Ek bemin omdat ek bemin. Ek bemin om te kan bemin.

Bernardus van Clairvaux het beklemtoon dat liefde daar is ter wille van die liefde.

Die liefde lei nêrens heen nie. Wie lief het, se reis het tot ‘n einde gekom. Die soektog is klaar.

Die liefde het niks nodig nie. Dit is genoeg om te kan liefhê.

Die liefde soek nie beloning nie, want die liefde self is die beloning. Erkenning van ander voeg niks tot die liefde nie.

Liefde is nie uithangerig nie. Die liefde spog nie met homself nie. Want die liefde self is volmaak genoeg. Dit het geen behoefte daaraan om uitgestal te word nie.

Die liefde soek nie om vrug te dra nie. Dit is die vrug.

Die opregte liefde hoef ook nie te gaan soek waar kom dit vandaan nie. Dit is daar en dit is wat saak maak.

Dit is ‘n onvoorstelbare gawe om te kan liefhê. Wie die liefde het, sonder om iets daarmee te soek, te verwag, na te jaag, besit die kosbaarste van alle dinge.

Die liefde wat op die manier geen belange soek nie, net daar is, bring pure vreugde. Dit brand soos ‘n fakkel in ‘n stikdonker nag, dit is die vuurtoring in die stormweer, die kaggel in die koue wintertyd.

Bernard skryf: amo quia amo, amo uit amem. Ek bemin omdat ek bemin. Ek bemin om te kan bemin.