God, laat ek U gedenk! Vergifnis, die onvermoë om te vergewe en spiritualiteit

Om God te gedenk, om in God se teenwoordigheid te wees en in God se goedheid te woon - hoe gebeur dit as ek vasgeval is in 'n tyd waarin ek keer op keer herinner word aan die seer wat my aangedoen is? Hoe kan God by my woon as ek fikseer op die onreg wat ander aan my hart vasgeketting het?

Een van die woestynvaders, Abba Marcarius, het gesê: As ons die kwaad wat mense ons aandoen, bly onthou, vernietig ons ons vermoë om God te gedenk. Maar as ons die slegte dade van die Bose onthou, is ons onoorwinlik. (The Sayings of the Desert Fathers, transl. by Benedicta Ward, p.136.)

Hy sê hiermee: Onthou nie die onreg wat mense jou aandoen nie. Maar moet nooit vergeet wat die Bose alles regkry nie.

Dit is die Bose wat my laat fikseer op die onreg wat mense my aandoen, wetende dat ek daarmee nie vir God kan gedenk nie.

Om God te gedenk! Hoe kan ek aan onreg wat my aangedoen is so 'n sentrale plek in my lewe toeken? Wat van die onreg wat ek self doen? God wat die onreg oorsien wat ek bly vertroetel, die onreg wat ek self en selfs najaag om te doen.

Om tog maar eerder te kyk na dit wat regtig saak maak: God wat my liefhet, ten spyte van my swakheid, my selfvergoeiliking en my dwaasheid.

O God, as ek maar net meer aan U kan dink in U skoonheid en heiligheid. Hoekom sou ek in die modderpoele van my verbittering rondploeter, as ek eerder by die suiwer, skoon water van U lewende fonteine kan drink? As ek maar net meer van U kan beleef, in U teenwoordigheid woon, aan U my lof bring – hoe klein en nietig en veragtelik selfs, word my vasgekeerdheid in my eie verontregting dan.

My verbittering oor my gelede onreg is ‘n teken van hoe ver ek van U verwyder is.

Ek wil by U wees, in U Liefde woon.

(c) pgdevilliers.