Lot

Ek lees met aandag hierdie stuk van die Oratorium:  

Eers die gedig: 

Teen skemeraand 

het die hosanna's lankal 

tot stilte vervaag. 

Onbewus was die Heilige Stad 

van watter koning sy in haar midde verwelkom het. 

Êrens was daar 'n boom, 

miskien alreeds afgekap, 

wat bestem was om sy troon te word. 

Êrens was daar 'n doringstruik, 

bestem om sy kroon te word. 

Êrens was daar spykers en 'n Romeinse spies, 

wagtend op hul glorieryke lot.

En daarna hierdie stuk, met interessante inligting oor die vas in hierdie lydensweek:

Navorsing toon aan dat die oudste praktyk wat met Goeie Week verbind kan word, dié van vas en die weerhouding van voedsel is.  Om tydens Goeie Week te vas was alreeds teen die tweede eeu 'n algemene gebruik.  Dit was veral op Goeie Vrydag en Heilige Saterdag dat daar streng gevas is.  Vandag nog vorm die vas en weerhouding van vleis 'n integrale deel van ons verpligtinge op Goeie Vrydag.  Een volle maaltyd word toegelaat op hierdie dag, alhoewel dit nie verbode is om 'n klein hoeveelheid voedsel in die oggend en aand in te neem nie.  Hoekom vas ons?  Omdat ons van ons kant af 'n konkrete en doelbewuste poging wil aanwend om, hoe gering dit ookal is, deel te hê aan Christus se lyding.  Van die vroegste tye af en regdeur die geskiedenis van die Kerk kon mense, deur te vas en ander vorms van self-opoffering of self-afsterwing, hul geloof versterk en verdiep en groei as Christene.

Nog iets wat uitstaan omtrent Goeie Week is dat die liturgiese kleure wat gedurende hierdie tyd gebruik word en ryk aan simboliek is.  Op Palmsondag en Goeie Vrydag word rooi gebruik, tradisioneel die kleur wat lyding en opoffering aandui, veral die neerlê van 'n lewe soos in die bloedoffer van Christus en sy martelaars.  Pers, die gewone kleur wat die Vastyd aandui, en wat beide rou en koningskap simboliseer, word op die Maandag, Dinsdag en Woensdag gebruik.  Wit, die kleur van hoop, van die opstanding en hemelse reinheid, word op Wit Donderdag (vandaar die naam in Afrikaans) en tydens die Paaswaak, sowel as op Paassondag, gebruik word. 

http://www.dieoratorium.org/new/index.php?option=com_content&view=article&id=879%3Agoeie-week-ons-heilsweek&catid=58%3Akerkjaar&Itemid=1#sthash.z4cIde69.dpuf 

Die Illuminati

Die Illuminati is ‘n gewilde tema in Bybelstudie-groepe van toegewyde gelowiges. Hulle bestudeer met groot ywer die teorie dat daar ‘n geheime groep samesweerders is wat die Christendom wil vernietig en die wêreld wil beheer.

Sulke vroom mense aanvaar kritiekloos dat die geheime groep met die naam Illuminati beroemde mense, skrywers, sangers, kunstenaars, selfs kerkleiers misbruik en manipuleer om, sonder dat hulle dit self besef, hulle bose planne met die wêreld en godsdiens in werking te stel.

Hulle wil mense waarsku om op die uitkyk te wees vir die Illuminati met hulle bose planne: hulle is invloedryk, skelm geweldig ryk, sedeloos en gewelddadig want hulle soek om alles wat goed is te vernietig. Hulle is eintlik die Anti-Chris wat die Christendom met geweld gaan vernietig.

Die bisar teorie word nou ook onder jongmense gepropageer, onder andere in popliedjies waarin bekende sangers verdink word dat hulle onder invloed van die Illuminati is (Beyoncé, Madonna en Rihanna). In vandag se Trouw verskyn daar ‘n lang artikel, geskryf deur Lennaart Allan oor die invloed daarvan op jongmense in Nederlandse skole.

Die Illuminati-teorie is al horingoud en lankal ontmasker as 'n kwaadwillige en valse teorie - wat dit des te vreemd maak dat mense dit nog glo. Dit is ‘n komplot-teorie wat gedryf word deur angs vir iets wat nie regtig bestaan nie. Die teorie werk met die gedagte dat niks toevalligs gebeur nie, maar dat daar altyd ‘n klomp boosdoeners is wat na mag soek. Die hoofkarakters in die komplot-groep is gewoonlik vrymesselaars en Jode.

Daar was wel in Duitsland van 1776 ‘n vereniging wat die keiser met ‘n republiek wou vervang. Daar was drieduisend lede totdat die keurvors van Beiere alle geheime verenigings in 1784 verbied het. Party van die lede van hierdie Illuminati vereniging is toe in die tronk gegooi en ander het gevlug. 

Volgens die komplot-teorie was dit glo hierdie vlugtelinge wat in die geheim hulle sameswerings beplan het. Die Skot John Robison in 1797 en die Fransman Abbé Augustin de Barruel het hierdie komplot in boeke beskryf wat daarna die komplot-teorie verder sou dryf en voed. Die Illuminati, het hierdie twee beweer, sou die Franse Revolusie begin het (1789). Hulle wou alle konings en die Christendom uitroei en ‘n wêreldrepubliek onder hulle heerskappy begin.



In 1806 ontvang einste Barruel ‘n brief uit Italië van ene J.B. Simonini wat vertel hoe hy die Jode geïnfiltreer het. Hulle het hom ‘n groot skat gewys waarmee hulle mense betaal om hul planne uit te voer. Die Jode het die Illuminati en vrymesselaars gestig. In 1867 is die hele storie oorgeneem in ‘n boek van Hermann Goedsche. Dit was net verdere olie op die vuur om hierdie vals teorie aan die lewe te hou. 

Later is die verhaal verwerk as ‘n publikasie met die naam: Die protokolle van die Wyses van Sion. Dit is die berugste antisemitiese teks wat ooit gemaak is. Dit is in 1905 in Rusland gepubliseer en vandag een van die bekendste tekste onder mense wat dink die teorie is waar.

Keer op keer is bewys dat die boek ‘n vervalsing is. Maar keer op keer duik die komplot-teorie weer op.

Die gevolge van hierdie vervalse dokumente en foutiewe teorie is onvoorstelbaar: Die Nazi’s sou dit gebruik in hul vervolging van die Jode. In Arabiese lande word dit nog steeds gesirkuleer.
 Verregse partye in Europa en Amerika, asook konserwatiewe Christen-groepe versprei dit nog. Dit sluit in groepe soos die Ku Klux Klan, die Nation of Islam, en fundamentalistiese Christene. Hulle leef uit haat, agterdog en selfs geweld teen mense wat hulle verdink as Illuminati.

Geen ordentlike mens sal hulle met hierdie verregse en hatige groepe wou assosieer nie. En tog neem godsdienstige vroom mense en jongmense onbewus hulle oortuigings oor. 

Dit is tragies dat dit ook in ons land al onder vroom groepe aangetref word – en dan boonop onder mense wat ‘n mens sou dink eers van hul feite seker sou maak voordat hulle so gou in so ‘n totaal gediskrediteerde haat-teorie sou glo.

Die feit dat Trouw vandag hieroor 'n artikel plaas, nadat al soveel keer berig is hoe 'n vals die teorie is, wys hoe onkrities mense is wanneer dit by godsdiens kom. 

Is tronke nog sinvol?

Is tronke nog sinvol?  Maak tronke nie van iemand groter kriminele nie? Is 'n tronk 'n plek waar mense se lewens finaal verwoes word? Is 'n tronk 'n plek wat van iemand 'n beter mens maak? 

Dit is 'n vraag wat in die toekoms al hoe belangriker gaan word. Die probleem dat mense dikwels weer in die tronk beland, wys dat tronke nie regtig bydra om misdaad op te los nie en dat dit belangrik is dat 'n mens ernstig moet nadink hoe 'n mens iemand straf vir oortredinge. 

Dit is des te meer dringend omdat mense in die tronk beland terwyl hulle op ander maniere gestraf kan word. Hulle is nie regtig "tronk-materiaal" nie. "Goeie" mense, wat op 'n stadium, 'n dom, nalatige, roekelose fout gemaak het, se lewens word finaal verwoes, terwyl hulle nie regtig 'n goeie kans kry om hul skuld vir hul misdaad te betaal of om reg te maak met mense wat deur hulle fout veronreg is nie.

'n Volwasse samelewing soek daarna om mense wat foute gemaak het, by te staan om beter burgers te word.

Natuurlik kan en moet die proses soms baie streng wees. Dissipline is onteenseglik nodig.

Ouers wat nie hul kinders dissiplineer nie, doen die kinders en hulleself 'n onreg aan.

Maar die groot vraag is: wat is dissipline en hoe dissiplineer 'n mens op die mees effektiewe manier?

Hoe voorkom 'n mens dit dat ouers, onderwysers, bestuurders, hoofde, tronkbewaarders mense waaroor hulle toesig het, afknou, uitbuit, mishande of selfs vernietig?

Dissipline kan nie net 'n onreg wees teenoor die een wat dit ontvang nie. Dit kan veral die een wat dissiplineer 'n skurk en boelie laat word. 

Maar dissipline kan ook 'n mens verhinder om die onreg wat sy of haar slagoffers aangedoen is, uit die weg te ruim en te vergoed daarvoor. 

In vanoggend se Trouw is daar 'n berig hieroor. Een van die deelnemers aan die gesprek dink tronke is 'n resep vir rampspoed omdat dit nie slaag daarin om vier basiese oogmerke na te kom nie. Die vier is veiligheid, voorkoming, hersosialisering en vergoeding. Nie net is dit 'n rampspoed vir die misdadigers nie, maar ook vir die bewaarders.

Nog 'n respondent sê dat 'n tronk 'n plek is waar iemand gestraf word vir wat die persoon gedoen het. Mense moet vir hul dade verantwoordelik gehou word, al benadeel dit hulle as persone. Boonop is 'n tronk 'n plek waar gestraf word. Dit is nie 'n plek wat plesierig moet wees nie.  

Maar iemand anders dink dat 'n tronk 'n plek is waar mense gehelp moet word om in te sien waar hulle foute gemaak het. Dit gaan hulle nie sommer ontdek deur opgesluit te word nie. Dit tronk is dus nie om mense af te skrik nie en te straf nie, maar om mense te leer hoe hulle in die samelewing moet optree. 

Dit is ook nie reg om tronke misrabel te maak nie, omdat dit maar net die situasie vir die misdadigers slegter maak. Hulle voel dat hulle niks te verloor het nie. En dan word hulle kanse om weer misdade te pleeg ook groter.

Lees die artikel by: http://www.trouw.nl/tr/nl/6926/Filosofisch-elftal/article/detail/3633567/2014/04/11/Is-een-gevangenis-uit-de-tijd.dhtml

Wanneer sal geweld tot 'n einde kom?

In hierdie dae word die verskriklike gevolge van 'n geweer-kultuur en van 'n samelewing wat deurdrenk is met geweld in 'n hofsaal op 'n tragiese manier uitgespel.

Hoe sal ons ooit die spiraal van geweld kan deurbreek?

Die vroue wat Jesus se weg na die kruis volg, huil, treur en rou. Jesus reik liefdevol uit na hulle. Ten minste is hulle nie aan die kant van die mense wat geskreeu het dat hy gekruisig moet word nie. In hulle optrede sien die Bybelleser die verlange na transformasie in herskepping - om nuut te kan wees, sonder die kruisweg wat nou voor hulle opdoen.

Hulle gee om vir Jesus. Mens sou hulle selfs potensiële dissipels kon noem...

Jesus praat met hulle oor die toekoms: die kwaad wat hulle leiers gedoen het, sal nie ongestoord voortduur nie. Kwaad het ook grense waarteen dit vasloop. Daar kom 'n dag dat God die streep trek.

Trouens, sê Jesus, daar kom 'n dag van oordeel wanneer mense kinderlose vroue gelukkig sal noem. In 'n gemeenskap waar kinderloosheid 'n vloek en 'n straf gesien is, sal dit as 'n seën gesien word. So erg sal dit wees dat mense sal vra dat rampe hulle sal tref sodat hulle tog net die oordeel kan ontkom.

Wat mense nou aan Jesus doen, skryf Fitzmyer, sal dus onvoorstelbare gevolge hê vir toekomstige geslagte.

Nie omdat 'n lot oor hulle hang nie.

Maar wie in die kwaad leef en bly, wie liefde en goedheid wegwys, skep 'n wêreld wat op 'n ramp moet uitloop. Dit is 'n wêreld waarin hulle kinders grootword. En die kinders ken nie van 'n alternatief, van iets anders nie. Hulle bly die lewe leef waarin hulle grootword.

En hiervoor sal hulle verantwoording moet doen.

Kwaad skep 'n kringloop wat die kwaaddoeners vasvang en in steeds groter kringe van boosheid laat verval.

Maar niemand sal hulle wêreld kan blameer vir die dag van oordeel nie. Want in die wêreld waarin hulle woon, is daar altyd 'n alternatief - die liefde en die goedheid.

Dit is waarom die lydensverhaal vertel word:

Dit vra vir 'n einde aan geweld. Aan 'n vrees-kultuur. Dit nooi uit om die liefde en goedheid nie weg te stuur nie, maar om dit te omhels. En te volg. Om dissipel te word.

Nie maar net huil en treur nie. Nie maar net op die bors slaan nie. Méér, veel meer: om die lydensweg self te loop in die groot soektog na vrede - weg van die kwaad.

So stíl kom die uitnodiging: onder al die geraas van die spotters, die geweldenaars, die wat vreesbevange uitskree, word die Stem nouliks gehoor. Dit is 'n uitnodiging om, ter wille van die toekoms, die weg van vrede in te slaan. 

Mense vir vrede - dit kan geweldskultuur tot 'n einde bring. 

Altyd teenwoordig, selfs in lyding. Musiek vir die lydenstyd.

Bach se Matteus-passie is een van die bekendste musiekstukke wat gekomponeer is. 

Dit  is in Europa een van die gewildste stukke wat in die lydenstyd opgevoer word. In Nederland is daar oor die volgende paar dae 140 opvoerings in die groot teaters.

Dit is 'n merkwaardige stuk weer, gelaai met passie, met insig. Dit is een van die min tye dat die verhaal van Jesus mense vandag in sekulêre plekke kan ontroer. 

Merkwaardig is die stuk omdat dit so meesterlik gekomponeer is. Dit is 'n lewenswerk, waarin Bach alles van sy musikale en geestelike gawe's ingestort het. Tot ‘n dag voor sy dood het Bach aan die stuk gewerk. Die kleinste detail is presies deur hom versorg.

Op een stadium is daar ‘n resitatief van Christus in die stuk ingewerk. Hy het die stuk met woorde van Jesus in 365 woorde gekomponeer: Een woord vir elke dag van die jaar – want, het hy geredeneer, daar is nie ‘n dag dat ‘n mens sonder Christus kan wees nie. Net 'n meester kan so werk.

Hy het ses keer in die stuk die gebed, Ontferm U, my God, ingewerk:

Ontferm U my God,

ter wille van my trane.

Sien hoe, hier voor U,

hart en oë bitterlik

trane stort.

Ontferm U, my God.

Daar is niks wat meer pas aan die lydenstyd as hierdie gebed nie.

Die aria word byvoorbeeld ingevoeg by Petrus se verraad. Wat die stuk spesiaal maak, is dat deur ‘n kontra-tenoor gesing word. Kontra-tenore is van die moeilikste stemme om te kan sing. Sulke tenore is skaars.

Bach het sy Matteus-passie geskryf met die bedoeling dat sy lesers die lydensverhaal moet verstaan én ervaar.

Vanaand, in ‘n bespreking oor die Nederlandse sender (kanaal 431), word dele van die passie deur ‘n koor en orkes uitgevoer. Die koorlede vertel hoe hulle in een jaar 14 dae na mekaar die stuk moes opvoer. Een van hulle deel mee hoe hulle elke aand maar weer na die tyd onder die indruk was van die stuk. Hul gemoed was vol. Die ervaring is intens. Die trane was vlak.

Bach, die protestantse komponis en orrelis van Leipzig, was een van die brijlantste komponiste van alle tye.

Die musiek is so slim, so intellektueel, roep een van die besoekers vanaand uit, maar teselfdertyd is dit so hartverskeurend.

Volmaaktheid, weet 'n mens by die luister van hierdie stuk, is wanneer hart en verstand saamkom, vol huiwering, selfs verwondering voor die Misterie dat Goedheid bly uitreik - ondanks bittere verwerping.  

 

Die einde van nimmereindigende lyding. Wanneer troos en waaksaamheid saamkom.

In my eerste blog-skrywing oor die lydensverhaal in Lukas 23:27-30 het die verhaal se ligtheid na vore gekom: Jesus is op pad na die kruis, verwerp deur die leiers van sy mense. Teen die tyd is hy so geslaan en verneder dat iemand opgekommandeer word om sy kruis te dra.

Die verhoor van Jesus was dus vernietigend: dit loop uit op die doodstraf vir Jesus. Sy eie mense lewer hom uiteindelik die graagste oor.

Lukas ontvou nou die verhaal deur by te voeg dat die verwerping nie totaal was nie: die Joodse volk was oor hom verdeeld. Op pad na die kruis is daar ‘n menigte wat huil en treur oor wat met hom gebeur. Jesus merk hul smart, draai om en reik na hulle uit.

Hulle optrede is presies die omgekeerde as dié van hulle geestelike leiers.

Hierdie klomp mense wys dat hulle omgee: hulle huil én hulle treur in plaas van spot en hoon.

Jesus sien hulle raak en draai om na hulle. Soos Welzen dit in sy kommentaar uitspel, is daar naas die oomblik van liefde, innigheid en uitreiking as hy met hulle praat as “dogters van Jerusalem” – die lieflingswoord vir die bruid in Hooglied, ook ‘n oomblik van verdriet. 

Net soos geen lyding die laaste woord spreek nie, net so, omgekeerd, is liefde nie sonder die swaarkry-tye nie, die lydenstyd nie.

In Jesus se liefderyke woorde aan die vroue, skuil daar ‘n besorgdheid. Hy berei hulle voor op wat vir hulle wag: hulle sal die oordeel oor hul skynbaar onaantasbare stad, die ewige stad van God, Jerusalem meemaak. Daar kom ‘n verskriklike tyd. Hulle lydensweg wag nog op hulle. Lyding ken geen romantiek nie. Dit kan soms áán en áán hou.

Jesus weet dus wat die toekoms is wat op die vroue wag: binne jare sou hulle stad met die grond gelyk gemaak word. Jerusalem, die stad van God, sou nie die aanval van die Romeine oorleef nie. Dan sal die ergste ook oor húlle pad kom.

Wat met Jesus gebeur het – met die groen hout – sal erger wees wanneer dit met die droeë hout – die gewone mense van Jerusalem – gebeur (vers 31).

Hy wil hulle attent maak op wat met hulle sal gebeur.

Maar dit beteken nie dat Jesus daarmee vertel wat hulle persoonlik sal ervaar nie.

In Jesus se woorde skuil ‘n dieper, verborge betekenis. Eintlik vertel hy vir hulle dat wat met hom gebeur, nie die laaste woord is nie. Die oordeel is aan die kom. Die mense wat God verwerp deur hom aan die kruis te nael, sal daarvoor verantwoordelik gehou word. Hulle sal die gevolge moet dra.

Wat mense aan hom gedoen het, sal hulle ook aan ander doen. Die kwaad bly aan die werk, dit sal nie by sy kruisdood ophou nie.

Maar, op ‘n dag, sal die immer uitkringende kolk van kwaad en ongeregtigheid ook tot ‘n einde kom.

Dan sal God ‘n streep trek. En die kwaaddoeners sal verantwoordelikheid dra vir hul dade van ongeregtigheid.

Kwaad het immers ‘n inherente vermoë om die kwaaddoeners self te verswelg en tot niet te maak. Só vertel Lukas die lydensverhaal.  

En sy woorde aan die vroue is eintlik ‘n ligte-swaar woord: moenie deur jul smart verswelg word nie. Maar weet ook: die pad vorentoe gaan nie makliker wees nie.

Sorg dus, meer as ooit tevore, dat julle aan die goeie getrou bly.

Lyding spreek nooit die laaste en sterktste woord nie. Oor 'n ontmoeting met die Dogters van Jerusalem

Die lydensweg van Jesus is nie sonder die ligter, heldere oomblikke nie. Dit sien ‘n mens ook as Jesus na ‘n verhoor weggeneem word om gekruisig te word.

‘n Mens sou dink dat die lang verhoor hom teen daardie tyd behoorlik uitgemergel het.

Lukas 23:27-31 vertel ‘n klomp mense, waaronder vroue, Jesus al treurende en huilende volg.

Jesus sien hulle raak.

Hy draai om en sê vir hulle dat hulle nie oor hom nie, maar oor hulleself en hul kinders moet huil. Hy praat dan van die toekoms waarin mense jammer sal wees dat hulle kinders het. Dan sal hulle vir die berge begin sê: Val op ons! en vir die heuwels: Bedek ons! Want as hulle dit doen aan die groen hout, wat sal met die droeë gebeur!

Daarna word hy gekruisig.

Dit is woorde wat Jesus kort voor sy dood uitspreek.

Hierdie toneel is ‘n verademing in die lydensverhaal. Jesus is op pad na die kruis, verlaat en verwerp deur sy eie mense. Hy is ter dood veroordeel onder groot gejuig van sy opponente. Maar hier, in ‘n kort oomblik, is daar wel mense wat treur oor wat met hom gebeur.

Onder hulle is daar vroue. En Jesus draai om om spesifiek met hulle te praat.

Hy sonder die vroue onder die skare uit. Hy merk hulle verdriet en wil hulle vertroos.

Jesus bly die Een wat omgee, wat ander wil bystaan. Hy is nie die slagoffer van sy eie lyding nie. Uitgemergel, maar nogtans nie afgesny van ander en hul nood nie.

Sommige lesers sou dalk kon dink dat sy woorde aan hulle negatief en veroordelend is. Maar Jesus praat met hulle ook op ‘n liefderyke manier. Dit merk ‘n mens op aan die manier waarop hy met die vroue praat. Die enkele aanspreekvorm, “dogters van Jerusalem” is nie ‘n gewone manier om mense aan te spreek nie. Dit is ‘n baie spesifieke Bybelse frase wat ‘n paar plekke in Hooglied voorkom (bv. 2:7; 3:5; 8:4) as ‘n toegeneë, tedere uitdrukking.  

Met die uitdrukking hoor ‘n mens die liefdevolle Jesus praat. En hier, op pad na die kruis ervaar ‘n mens weer eens ‘n oomblik van liefdebetoning.

Maar ook in die tyd wil Jesus teenwoordig wees – selfs al moet hy omdraai, weg van sy eie kruispad om by húlle te kan wees, om met húlle ‘n liefdeswoord te spreek.

Dogters van Jerusalem: ‘n Hooglied-oomblik, gelaai met innigheid en intimiteit.

Jesus herken hulle getrouheid, hulle omgee, hy bevestig hulle in hul ándersheid, in die manier waarop hulle verskil van die rasende beskuldigers voor Herodus en Pilatus. Hy merk hul verlange dat hy eerder nie ‘n kruisweg sou moes loop nie.

Altyd, oral, in die slegste omstandighede, as die donker wat skynbaar so swart om ‘n mens hang, is daar die regverdiges, die omgee-mense, die vroue, wat nie meedoen nie, wat lig uitstraal, wat uitreik.

Dit is ‘n oomblik van verademing. Lyding, glo ‘n mens, spreek nooit die laaste en sterkste woord nie…

Hy het sy lewe vir 28 van sy gemeentelede opgeoffer

In Sirië het die geestelike geweier om sy gemeente te verlaat. Vele van die Christene in daardie deel van Homs het reeds padgegee weens die oorlog.

Hy sê op die video hier onder: daar is 28 van my gemeentelede oor. Ek wil hulle nie in die steek laat nie.

En hy vertel van die ikone wat hy versamel het - sommige uit die 14e en 15e eeu. Hoe kan hy hulle agterlaat.

In sy agterplaas is 'n paar skottels met groente in vir sop waarmee hulle aan die lewe bly.  Vir die eerste keer in 'n lang tyd het meel weer deurgekom en kon die bakker brood bak. Hy kry twee stukke.

Hier is die Nederlandse berig en onder is 'n aangrypende video.

Zoals  zoveel missionarissen was Frans van der Lugt niet van plan voor geweld  te wijken. "Ik blijf bij mijn mensen. Ik ben de herder van mijn  schapen'', zei de maandag in de Syrische stad Homs vermoorde pater  jezuïet begin dit jaar nog in een filmpje op internet. Hij beschreef  daarin de nijpende situatie in het door het Syrische leger omsingelde centrum van de stad, waar het huis van de jezuïeten is gevestigd.

De in Den Haag geboren Van der Lugt zou donderdag zijn 76e verjaardag hebben gevierd. Hij trad in september 1959 in in de Orde van de Jezuïeten, waartoe ook paus Franciscus behoort. In 1966 bezocht hij voor het eerst Syrië. Nadat hij in 1971 zijn priesterwijding had ontvangen, studeerde hij psychologie in de Franse stad Lyon. Van der Lugt studeerde daar in 1976 af en ging naar de stad Aleppo in het noorden van Syrië.

Van 1987 tot en met 1993 werkte hij in de hoofdstad Damascus. Daarna ging hij naar Homs in het westen van het Arabische land. Daar werkte hij met jongeren met een beperking en zorgde hij voor de zwakken die niet weg konden uit de belegerde stad.

In het cultureel-maatschappelijk tijdschrift Streven beschreef Van de Lugt in 2012 hoe begin september 2011, ongeveer een half jaar na het begin van de burgeroorlog in Syrië, gewapende groeperingen van "weinig geschoolde mannen'' opdoken in de christelijke wijk Boustan Diwan, waarin hij woonde.

In een bloedige strijd slaagden zij er, inmiddels beter georganiseerd, in de wijk in te nemen. "De regering had hier toen niets meer te vertellen. We vormden een staat binnen de staat, met eigen grenzen'', schrijft de pater. Het leger en de politie stelden zich op aan de andere kant van die grens. Herhaaldelijk waren er felle gevechten, zonder dat partijen terreinwinst boekten. Wel werden veel huizen van christenen en ook kerken in Boustan Diwan door bombardementen ernstig beschadigd. Een groot deel van de duizenden christenen was weggetrokken.

Van der Lugt werd in 1992 benoemd tot ridder in de orde van Oranje-Nassau.

Hier is die video van 'n aangrypende onderhoud met hom:

Nederlandse pater Van der Lugt in Syrië gedood - Geloven

Sprakeloos.

Die verhaal van Noag vertel dat daar hoop vir die wêreld is, al is dit deur en deur sleg. Solank as wat daar maar net een regverdige mens oor is. 

Dit vertel dus van die onstuitbare krag wat opgesluit lê in geloof wat soek om dinge reg te maak en om God se wêreld teen die kwaad op te stel.

Ek het nodig om die verhaal te hoor na my ervaring Donderdagaand op my vlug terug Kaapstad toe. Want, ek voel dikwels ánders as wat die Noag-verhaal van 'n mens vra, naamlik dat een vrot appel die hele mandjie appels vrot maak. 

Na 'n dag se gepratery met eindelose vergaderings, land ek op die lughawe tussen 'n skare van mense wat vir ons vlug ingeboek is. Maar alles loop rustig en almal sit in vrede en wag dat die teken gegee word om aan boord te gaan. 

Die vliegtuig is propvol. Dit is immers 'n laekoste-vlug. 

Die passasiers kom uit vele Afrika lande en uit Asië. Hulle lyk moeg, of hulle 'n lang reis agter die rug het.  Dit is laataand. Die dag en sekerlik die reis, het sy tol geëis.  

Ons is so baie - hulle laai ons in die vliegtuig deur die voorste en agterste ingang. Om my woel en werskaf dit soos mense hulle sit kry. 

Ek het net uitgepak en in my sitplek agteroorgesit, toe kom daar twee Afrikaanssprekende vroue die vliegtuig binne.

Hulle is netjes aangetrek, die hare is gekap en elkeen het 'n handsak om die arm. Hulle lyk of hulle uitgedos is om kerk toe te gaan. 

Deftige, ordentlike Afrikaanse dames, so laataand op 'n laekoste-vlug uit Johannesburg na Kaapstad, dog ek.  

Reg langs my gaan een van die twee vroue staan. Voor haar is die reisigers uit Afrika nog besig om hulle bagasie in die oorhoofse ruimte's in te pak. Dit is 'n gedrang.

Sy trek los, kliphard en in goed hoorbare Afrikaans. Sy wil duidelik dat die mense om haar haar goed hoor: 

"Ruik net hoe stink die spul. Maar wat verwag jy dan nou ook. Het jy al ooit 'n bobbejaan gesien wat nie stink nie."

Ek is eintlik nog steeds sprakeloos.