Jonatan en die heuning.

Vanmiddag lees Jos Huls saam met ons ‘n preek van Konrad van Sint George oor 1 Samuel 14. Ek het die verhaal lanklaas gelees. Die herlees daarvan is betowerend mooi vir my: die verhaal van Jonatan wat teen die Filistyne veg. Hy oortree onwetend sy pa se verbod wanneer hy heuning eet.

Konrad fokus sterk op 'n skynbare heel onskuldige opmerking oor Jonatan wat heuning vind en dit eet.

Maar - skryf hy, moenie te gou lees nie. Want Jonatan se oë word “verlig” deur wat hy eet.

Konrad lees dit as volg:

'n Mens moet ondeskei tussen die nagmaal en gemeenskap wat deur die nagmaal tot stand kom. Ons kan die nagmaal gebruik sonder dat dit iets aan ons doen. Ons kan alleen God ontmoet as ons ‘n verlange na hierdie ontmoeting het. Hoe meer ons ons instel op God se teenwoordigheid in ons lewens, hoe meer sal ons verlang na die “soet heuning” van die nagmaal.

Nou hoe stel ‘n mens jou op God in? Vir Konrad gebeur dit wanneer ‘n mens jou uitsluitlik op God fokus. Alleen God kan ‘n mens aansê om iets te doen. Alle ander stemme, selfs van jou vader (Jonatan se pa, die koning) is ondergeskik aan die goddelike opdrag. Wanneer Jonatan die Filistyne oorwin is dit ‘n verhaal van geloof. Jonatan waag ‘n avontuur met God. Sy reis word nie deur menslike oorwegings bepaal nie. Hy vertrou totaal en alleen op God se vrymakende krag.

Maar waar vra God dan van hom iets in hierdie verhaal? Jonatan sou nooit die heuning kon geproe het as God nie ‘n verborge pad met hom geloop het nie. Deur die aanval van die Filistyne loop hy ‘n weg wat hom in aanraking met die soete heuning bring. God stuur dus sy pad en hy gehoorsaam deur daardie pad ondanks alle teenkanting van sy pa te loop.

Wat ‘n interpretasie!

Jonatan se eet van die heuning vertel ons meer van sy geloofsreis?

Môre meer oor die kat wat hierdie uitleg in die hoenderhok losgelaat het.