Eie onmag / On understanding one's own powerlessness

Jy het al die wysheid, meriete, prestasie, reputasie, die materiële voorspoed, die kontakte, die tegnologie wat jou ‘n organiseerder maak, ‘n bestuurder, ‘n bekwame mens. Jy kan deur die vinger te klap, dinge gedoen kry.

En tog is jy magteloos. Inherent verslaaf aan ‘n vernietigende mag. Jy het nie raad daarteen nie. Niks in jou help jou om dit te oorwin nie. Jy word telkens daardeur verslaan. In jou dra jy die wete dat dit van jou ‘n slegte mens gemaak het. Niemand kan jou uit die modder laat opstaan nie. Jy het nie die vermoë om jouself uit die greep daarvan los te ruk nie. Jy ontbeer enige innerlike vermoë om dit te oorkom. Jy kan nie ‘ n vinger optel om bo-oor dit uit te styg nie.

Paulus het ook gepraat van al sy groot prestasies. Hy het gepraat van al die “vleeslike” dinge, die konkrete prestasies wat sy ou lewensloop so blink laat uitsien het. En tog het hy op die punt gekom dat hy besef het die dinge was nie vir hom wins nie. Sy lewe is beskadig daardeur. Wat vir hom voorheen wins was, het hy op ‘n dag berouvol besef, is nou vir hom iets waaroor hy hom kwel, waaroor hy skaam is. Dit het hom in ‘n ystergreep vasgeknel. (Fil.3). Hy het nie die krag van Christus en sy opstanding nie geken (Fil.3:10)! Hy weet, in die ou tyd, gedurig wel van sy eie onmag.

God het gewag, geduldig gewag, en hom by hierdie punt gebring. Hy kon nie tot die lewe kom op eie krag nie.

To be wise, to be so meritorious, so successful, with a grand reputation, lacking nothing, networking with the influential, able to pick up a gadget and let the world know you are in charge. Just the flick of a finger, and things get organized. A powerful person.

And yet, one arrives at the point where you understand that you have no real power over the Enemy within you. You lack wisdom, you have no inherent quality that helps you to resist it, not one of your contacts or friends can liberate you from it. You realize that you fail repeatedly, always sinking deeper in the spiral of evil. You lack the inherent power to break free.

Paul speaks of all his great deeds and achievements. They, he came to understand at the deepest and lowest point of his life, were the “rubbish” that cluttered his life (Phil.3:8). He had all that one could wish for, he had won the world. But he was at the same time, a loser. He lacked real power (Phil.3:10).

That was the moment God waited for. Paul had to realise: authentic life is granted, not grabbed or earned.