Varklelie

Ons bly by Hermie oor voordat ons na Menuah vir die kontak-sessie gaan. Dit is ‘n woelige aand, want ons het al die pad van Johannesburg met die motor gery nadat ek nog die oggend ‘n lesing by St Augustine’s gegee het.

Ek merk nog skripsies voor ek gaan slaap. Dit moet ook klaar kom.

Uiteindelik in die bed en vroeg-oggend word ek wakker in die stilte van ‘n paradys byna. Op Stellenbosch in die midde-dorp woel die motors al van dagbreek af. Ons ken nie eintlik meer stilte daar nie.

Dus geniet ek ‘n oomblik voor die opstaan die vrede. En toe ek die gordyn ooptrek nadat ek opgestaan het, kyk ek op die pragtige tuin uit en vas in ‘n varklelie.

Voor my venster is daar die een heldergroen plant na die ander - maar tussen al die ryk groene is daar op hierdie oggend net hierdie een varklelie om vir my te groet.

Ek verloor myself in die lelie. (Salomo het nie verniet sy geliefde as 'n lelie besing nie). Ek verloor my in die wit, die rand van die lelie wat sy verganklikheid deur 'n stukkie verleptheid wys en ek verloor myself in herinneringe:

My ma, die een wat vir blomme geleef het, het altyd die skoonheid van varklelies besing. Menige dag het sy gemeentelede opgekommandeer om vir haar varklelies te bring sodat sy hulle kan rangskik.

Ek onthou ook: Vertel iemand my: ‘n Suid-Afrikaner bestel vir sy dogter se troue uit Nederland R30 000 se blomme. Hy gee opdrag dat dit eksotiese blomme moet wees. Toe die vrag opdaag is dit varklelies uit Suid-Afrika!

Dit bly nog vir my ‘n mooi storie.

Varklelies verloën totaal hulle naam. In die eenvoud, die wit, skoon, sien ‘n mens oneindigheid.

Ek neem ‘n foto van die varklelie in Hermie se tuin. Herinneringe aan my kinderdae, aan geliefdes, maar ook herinneringe aan die Een wat skoonheid geskep het reis saam met my en hierdie foto.