Liefde soek nie eie belang nie: oor die verantwoordelikheid om die ander een te bemin

Die liefde van ‘n ouer is dikwels ‘n ondankbare saak: “Hoe sê jy?” vra pa of ma vir ‘n kleintjie as hulle iets kry en net eenvoudig aanloop sonder ‘n teken van dankbaarheid.

En dit is goed dat ouers vir hul kinders van vroeg reeds dankbaarheid aanleer. Maar hoe belangrik dit ook al is om dankbaar te wees vir die kleinste blykie van liefde, het liefde eintlik niks met dankbaarheid te doen nie. ‘n Mens bewys nie liefde aan iemand anders omdat jy gaan baat daaruit nie. ‘n Mens het iemand anders lief omdat daardie persoon so spesiaal is.

Dit geld vir die liefde tussen ouers en kinders, tussen twee huweliksmaats, maar dit kan ook van liefdesverhoudinge op baie vlakke waar wees: ‘n mens bewys liefde nie omdat dit voordeel vir jou inhou nie.

Liefde eis dus nie op nie. Liefde mag nooit tot ‘n vlak daal waar dit uit eise en aansprake bestaan nie. Dan word die ander persoon iemand wat daar is ter wille van my, my behoeftes en my gevoelens. Dan het die ander persoon geen vryheid of eie wil nie. Hy of sy word gedegradeer tot ‘n slaaf. En uiteindelik gaan die om my eie belang.

Die diepste kenmerk van die liefde is dat dit op die ander een gerig is.

Juis daarom is die kruis waar Christus totaal alleen is, die hoogste simbool van egte liefde. En Paulus het nie verniet geskryf nie: “die liefde soek nie sy eie belang nie” (1 Kor.13:5).