Spiritualiteit en lyding (Thomas Merton)

In die mens wat op homself gerig is, is lyding 'n vernietigende krag. Maar juis wanneer ons uitreik na ander, weg van onsself, kan lyding iets moois van ons maak.

Dit is die punt van die volgende opmerkings uit Merton se "No Man is an Island" (89-90) waar hy skryf oor die gevolge van lyding op ons.

As ons onsself selfsugtig lief het, is lyding bloot iets aakligs. Dit moet ten alle koste vermy word. Dit bring al die kwaad wat in ons is, na vore sodat iemand wat net homself liefhet enige sonde sal doen en ander sal kwaad aandoen net om self nie te ly nie.

Nog erger - 'n mens wat homself lief het en ontdek dat lyding iets onvermydeliks is, kan selfs 'n perverse genot uit lyding put. Hy onthul dan hoe hy homself terselfderty lief het en haat.

In elk geval, as ons onsself lief het, bring lyding selfsugtigheid na vore en dan, nadat ons onsself weggegee het, dryf dit ons om selfs erger te word as wat ons is.

As ons ander lief het en vir hulle ly, selfs sonder dat ons 'n bonatuurlike liefde vir ander in God het, kan lyding vir ons op 'n sekere manier veredel en goed maak. Dit bring iets moois in mense na vore en gee eer aan God wat die mens gemaak het om sterker as lyding te wees. Maar op die ou end kan 'n natuurlike selfsugtigheid lyding nie keer om ons en almal wat ons lief het, te vernietig nie.