Kyk, en kyk, en kyk en kyk.

Elsje stuur vir my hierdie foto. Dit is uitgestuur onder die opskrif: "There is always someone who ruins the picture."

Dis nie net die kyk wat so plesierig is nie, maar ook die lekker smile.

Dis omtrent soos ek voel terwyl ek my verkneukel aan my oplees werk oor "volmaaktheid" as een van die vier kernwoorde in spiritualiteit.

Maar die foto vertel my ook iets van volmaaktheid as afgerondheid, as volkomenheid. Soms sien 'n mens iets soos hierdie en voel aan dit is spesiaal. Dit maak 'n hele nuwe ervaring jou deel. En as jy daaroor begin nadink, is dit nogal ironies wat jou so onmiddellik intrek in die foto: Die disruptiewe, die stoute loer om die hoek en opdringerige staar in die kamera se oog wat die harmonie van die idilliese pikkewyn-prentjie versteur, skep juis groter harmonie en afgerondheid. Dit wat andesins die foto sou bederf en spoil, word nou juis dit wat die foto vir 'n mens laat werk.

Ons gebrokenheid, die disruptiewe in ons lewe, die sondige wat die harmonie versteur, bied 'n goue geleentheid vir ons om geestelik te groei in groter toewyding aan God. Die evangelie is iets bly juis omdat dit die disruptiewe deur die groter harmonie oorskryf en wegskryf. Daar is iets sterks in 'n boodskap wat vir jou vertel dat dinge wat jou lewe verniel eintlik deur God gebruik word om jou geestelik 'n volwasse mens te word - in jou weggroei en oorwinning daaroor. Maar ook omdat dit jou toewyding aan God toets.

Volmaaktheid, lees ek vanaand, is die weggroei van ons sonde, die dieper ingroei in geestelike volwassenheid, die nader kom aan ons einddoel- om in die goddelike teenwoordigheid te wees. Daar is boeiende tekste hieroor in die Bybel. Meer later.

Mooi.