Ou Charlie Brown loop en mymer oor sy donker dae. Hy raak so gou depressief. Hy weet darem nie.
En 'n mens voel saam met hom, daar waar hy met sy arm onder sy ken op die muur hang of in die dieptes instaar.
Dit ongelukkige tye kom, dink ons, gans te maklik.
Soms is hulle hewiger as ander dae. Donker dae van in die dieptes, in die gate wees.
Erger, dan, as die donkerte van binne af kom. Daarom is die laaste prentjie so bitter: "Somtyds dink ek my siel is vol onkruid."
Romeine 7.
Maar somtyds, soms sien 'n mens iets soos Charlie en Snoopy hier onder raak. Lekker op die kaai, by die water, blou, blou, blou. Met vier wolkies wat spikkeltjies wit wys sodat die blou-kleure net blouer en sagter kan wys. Hemel-blou.
God se blou, se blyplek.
Waar ons tuis is.
En ons harte hoort.
Al die onkruid uitgepluk. Gemaak tot God se tuin.
Dan is al die seerkry weg.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.