Heiliging

As ‘n mens oor spiritualiteit praat, is heiligmaking een van die eerste dinge waaraan ‘n mens dink. In ons eie tradisie speel hierdie motief ‘n groot rol. Ons praat graag van ons lewensreis as die pad van heiligmaking wat ons moet loop.

Gewoonlik verstaan ons dan daaronder dat ‘n mens teen die sonde stry en soek om goeie dinge te doen.

Heiligmaking is egter ‘n baie ryk tema met vele dimensies. Dit moenie moralisties gesien word as iets wat swaar op my inwerk en waarvoor ek my teensinnig en met teensin inspan nie.

Heiligmaking is immers glad nie net iets wat die mens doen nie. In ons heiligmaking gebeur daar iets met ons wat ver verby ons menslike inspanning en dade is. Anders as wat ons dikwels losweg dink, is heiligmaking nie iets wat die mens “moet doen” nie. “Heiligmaking” beteken eintlik dat ‘n mens heilig gemaak word. Hier word duidelik bedoel dat ons groei weg van die sonde iets is wat God vir ons doen. Ons “word” eintlik geheilig – ons is daarmee passief en God is die Een wat ons heilig. Dit is juis die spontane en die inspirerende: wanneer God ‘n mens aanraak – soos vuur – dan ontvang ons heiligmaking as ‘n gawe. In Galasiërs is al die heiligmakende dinge “vrug” van die Gees. Wanneer God die Gees in ons werk, bot die siervolle vrug in ons lewens uit. Daar is iets onwillekeurigs aan ons heiligmaking. Dit is iets wat eenvoudig net gebeur waar God in mense se lewens woon.

Maar aan die ander kant ken ons ook heiligmaking darem ook as ‘n aktiewe poging van ons kant. In 1 Tessalonisense 4 word telkens gevra dat Christene heilig moet lewe. Volgens Filippense 2:12-13 leef ons as verlostes volgens God se wil – maar ook hier “maak God ons gewillig en bekwaam om God se wil uit te voer.”

Daar is dus twee kante aan heiliging: Heiligmaking as iets wat God vir ons doen en selfheiliging as ons soeke na ‘n heilige lewe.

Maar heiliging het ook ‘n duidelike spanning. Iewers het heiliging met inspanning te doen want ons word getransformeer uit ‘n onheilige, onrein, verganklike bestaan tot ‘n heilige, rein en onverganklike lewe. In die sin beteken heiligmaking dat ons moet weg beweeg van dit wat die Gees van God bedroef en die werking van die Gees weerstaan. Dit word dan inderdaad tog ook ‘n inspanning.

En hierdie inspanning tot heiliging, skryf Waaijman, raak baie kante van ons lewe: ons liggaam, ons gees, ons doen en late, ons verhoudinge met ander en ons verhouding met God word alles geheilig.

Dit is ook boeiend om te sien hoe heiliging oral in ons lewens saad skiet. As ‘n mens by God is, skyn die helder lig van God se teenwoordigheid in die donkerste hoekies van ons lewe. Ons kan nie met heiliging halfhartig omgaan nie. Dit verteer ons ten volle. In heiliging gaan dit eintlik daarom dat God alles in ons word en dat ons God se beeld spontaan uitleef. Dit is nie ‘n dwang nie, maar dit word ‘n innerlik drang – dit is nie iets wat halfpad gebeur nie, dit raak alles in ons aan.

Heiligmaking het te doen met die hart van spiritualiteit. Dit is iets wat God van ons vra omdat God heilig is en omdat God heilig maak.

Maar ‘n mens kan nog baie meer hieroor skryf.