In die Joodse Museum in Berlyn, bly ek dink, is daar 'n boom waarin besoekers 'n kaartjie kan ophang met 'n "wens" daarop. Toe ons die oggend vroeg daar aankom, hang daar al 'n paar granate met 'n wens agterop geskryf. Ek loop nader en lees van hulle. Die meeste is van mense wat geraak is deur die uitstaling en 'n gebed of wens neerskryf dat die rassehaat van die Nazi tydperk nooit weer sal plaasvind nie.
Maar daar hang ook een kaartjie waarop 'n seuntjie geskryf het: "Ek bid dat my ma nie meer die verskriklike hoofpyne sal kry nie."
En ons dink ons kinders weet nie....
Thursday, October 29, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Blog Archive
-
▼
2009
(275)
-
▼
October
(24)
- Klein groepe as geestelike dissipline: om die lewe...
- Drie maande van verryking om oor dankbaar te wees
- Gebed vir my ma
- Transformasie - son uit die as
- Nuut uit die puinhoop
- Die koei lok ons huis toe....
- Die stad met die ewige wonde. Berlyn.
- Nugter mistiek. Oor die mistiek van Thomas a Kempi...
- Stilte spreek harder as woorde: Oor Psalm 62
- Om stilte te bid.
- Stilte wanneer mense oor God praat
- Met watter houidng lees 'n mens die Bybel? Oor "he...
- Om te glo sonder om God te aanskou
- Liefde en verantwoordelikheid.
- Versorg die liefde.
- Liefde soek nie eie belang nie: oor die verantwoor...
- Die kosmiese Christus. Oor spiritualiteit en geest...
- Spiritualiteit as transformasie: hoe om opnuut wee...
- Liefde is waar geduld woon: Oor 1 Korintiƫrs 13:4.
- Om sorgeloos te leef. Oor die rykdom in eenvoud.
- Die blink oomblikke: bewuswording in spiritualiteit
- Oor sokker en seuntjies: buig die boompie as hy no...
- Die vrou en die kind
- Oor 'n spesiale dag: die skepping van God en mens
-
▼
October
(24)
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.