te oud. 

Die prinsie wil  'n skaap sien en dit moet 'n skaap wees wat 'n lang tyd sal leef. 

Vies en ongeduldig teken die verteller naderhand bloot 'n boks. Hy kan nie die kinderverbeelding met sy grootmens-kuns aanspreek nie. Dus, heel eenvoudig vertel hy aan die prinsie dat die skaap binne in die boks was. 

Hy kan nie vir die prinsie gee wat die prinsie vra nie. Hy gee hom 'n grootmens-abstrakte boks. Maar hy beroep hom op die prinsie se verbeelding: Hier in die boks, is die skaap, vertel hy aan die prins.

Tot sy stomme verbasing is die prinsie dadelik tevrede en selfs in sy skik. Hy kan hom heerlik inleef in daardie boks! 

Die prinsie is mal oor die boks, want hy kan nou uiteindelik in sy verbeelding die skaap sien wat die verteller nie vir hom kon teken nie. 

Hy dwing nou verder die verteller ook om saam met hom op sy geestelike ontdekkingsreis te gaan en om hom in te leef in die konkrete dinge. Daarom vra die prinsie: "Sal die skaap 'n groot klomp gras kan eet?" Die prinsie word daarop deur die verteller gerusgestel, dat daar genoeg gras sal wees. Die verteller is besig om hom in die verbeeldingswereld van die prinsie in te leef!

Dan buig die prinsie sy kop oor die tekening van die boksie: "Kyk, roep hy uit, die skaap slaap nou...."

In hulle verbeelding word hierdie twee karakters na nuwe moontlikhede en op wonderlike verbeeldingsvlugte geneem. Die aarde is so groot as wat 'n mens dink dit is groot. Jy ontdek die verborge dinge as jy genoeg daaroor nadink en praat.

In daardie groot woestyn, terwyl die verteller sy vliegtuig wil regmaak, maar tog ook terwyl hy so alleen en eensaam is, is daar 'n prinsie wat vir hom die maklikste van dinge vra - om vir hom te teken wat sy hart begeer. En sy hart begeer 'n skaap - nie gevaarlik nie, nie oud nie, nie groot nie, net reg. En sy hart begeer dat die skaap genoeg gras sal kan eet. En wat bly is as hy sien hoe sy skaap in die boks wat op paper geteken is, slaap......

Ons wat so in die serebrale ingesuur is, wat so opgeneem is deur ons krisisse, word soms herinner aan die verrassings wat op so 'n klein, ongemerkte, maar onverwagte manier in ons lewens teenwoordig is.  Ongekende verborgenhede kom oor ons pad waar 'n mens nie gedroom het om dit raak te sien nie.

Kyk wat maak hierdie kunstenaar (Chris Davis) van die hoofstuk:

Lately I have been thinking a lot about my childhood. I have been thinking about the story The Little Prince and how it has affected my life. In the story, there is a pilot who crashes in the middle of the Sahara desert. One of the things the pilot sees after crashing is a strange little boy dressed up like a prince. The first thing the boy says is, “Draw me a sheep,” and the pilot does. The boy did not like the man’s drawings so the pilot draws a box and says the sheep he wants is inside the box. The little prince falls in love with the drawing of the box because he uses his imagination to see his perfect sheep. This story has affected my life because it has everything to do with the way I think and make art. I stare at walls, rust, junk, or anything with an interesting texture and imagine things like faces, planets, or monsters inside of the textures. In everything I do, whether it is walking down the street, sitting in class, or just looking at things, I use my imagination to see how I can fantasize and turn everything into an art piece, to see the perfect sheep inside the box.

http://www.facebook.com/group.php?gid=6370252301

En hier is sy kuns:

Oor 'n mistikus van ons tyd...

Antoine de Saint-Exupéry het ‘n boekie geskryf met die titel “Die klein prins.” Dit is in 190 tale vertaal en daarvan is meer as 80 miljoen kopieë verkoop. Dit het een van die gewildste boeke ooit geword.

Saint-Exupéry was ‘n mistikus. Hein Blommestijn noem hom een van die bekendste mistici van die twintigste eeu. Hy het nie tradisionele mistieke taal gepraat nie, maar sy skrywe vertel op nuwe maniere wat mistiek is.

Sy beroemdste uitspraak is dié van die jakkals wat vir die prins sê:  ‘n Mens sien net met die hart helder. Dit wat werklik saak maak is onsigbaar vir die oë.

Die boek begin só (en hy het self die tekening gemaak! sien die hele boek by
http://www.spiritual.com.au/articles/prince/PrinceCh1.htm

Once when I was six years old I saw a magnificent picture in a book, called True Stories from Nature, about the primeval forest. It was a picture of a boa constrictor in the act of swallowing an animal. Here is a copy of the drawing.

In the book it said: "Boa constrictors swallow their prey whole, without chewing it. After that they are not able to move, and they sleep through the six months that they need for digestion." I pondered deeply, then, over the adventures of the jungle. And after some work with a colored pencil I succeeded in making my first drawing. My Drawing Number One. It looked like this:

I showed my masterpiece to the grown-ups, and asked them whether the drawing frightened them. But they answered: "Frighten? Why should any one be frightened by a hat?" My drawing was not a picture of a hat. It was a picture of a boa constrictor digesting an elephant. But since the grown-ups were not able to understand it, I made another drawing: I drew the inside of the boa constrictor, so that the grown-ups could see it clearly. They always need to have things explained. My Drawing Number Two looked like this:

The grown-ups' response, this time, was to advise me to lay aside my drawings of boa constrictors, whether from the inside or the outside, and devote myself instead to geography, history, arithmetic and grammar. That is why, at the age of six, I gave up what might have been a magnificent career as a painter. I had been disheartened by the failure of my Drawing Number One and my Drawing Number Two. Grown-ups never understand anything by themselves, and it is tiresome for children to be always and forever explaining things to them.

 Kyk ‘n bietjie na sy opmerkings:  “I pondered deeply...”

En dan: wat hy teken en in sy tekening raaksien, is ‘n luislang wat ‘n olifant opgevreet het. Die volwassenes sien net ‘n hoed raak. Hulle kan nie dieper sien nie. Hulle bestaan is vlak.

Maar selfs as hy dit dan vir hulle verduidelik, is hulle neus optrekkerig.  Hy kan, is hulle advies, hom beter doenig hou met geografie, geskiedenis, wiskunde en grammatika.

Om hierdie inleiding beter te verstaan, kan ‘n mens bietjie kyk aan wie die boek so aangrypend opgedra is:

I ask the children to forgive me for dedicating this book to a grown-up. I have a serious excuse: this grown-up is the best friend I have in the world. I have another excuse: this grown-up can understand everything, even books for children. I have a third excuse: he lives in France where he is hungry and cold. He needs to be comforted. If all these excuses are not enough, then I want to dedicate this book to the child whom this grown-up once was. All grown-ups were children first. (But few of them remember it.) So I correct my dedication:

To Leon Werth, When he was a little boy"

Hieruit kom ‘n mens agter hoe die volwassenes wat “alles weet” eintlik niks begryp nie. Hulle kan hulle nie inleef in die wonderlike fantasie-wêreld van die kind nie. Hulle dink aan die “nuttige” dinge, aan ‘n kind wat ‘n grootmens met ‘n goeie beroep moet word. Hulle materialisme vernietig die mooiste van mooi dinge: die onmiddellike, direkte, lewensblye, spontane, verbeeldingryke wêreld waarin ‘n onbesoedelde jong seuntjie of dogtertjie tuis voel en leef. Die verborge dinge ontgaan hulle. Dit wat ‘n kind ‘n as ‘n manjifieke skildery beleef, is vir hulle ‘n simpel hoed of ‘n tydmors. Dit wat vir die jonges van hart vreugde gee, word afgemaak. En mense wat nie inval nie, word uitgewerk tot armes en hongeriges.

En die boek, eintlik geskryf vir volwassenes as ‘n volwasse fabel, wil mense herinner aan die vernietigende magte wat in hul groot wêreld los is. Of, wat Saint-Exupéry elders as sonde beskryf.

Kyk dieper, vertel hy ons. Soek die verborge wêreld van die kleines, die onbeskermdes, die wat swaar kry en wat liefde nodig het.

Iemand skryf iewers dat Saint-Exupéry se boek eintlik oor sy eie lewe gegaan het. Dit vertel iets van sy eie soeke na kinderlike sekerhede, innerlike vrede, na die mistiek. Dit is ‘n boek wat oorloop van liefde wat hy vir sy vrou gevoel het, maar wat hy nie altyd van haar kon terugkry nie.

Een van sy bekendste opmerkings is: “Egte liefde is onuitputlik. Hoe meer ‘n mens daarvan gee, hoe meer het jy. En as jy by die ware fontein gaan skep, hoe meer water jy skep, hoe sterker vloei dit..”