Selfs al hang jy jou aan jou neusgate op....

Die woestynvaders was baie realisties oor die ideaal van afsondering waarop hulle hul ingestel het. Hulle het ‘n sekere waarde daaraan toegeken, maar dit nie verabsoluteer nie.

Sheldrake vertel die verhaal van iemand wat vir ‘n wyse ouer mens hieroor gevra het:

“Hier is twee monnike. Een van hulle lei ‘n lewe van afsondering vir ses dae ‘n week. Hy span hom selfs met pyn en lyding in om God in die stilte te dien. Die ander een het besluit om die siekes te gaan versorg. Na watter een van die twee kyk God met de grootste vreugde?”

Die wyse mens het geantwoord: “Selfs as die een wat hom vir ses dae afgesonder het, homself aan sy neusgate ophang, kan hy nie gelyk wees aan die een wat die siekes versorg het nie.”   

Die blote feit dat 'n mens hierdie verhaal kan vertel, is hoogs veelseggend. Dit maak afsondering nie belaglik nie. Maar dit vertel waarom afsondering opgesoek word: die hoogste doel daarvan is om groter sensititwiteit te ontwikkel vir ander.

Dan verstaan 'n mens waarom afsondering vir hulle so belangrik was.

Dit is dus nie die een of die ander nie. Afsondering of ontferming nie.  

Dit is die soort van afsondering wat tel.Afsondering om wille van ontferming. Ter wille van die Ander.