Vas as verlange (4)

‘n Mens kan vas met allerhande motiewe. Dit kan ‘n vaste gewoonte wees. Daardeur oefen ‘n mens jou in die dissipline wat vir die geestelike weg nodig is. Maar vas kan ook dikwels ‘n teken van vroomheid wees. Dit is dan ‘n reaksie op die wil van God dat mense ‘n lewe van toewyding leef. Immers vra Jesus in die Bergrede van sy dissipels dat hulle nie hulle lig onder ‘n maatemmer moet sit nie. Hulle moet hul lig in die wêreld laat skyn.

Die eie vroomheid kan egter iewers ‘n poging wees om ‘n houvas op God te kry. Vas word dan ‘n prestasie. Dit is die soort vas waarteen Jesus gewaarsku het: Hy het die Fariseërs vertel dat hulle vas om deur mense gesien te word.


Vas het nie so ‘n magiese werking nie, asof ‘n mens deur vas God se hand kan draai om gunste en beloning nie.


Vas is daarom ‘n stil dissipline. Dit is ‘n persoonlike saak tussen God en die mens. Daar is, vir Jesus in Matteus 6:16-18 niks uitstallerigs omtrent vas nie. ‘n Mens hou jou netjies, asof jou lewe sy gang gaan, vertel Matteus 6:17. Dit is iets wat niemand aangaan nie. Net die Vader sien dat die mens vas.


Uiteindelik is vas ‘n teken van ‘n gespanne verlange om by God te kan wees. Dit is ‘n manier om met gefokusde aandag die begeerte na God se teenwoordigheid aan te wakker. Dit vertel van ‘n besef dat mense weet dat hulle nie in hulself rus kan vind nie. Dit is die teken van afwagting – op God, op die vervulling van dit waarna die mens se hart intens verlang.


Die vroeë Christene het dikwels, daarom, kort hartsgebede gesing:


Kyrie eleison.  Maranatha.


Dit, die gebed om die koms van die Here – in Grieks (Kurie eleison) en Hebreeus (maranatha), is ook gebede wat by die vas pas. Eenvoudige gebede. Hartsgebede.


Dit is belangrik om vas en verlange te verbind. Dit gee ‘n heeltemal ander kleur aan vas. Dan is dit nie ‘n pligpleging nie. Dit word ‘n tyd waarin ‘n mens in gebed afgesonder is. Maar steeds weer met een doel voor oë: om op die Here te wag.