pietergrdevilliers: Om die wil van die Here te onderskei.

Ek luister gisteraand na die indrukwekkende onderhoud met Van Zyl Slabbert oor Kyknet.

Een van sy stories bly my by. Hy vertel hoedat hy 'n briefie in die parlement na Pres. P.W. Botha gestuur het om hom te vra vir 'n afspraak.

Die bode lewer die brief af. Hy merk dat die president kort daarna omgekrap die parlement verlaat. 'n Ruk later word hy na die telefoon ontbied en vertel die sekretaris van die president vir hom dat die president met hom wil praat - maar hy wil vir hom waarsku dat hy baie kwaad is.

Toe die oproep deurgeskakel word, vra die woedende president vir hom hoe durf hy 'n briefie vir hom stuur sonder dat dit in 'n koevert gesit is!

Maar dit is van Zyl Slabbert se reaksie op hierdie voorval wat vir my boei: hy vertel dat hy vir die president onmiddellik gesê het: "Man, as jy so erg oor koeverte is, sal ek vir jou een gaan koop en dit vir jou stuur."

Maar dit is nie al nie. So in die verbygaan sê Slabbert: "en ek sit die foon net daar neer."

Hy vertel dit nie met bravado of met arrogansie nie. Eerder met die stem van iemand wat nie glo dat hy hom met so iets moet besig hou nie terwyl hy met 'n ernstige versoek na die president gegaan het nie. Hy het nie tyd vir beuselagtighede nie. En hy wys dit vreesloos.

Terwyl hy en pres.Botha darem vir mekaar gegroet het, was dit heeltemal anders in die geval van Vorster. Hy vertel dat hy vir Vorster in die gange van die parlement raakgeloop het. Dan het hy hom gegroet met "Goeie middag, meneer Eerste Minister." Vorster het hom eenvoudig nie geantwoord nie en net verbygestap.

Van Zyl Slabbert het ek as student leer ken toe hy die inwonende hoof van ons koshuis was. Hierdie vreeslose, maar nie-bakleierige, eerlike reaksie is wat hom toe reeds vir ons as tudente laat uitstaan het. Maar terselfdertyd 'n ordentlike mens wat steeds weer besef het dat jy ander se menslikheid moet erken en eerbiedig.

Hy vertel in die program hoedat hy sy teologiese studies opgegee het, onder andere omdat een van sy professore 'n boek geskryf het - "Apartheid, die wil van die Here." Om te dink, dat iemand so glibweg kan aanspraak maak om die wil van die Here te ken, sê hy.

Tydens Pinkster het ek weer nagedink oor die ontsagwekkendheid van God en ons eerbied wat die onvermydelike korrelaat daarvan is. Eerbied en ontsag pas ons wanneer ons deur God in 'n verhouding opgeneem word. En deel van ons eerbied is dat ons nie te gou moet aanspraak maak daarop dat ons die wil van die Here ken nie. Een van die deurlopende tema's in spiritualiteit is onderskeiding - om met insig en wysheid te peil wat God van ons vra. En, deur al die eeue het die mistici geweet hoe versigtig dit gedoen moet word.

Phillip vertel van 'n kollega wat, as mense vertel wat die Here vir hulle openbaar het, skepties opgemerk het: "Maar ek het dan niks gehoor nie." So bietjie common sense, met so bietjie humor om mense te herinner dat groot aansprake oor 'n mens se insig in wat die Here alles vir ons wil, maar bietjie eers getoets moet word. Eerder maar aanhou luister en luister as te vinnig vertel hoe dinge in die hemel besluit is en word.

Soos die geskiedenis hierdie belangrike les onderstreep - want wie sal nog vandag apartheid as die wil van die Here wou voorhou? En om te dink dat die professor, ook 'n leermeester van my, die professor in teologie was wat menige sinode in die waarheid moes lei...

Eerbied, eerbied....

Maar net 'n terugflits: op pad huis toe, is ons Witsand om. Dit is 70 kilometer suid van Olifantshoek. Ons ry langs 'n rowwe grondpad, maar kom die oggend so teen 12h00 daar aan. Rustig in ons chalet afgepak, om toe sommer dadelik die pad te vat na 'n uitkyk-punt met die wonderlike naam "Brulsand" toe. Die naam kom van die sand wat sekere tye van die jaar glo letterlik brul as jy daaroor loop. Hoewel die gebrul ons nie beskore was nie, was die gesig wat op ons gewag het onvoorstelbaar. In die middel van die Kalahari kry 'n mens hierdie klein stuk wit sandduine, omring deur grasland en kameeldoringbome. Daar is niks of niemand naby nie. Dit is net die skepping en jy - volledige stilte laaf jou waar jy ook al kyk of loop. Die volgende oggend stap ons deur die Botaniese tuin, 3.5 kilometer voetpad met 43 gemerkte spesies.

Die twee dae in Witsand het my op 'n ander manier die totale skoonheid van ons land en van die skepping laat herontdek.Dit was 'n spesiale ervaring wat ons Pinksteryd volmaak afgerond het.

Ons chalet het 'n heerlike stoepie waarop 'n mens kan kyk hoe die voels en die bokkies kom water drink: