Wednesday, October 23, 2024

Lewensviering

 Elke dag het genoeg aan sy eie, aan soveel wat kom en wat gaan. 

As mens terugsit, stil word en oë toemaak, kom daar, te midde van alle wisselvallighede, die diepe besef van lewe. 

Mens kan jou verwonder daaraan. 

Ek bly die afgelope tye daaroor mymer. 

En dan die besef, telkens weer, dat dit 'n genadegawe is. 

En dan, het ek die afgelope maande ervaar, kom die besef by jou op van hoe dankbaar jy kan wees. 

Dat jy die gawe van die lewe ontvang het. 

'n Lewe so ryk, so vol, so onbegryplik kosbaar: jare lank jou deel. 53 jaar. 

Selfs dankbaar vir die pyn. Want ook dit was goed. Net goed. 

Die lewe laat jou val. Maar die lewe tel jou weer op. 

Die hand wat dit so mildelik uitgedeel het, glo ek, is die hand wat my vashou. 

Tot die ewige lewe. 




Sunday, October 20, 2024

Wanneer sy my na aan haar vashou.

Hier is in die artikel (hier onder) veel om oor na te dink: 

Mens laat nie die pyn van verlies ooit agter nie. Jy kan nie. En dit is wreed om vir hulle wat rou te vertel hulle moet aanbeweeg. 

Die verlede bly in al sy pyn by ons. 

Daar is inderdaad ook 'n tyd om te rou.  

Die evangelie vertel immers dat pyn / lyding en opstanding deel bly van ons lewe. 

Ons kan pyn nie ontkom nie. 

Ons kan egter steeds in pyn probeer soek om die wonder van liefde raak te sien - hoe pynlik en moeilik dit mag lyk. 

Ek leer om elke dag te onthou hoeveel liefde sy in my lewe ingedra het. So stilweg en geduldig dat ek dit nie altyd na waarde geskat het nie. 

Elke keer weer, elke dag, onthou ek ander, nuwe dinge wat van haar liefde in my lewe vertel. Duisend keer. 

Want die liefde is so wyd, so wyd. Dit sien 'n mens net as 'n mens oë oopmaak en fyn kyk. 

Sy het 1 Korintiërs 13 beliggaam. Ek lees dit en besef: elkeen van die vrugte van die liefde in daardie hoofdstuk het in my lewe waar geword. In haar, in alle eenvoud en waarheid. 

"Love’s imagination never tires of ways to keep its beloved close": Sy bly naby aan my, ook en veral in die routyd. 

Die pyn vertel immers van die Nabyheid wat by ons in die liefde bly. 


Hier is die artikel uit Ecstaticse nutste nuusbrief: 


I have come to think of those who grieve as time-travelers. If one cannot be near the beloved in the present, then they will find a way, somehow. Looking to the past, love keeps every scrap and shred of memory close so that it might be preserved. Looking to the present, love enters the multiverse, keeping hold of a parallel world of what might have been—our 25th anniversary, her fifth birthday, getting to see the look on your grandmother’s face meeting her first grand. Love’s imagination never tires of ways to keep its beloved close. 

I warmed to the wonder of my first pregnancy during Advent. Then, the week before Christmas, just as the world readied to celebrate the ultimate pregnancy and birth narrative, I miscarried. It was Advent’s week of joy. I soon became pregnant again, and my daughter was born one year nearly to the day later, so our December will forever hold two daughters, two very different birth stories. When she was one and a half, I lost another pregnancy—strangely, on what should have been the birthday of our first. 




Crossing In A Moonlit Night by Albert Rieger (1900)

For those who love someone who is no longer here, time can be tricky. Days can hold the triple threat of memories past, ghost futures that should have been but aren’t, and the time-senseless present. The grief of what could have been settles into the crevices of the calendar like silt into river rock. I never wanted to be “over it.” I wanted to stay close—if not in the present or future, then in memory. 

Whether you’ve lost a baby you’ve never met or a partner, parent, friend, or family member with whom you hoped to share a lifetime, in loss you confront the death of the future. This singular grief is to hold in your imagination what should have been, while reckoning with a reality you did not choose. 


In the thick of grief after my first pregnancy loss, I re-read Madeleine L’Engle’s classic A Wrinkle in Time, following the impulse to return to old favorites. And here I found a new frame for the lengths love will travel through time.

A Wrinkle in Time follows teenage Meg, her little brother Charles Wallace, and friend Calvin in an interstellar search-and-rescue mission for their scientist father who has been captured by dark forces on another planet. The Library of America calls it “one of the most beloved and influential novels for young readers ever written.”

Perhaps because Meg Murry is all of us—feeling awkward in her skin, glasses and braces, full of faults and angsty in her self-awareness of them, yet fiercely protective of those she loves. And in the end, it is this love that has the last word, a hope that is held out to all of us.

The novel, first published in 1962, was an odd bird among young adult fiction, as it did not shy away from what might be considered more “adult” topics. L’Engle deliberately declined to dumb the narrative down for young readers, instead trusting their imagination and intelligence to grasp big ideas in physics, philosophy, and religion. Most of all, she did not shield young minds from very real forces of darkness.

It would seem L’Engle was suspect of linear thinking. “A straight line is not the shortest distance between two points,” says Mrs. Whatsit, an astral being who guides the children in their interstellar journey.

It is Mrs. Whatsit who introduces the children to tesseract time travel. In a pivotal passage, Mrs. Whatsit likens tessering to an ant crawling across a skirt. The ant can take “the long way,” marching straight across from point A to point B, or—she pinches the skirt to connect the two points—the ant could simply take a shortcut across the fabric fold. This “wrinkle” is the tesser: a shortcut.

To be alive is to move through time and space. Surely, we are constantly tessering—but not always tessering well. Mostly, we’d prefer to tesser out of unpleasant times and spaces, and tesser only into brighter, happier, more successful, more settled times. But that’s not how life works. Life holds a startlingly diverse array of experiences, and we do not get to choose the time we’re in.


Some define the conventional advice of “Time heals all wounds,” or “This, too, shall pass,” as spiritual bypassing, overcomer culture, or toxic positivity, but by whatever name, we’ve all heard the scripts. The language of bright-siding and brave-facing all presumes a linear mindset; the assumption that personal progress is the reward for those who just push through, that we can make a clean getaway from past pain by simply hopping “over” it like a track hurdle. That the ideal life traces the pattern of the hero’s journey—sure, you might face some setbacks, but from there, the only way forward is up. And maybe worst of all, this mindset ratifies the expectation that if your life is not a bright line rising steady to the right, you’re doing it wrong.

Within this straight-line mindset so favored in the modern Western world, resilience is often presented as putting as much A-to-B distance between oneself and past pain as possible. But no one should have to hustle for their own healing. A straight-line-to-the-top is too simplistic for the complex creatures that we are, and I dare not believe that our healing is so cleanly predictable that it can be charted on graph paper. 

The cycle of the seasons, of both the earth and the sacred year, shows us there is no clean, straight line. There is only the slow-gathered accumulation of wisdom through the circle as we move through the seasons high and low, dignifying each through honest witness. If time is not linear but cyclical, authentic resilience is cultivated through braving the bend again and again, deepening with every new orbit. The strength we need most is sourced not in bouncing back or powering through or even fighting forward, but in holding in tension the highs and lows of the human experience. True resilience will never be a project of denial, but rather one of open witness. We become more human when we choose not to make less of our pain. This is precisely the way God became human: never to minimize our pain as overcomer hustlers are quick to prescribe, but rather to take on human skin and scars himself with us.

“Over it”—what an empty place to be, where nothing can touch you. I hope I’m never over the realness of loving another, even if this means enduring loss. I hope I’m never over the depths and empathy that love through loss has awakened in me. I hope I’m never over it because if you dim one set of colors in the color wheel of human experience, you will desaturate them all. 


Contrary to the hero’s journey, which suggests time is only well spent toward rising success, the Scriptures say otherwise. There is a time for everything, we are told, a season for everything under the sun: “a time to be born and a time to die, a time to plant and a time to uproot” (Ecclesiastes 3:2). A time to weep, laugh, mourn, and dance. “A time to scatter stones and a time to gather them” (Ecclesiastes 3:5).

And so the circle turns, again and again and again. It seems to me that tessering might be simply the way we move around the circle of time, as it is expressed in the Christian liturgical year. Maybe this is the essence of taking on the risks of life and love: accepting that there is a time for everything, and trusting that God is with us, around the circle, in every time. God with us in the birthing, the dying, the weeping, the gathering. God with us in mothers wailing and prophets rejoicing. God who is never “over it”—far-removed and distant from human pain, but profoundly with us in every experience of love, loss, and liminality.

Maybe the invitation is not to get over our loss, but to go around the circle ever deepening and drawing closer to the beating heart of love Itself. Maybe this is what it means to tesser well: braving the multiverse, trusting that God is with us in every time. 

Sacred time is the tesseract by which divine love breaks into our here and now, wrinkling the hem of eternity to be with us, traveling through space and time to be with the beloved. The liturgical year is not about memorializing the past; it’s a living remembrance that reaches into our present, as if to take our hand and say: Here, trace the pattern. Feel the deep grooves of motion across time, the center that will hold, the pattern that will not break.

L’Engle describes tessering as traveling at faster than the speed of light. One might say that tessering is traveling at the speed of love—a love that never lets go, no matter what dimension we find ourselves in.


Adapted from Even After Everything by Stephanie Duncan Smith. Copyright © 2024 by Stephanie Duncan Smith. All rights reserved. No part of this excerpt may be reproduced or reprinted without permission in writing from the publisher.


Stephanie Duncan Smith
Author & Editor

Stephanie Duncan Smith is a senior editor at HarperOne, the creator of the Substack newsletter Slant Letter for writers, and the author of the October 2024 release Even After Everything: The Spiritual Practice of Knowing the Risks and Loving Anyway

 

 

Veilig

Die nuwe vertaling van Deuteronomium 1:31.

In die woestyn het julle gesien dat die Here julle God julle die hele pad wat julle gekom het tot op hierdie plek dra, soos 'n man sy seuntje dra.

Maar die vertaling wat jy neergeskryf het, destyds al, op 22 Oktober 2000 is: Julle het in die woestyn "ondervind" dat die Here julle die hele pad dra. 

Van sien tot ondervind. Deurtrekte belewenis. En tog - sien is glo. Albei vertel die verhaal van geborgenheid. 

Dit is immers waarom die liefde gaan: om veilig te wees en te voel. Soos 'n seuntjie by sy pa. 

Vanoggend op hierdie lente-Sondag, is dit sekerlik my hartservaring. Die Here dra 'n mens die hele pad.

22 Oktober 2000 was ook 'n Sondag...

Dis net: die wete dat jy dit op daardie dag net so as een versie kon skryf, jou gedagtes en hart vol van 'n enkele Skrifwoord wat jou veilig laat voel het, maak tog terselfdertyd ook die gemis net skreiender. 

Die hart is aan skerwe. 






Saturday, October 12, 2024

Om eenvoudig net uit God se liefde te leef. Oor egte nederigheid.

Ad Montem se nuusbrief het 'n diepzinnige uitleg van 'n verhaal van die Woestynvaders. 


De spreuk: Abba Macarius was eens op de terugweg naar zijn kluis; hij kwam uit de moerassen en droeg een bos riet. Op zijn pad kwam hem de duivel tegemoet met een sikkel in de hand. De duivel probeerde hem met de sikkel te raken, maar het lukte hem niet. En de duivel zei: Ik heb zwaar van jou te lijden, Macarius, want ik kan het niet van je winnen. Want, zie maar, ik doe alles wat jij doet. Jij vast en ik eet helemaal niets. Jij houdt nachtwake en ik slaap nooit. Er is maar één ding waarin je het van mij wint. Abba Macarius vroeg hem: Wat is dat dan? Je nederigheid, antwoordde de duivel, daarom kan ik het niet van jou winnen. 

Hier is Ad Montem se kommentaar op die gesprek:

De duivel komt Abba Macarius in deze spreuk heel menselijk tegemoet, en hij deinst er niet voor terug rustig een gesprek met hem aan te knopen. De duivel is hier als het ware zijn eigen spiegelbeeld, zijn schaduwzijde die precies dezelfde dingen doet. 

Als we in alle rust het gesprek met hem aangaan, merken we hoe herkenbaar hij is: hij dwaalt rond en kan geen rust vinden, omdat hij voortdurend bezig is zichzelf met anderen te vergelijken. Hij wil alles beter doen dan anderen en voelt zich toch steeds tekortschieten. Met zijn vergelijken houdt hij zichzelf gevangen in een spinnenweb waar alles draait om ‘hoe anderen mij zien’. Verstrikt als hij is in deze laag van het bestaan, haalt hij uit naar Abba Macarius, die op de terugweg is naar zijn kluis nadat hij riet heeft gesneden in het moeras. Maar Macarius blijkt voor hem onaanraakbaar, omdat hij leeft op een ander niveau van bestaan, waarin hij er simpelweg mag zijn zoals hij in Gods ogen is. 

Dat is de nederigheid waar deze spreuk uiteindelijk over handelt: leven vanuit de diepte van het door God gezien en bemind zijn, en vanuit die verworteling – zoals de krachtige wortels van het riet die tot in het water staan – jezelf en de situatie aanvaarden zoals die is. Daarmee ben je wezenlijk onaanraakbaar voor zowel de kritiek als de bewondering van anderen. 

Het venijnige hierbij is wel, dat zodra je het zelf als nederigheid gaat zien en dus als het ware een verdienste van jezelf, de nederigheid meteen weer vervlogen is. Zo blijkt de duivel in deze spreuk uiteindelijk niet alleen de vergelijker maar toch ook de verleider, want hij weet Abba Macarius er toch toe te verleiden de vraag te stellen naar wat het is waarin hij het van de duivel wint. Daarmee begeeft hij zich in de nieuwsgierigheid, wat bij Bernardus de eerste trede is van de trap van de hoogmoed. 

Uiteindelijk blijkt niemand – ook Abba Macarius niet – een toonbeeld van nederigheid te zijn. Pas in het vergeten van onszelf in Gods blik van onvoorwaardelijke liefde komen we op die laag van het bestaan terecht waar we er simpelweg mogen zijn en waar wij dan ook werkelijk thuis zijn.

Blog Archive