Onmag tot die lewe / powerless to live

Wanneer jy jou eie onmag in die oë kyk en as te ware jou eie maak, as dit tot jou deurdring dat jy niks in jou het waarmee jy jou ellende te bowe kan kom nie, is dit ‘n teken van ‘n egte verlange na die lewe. Jy het die blinkheid, die slimmigheid, die voorregte, selfs die liefde van mense om jou, maar jy weet die dieper donker vernietig die lewe in jou. Die duisternis, die onvermoë oorheers alles, dryf jou dag na dag en is soos ‘n knaende pyn wat alles wat jy doen aantas en affekteer. Jou lewe het buite beheer geraak, dikwels oor hierdie een knaende donker pyn wat jy in jou omdra. Om jou pyn jou eie te maak, is om uit te roep dat jy nie langer daarmee wil saamleef nie. Dit is tog nie waaroor die lewe gaan nie. Die egte lewe waarna jy verlang, egte, innerlike vervulling, is buite jou bereik.

Ek is in die donker, Here, ek het myself hier willens en wetens kom opsluit. Ek ken my oortredinge, my sonde is altyd voor my (Ps.51:3).

As you face your own powerlessness and embrace it, as you interiorize the deep feelings of despair about your inability to break loose, it is a sign of an authentic desire for life. I may be prosperous, gifted, even loved by others, but the darkness in me is destroying life. The somber realization that powerlessness resides in you, drives your inner being like a throbbing pain that affects all your deeds and thoughts. To feel the pain, is to call out to be without it. Life is not about suffering. One cries out for authentic life that brings real, inner fulfillment.

I am in darkness. I have incarcerated myself in this place of death. “For I know my transgressions, and my sin is always before me” (Ps.51:2)