Hoe om met sokker-manie saam te leef...

Sokker-koors loop hoog.

Só hoog dat Trouw vanoggend 'n artikel publiseer wat voetbal-liefhebbers en minder geesdriftiges te help om met mekaar oor die weg te kom.

Lees die tips hier

http://www.trouw.nl/tr/nl/31180/WK2014/article/detail/3684534/2014/07/05/Voetballiefhebbers-en--haters-probeer-elkaar-niet-te-bekeren.dhtml?utm_source=dailynewsletter&utm_medium=email&utm_campaign=20140705

Hier is 'n aanhaling daaruit:

De collectiviteit, de begeestering, de verbroedering, de symbolen waarmee fans zich tooien, de uitzinnige decoraties van straten en cafés doen mij vooral aan carnaval denken - in oorsprong natuurlijk ook een ritueel dat aan religie is gerelateerd, enfin de cirkel is rond, net als de bal.

Wat voor diepzinnige analyses er ook op losgelaten kunnen worden, vast staat in ieder geval dat voetbal een feestje is, waaraan heel veel mensen heel veel plezier beleven. Stichting Kijkonderzoek becijferde dat in Nederland 600.000 voetbalhaters rondlopen: personen die sinds het begin van het toernooi minder dan vijf minuten van de wedstrijden en voor- en nabeschouwingen hebben gezien. Alle anderen zijn gegrepen door de voetbalkoorts. Zo werd ik tot mijn ontsteltenis ontmaskerd als 'voetbalhater'.

Maar dat ben ik helemaal niet! Toegegeven, ik heb minder dan vijf minuten gekeken, ik had andere dingen te doen, maar dat betekent niet dat ik voetbal haat. Ook de randverschijnselen, de oranje parafernalia in de supermarkten, de vlaggetjes, de geschminkte, carnavalesk uitgedoste fans, de hossende meutes, het gejuich dat op gezette tijden weerklinkt in de achtertuinen haat ik niet. Waarom zou ik? Het is een sport, het is een spelletje!

Er is geen enkele reden te bedenken waarom het land verdeeld zou moeten worden in twee kampen die de pest aan elkaar hebben: een enorme groep van voetballiefhebbers en een minuscuul groepje voetbalhaters. 

Duiwel-uitdrywing

In vandag se Trouw is daar die volgende berig oor die Vatikaan se houding oor duiwel-uitdrywing. Veral insiggewend is die kulturele verskille tussen katolieke lande in Suid-Amerika en Wes-Europa oor die zaak.

Ze bestaat al sinds 1994, maar nu pas geeft het Vaticaan de Internationale Vereniging van Exorcisten officiële status. Is de vraag naar duiveluitdrijvers plots gestegen?

De erkenning werd woensdag bekendgemaakt in l'Osservatore Romano, de quasi-officiële krant van het Vaticaan. De vereniging is het geesteskind van, onder meer, de bekende Italiaanse exorcist-priester Gabriele Amorth. Hij streeft al enkele decennia naar meer erkenning van 'demonische bezetenheid' en andere duivelgerelateerde problemen.

De enkele honderden leden van de vereniging zijn opgeleid om gelovigen van zulke problemen af te helpen - door gebed, handoplegging en natuurlijk de werking van de Heilige Geest. Eens in de twee jaar komen ze samen in Rome.

Met de erkenning is het exorcisme terug van nooit weggeweest, meent Paul van Geest. "Duiveluitdrijving is al eeuwen onderdeel van het katholicisme, maar Rome spreekt er nu nog weinig over." Dat is volgens de kerkhistoricus van de Tilburg University en de Vrije Universiteit een bewuste keuze: "De kerk wil voorkomen dat ze als magisch te boek komt te staan."

Wordt exorcisme nu nog wel uitgeoefend?
Van Geest: "Absoluut. Tot het Tweede Vaticaanse Concilie, een halve eeuw geleden, was duiveluitdrijving een vast onderdeel van de priesteropleiding. Alle priesters ouder dan 70 mogen zich dus exorcist noemen. Inmiddels heeft ieder bisdom één vaste exorcist. Zijn identiteit wordt niet bekendgemaakt: als je meent dat iemand problemen heeft die niet psychiatrisch van aard zijn, kun je als gelovige je bisdom bellen en een afspraak met een exorcist aanvragen."

"Inderdaad, dat is een beetje geheimzinnig. Rome heeft er bewust voor gekozen: vanwege haar imago, maar ook om te voorkomen dat je verkeerde types aantrekt."

Waarom verleent het Vaticaan de vereniging juist nu officiële status?
"Daar doet Rome geen mededelingen over, maar ik vermoed dat paus Franciscus erachter zit. Hij heeft in interviews al eens gezegd dat hij in de persoonlijke macht van de duivel gelooft. Die overtuiging klinkt in zijn woorden vaker door. In Latijns-Amerika is het idee sowieso een veel nadrukkelijker onderdeel van het katholicisme."

• 
  © corriere.it.
  De paus ontfermde zich vorig jaar na de Pinkstermis over een zieke jongen. Dat was geen exorcisme, meent Van Geest.

Volgens sommigen heeft de paus al publiekelijk een duivel uitgedreven.
"Vorig jaar legde hij na de Pinkstermis een zieke jongen de handen op. Inderdaad, dat jongetje begon te schudden, net als dat bij een duiveluitdrijving vaak gebeurt. Het Vaticaan ontkende dat het exorcisme was, en volgens mij heeft het daar helemaal gelijk in. Een duiveluitdrijving doe je niet spontaan. Je moet eerst precies weten wat iemands problemen zijn en een psychiatrisch rapport lezen. Wat Franciscus deed was een gewone handoplegging en een gebed."

Toch hoorden we paus Benedictus nooit over exorcisme.
"Hij was er veel minder expliciet over. Benedictus erkent dat er machten zijn die de slechtheid van het individu te boven gaan, maar hield het abstract. Franciscus is geen strikte academicus."

Gaat de kerk nu meer over dit onderwerp spreken?
"Ik verwacht van niet. Waarschijnlijk wil het Vaticaan exorcisme vooral uit de marges halen en meer aan het oppervlak brengen. Dat past ook in Franciscus' streven naar meer openheid."

"Wat betreft de Nederlandse kerk: die legt veel meer nadruk op de vreugde van het evangelie. Dat zal zo blijven. Exorcisme is vooral populair op het zuidelijk halfrond en in gebieden als zuid-Italië en Polen. Aan de andere kant: de vergaderingen van de Vereniging van Exorcisten krijgen nu een officieel karakter. De uitdrijvers van de Nederlandse bisdommen moeten daar ook naartoe, neem ik aan. Dan moeten ze dus uit de kast.

Die Amerikaanse Verlosser-Jesus

Die sokker tussen Amerika en België was sit-op-die-punt-van-die-stoel materiaal. 

In Amerika, waar sokker nie die nommer een sport was nie, was dit die tweede mees bekykte sportprogram van alle tye. Sulke sport roep ekstase by mense op.  

Dapper was die Amerikaanse span. Al kom België onbetwisbaar as die beste span uit die wedstryd. 

En, behalwe dat Amerikaners begin sokker-mal word, oorlaai hulle oordadiglik hul spelers met lofprysinge. 

En tereg. Goeie verloorders, dink ek. In lyn met 'n goeie sportgees. 

Die uitstaande speler, dink hulle, was Tim Howard wat sestien keer gekeer het dat die aanvallende Belge die rondebal in die net plant.

Sestien keer, terwyl Belge soos perdebye om hom saamgepak het. 

Dit is die beste prestasie onder doelwagters in die wêreldbeker-wedstryde tot dusver. 

Lekker om sulke bedrewenheid raak te sien. En om erkenning te gee. 

Howard is terstond, tong in die kies, as minister van verdediging deur 'n grapjas aangewys. 

Maar dit is die tweede tweet hier onder wat my oog vang, wat ook oorloop van intense gevoelens:  Tim Howard, sê dit, is die "Amerikaanse Jesus" 

Hy staan uit as verbete verlosser, wat ten alle koste keer dat 'n ramp toeslaan. 

Wys jou hoe sommige mense Jesus verstaan... En gee 'n nuwe kyk op sportmalheid.  

Hier is die tweede een: 

Woestyne

In my lêer kry ek die volgende stuk. Nou probeer ek die bron opspoor, wat ek nie aangeteken het nie. 

Meister Eckhart

En nou, omdat ons almal volmaaktheid nastrewe,
moet ons ophou om te kla voor God,
besef dat die aanloop God en hemel toe
in die self en in die stilte lê.

Een ding is nodig, Martha, vertel dit aan die susters,
en dit is die alleenloop deur die woestyne.
Die liefde is nie groter as dit wat jy daar sal vind nie -
al kon Paulus daaroor liries skryf vir die Grieke.
God is in jou. Van Hom staan niks apart nie
en as jy alleen is, is sy geselskap nader.
Afsondering is nodig, na aan die Niks en die Niet
waar God is. En, moet jou nie vermoei met op beur,
op na God nie. Hy sal wel af-kom na jou toe,
Hy streef ook na die mens, sy woonplek.

Gaan dus na die woestyne, maar moet nooit
die woestyn in jou hart dra nie.
Want woestyne groei totdat alles
stil en koud en dood is..