Wednesday, July 31, 2013

In elke blaar en in die goddelike Mond.

Patrick White wat die Nobelprys vir Literatuur gewen het, skryf in sy mistieke boek Riders in the Chariot, hoe die hoofkarakter, Mary, na buite, in die natuur in vlug uit die huis waar sy grootgeword het omdat sy met die nuwe werkster 'n misrabele ervaring en dag gehad het wat haar benoud en bedreigd laat voel het.

Wat dit presies beteken, weet die leser nog nie. Die skrywer weet om sy lesers langsaam saam te vat in die donker ontwikkeling van die verhaallyn. 

Die blootstelling aan buite-wees met al die andersheid en verborgenheid transformeer haar. 

Na haar besoek en haar ervaring in die oopheid van die skepping, is sy "hernuwe." 

Sy gaan dan, hernu, met 'n ander roete huis toe en langs die pad ervaar sy hoe die misrabele dag radikaal omslaan. 

Sy is oor haar gevoelens van bedreiging. 

Haar angstigheid vir 'n donker teenwoordigheid is weg. 

Maar sy is meer as net bevry van. 

Sy ervaar Meer as net wegkom van die donker. 

Sy is op pad terug, vol nuutheid en vol aandag: "She would recognize the Hand in every veined leaf, and would bundle with the bee into the divine Mouth."

Watter poging, in nuwe taal, om die Vereniging te probeer beskryf wat mense bemagtig as alles vasgeloop lyk.

Maar nog boeiender is hoe sy in die vorige paragraaf weghardloop in die woud. Langs die pad sien sy, vlugtende: "Each pool would reveal its relevant mystery, of which she herself was never the least." 

Daardie prys was goed toegeken. 


Blog Archive