Wanneer 'n mens skaam is om 'n Bybel te koop...

Met die terugreis vandag kon ek weer met die aan boord gaan in Schiphol ‘n paar Nederlandse koerante optel en na die vroeë opstaan (4 vm.) en gehardloop om vlugte uit Heathrow te haal, kon ek eers net rustig die Hollanders se nuutste nuus op die vliegtuig lees.

In een van hulle word vertel hoe ‘n redakteur van ‘n belangrike tydskrif in 1993 onder hipnose ‘n gesig weer gesien het van ‘n berghelling waar hy as kind vakansie gehou het. Dit het hom geboei. Hy het toe teruggegaan na die plek en dit na ‘n lang gesoek weer opgespoor. Op die plek het hy tussen die rotse gaan sit en geweet hy is in die teenwoordigheid van God.

Dit nadat hy vir jare nie meer kerk toe gegaan het nie. En as joernalis nie tyd vir die dinge gehad het nie.

Sewentien jaar na hierdie ervaring is hierdie voormalige joernalis tans besig om hom as ‘n geestelike te bekwaam. Hy wil bediening toe en studeer dus teologie aan ‘n seminarie.

Dit alles het nie sommer net met hom gebeur nie. Hy het op ‘n stadium in die vorige jaar of wat tydens ‘n redaksie-vergadering vir sy stomgeslaande redaksie vertel hy is gelowig en gaan in die bediening. As hy geduldig bly werk het, sou hy die hoogste pos in sy bedryf bereik het. Wat hy bereik het en sou kon bereik het, is iets waarvan joernaliste net kan droom.

Maar, het hy hulle laat weet, hy gaan eenvoudig alles opgee, sy besittings verkoop en in die bediening gaan.

“Vreemd genoeg,” haal hulle hom in die onderhoud aan, “vind ek die opgee van al my besittings en beroep nie eens so moeilik nie. Om van jou besittings afstand te doen, maak die lewe ‘n bietjie ligter. As geestelike verbind jy jou met die bo-wêreld. Besit is net ‘n stuk gewig wat jou na onder trek.”

Wat laat hom so verander? Sy roeping, antwoord hy. En roeping is ‘n woord wat moeilik uitgelê kan word: ‘n mens kan dit met verliefdheid vergelyk. Mense sal berge versit en alles prysgee omdat hulle verlief is. So het dit ook met hom gegaan. En dit het ook nie sommer net in ‘n oomblik gebeur nie. Dit was geen emosionele trip nie. Oor dertien jaar lank het hy in hierdie roeping in gegroei.

Roeping is ‘n verliefdheid. Dit is nie iets, dink ek hieroor na, waaraan jy swaar dra of waaroor jy karring nie. Dit maak van jou ‘n mens wat verlief is op die pad wat God met jou loop.

Die roeping het nie uit die lug geval nie. En het oor jare gegroei. Hy het in die dertien jaar na sy ervaring in Frankryk weer ‘n spesiale ervaring gehad. Nadat hy ‘n lank tyd in New York gewerk het, het hy na Nederland teruggekeer en op ‘n dag ‘n kerk besoek. Daar het hy gevoel asof iets soos ‘n ligstraal op hom neerdaal. En ‘n kort rukkie later het hy besef dat die kerk die plek is waar hy wou wees.

Hy het nooit met iemand hieroor gepraat nie. “Ek het dit self nie begryp nie.” En boonop is ‘n mens half verleë – dit is nie sommer iets wat ‘n mens maklik aan jou kollegas vertel nie – veral nie in die harde media-wêreld nie. Dink net aan daardie opgetrekte wenkbroue....

Dit is op hierdie punt van die berig dat ek besef hoe drasties hierdie man se omwenteling vir hom en in Nederland is. Vir ons klink dit miskien alles nie te vreemd nie. Maar in die hoogs gesekulariseerde Nederland en veral in die joernalistieke wêreld gebeur dit nie aldag nie. Dit besef ek toe ek sien hoe hy vertel hy het op ‘n dag in ‘n boekwinkel ‘n Bybel gaan koop. En toe dink hy by homself hy sal maar sê dat hy dit as ‘n present vir iemand koop!

Jy kan in hierdie land eintlik nie meer sonder ‘n goeie verskoning ‘n Bybel koop nie. En dan ook nie vir jouself nie.

Ek het dit in meer as een opsig in Europa waargeneem. Ek het dit ook tydens ons konferensie weer ervaar. En ek dink nie ons moet te gou vinger wys nie. 'n Mens sal gou iets hiervan in ons eie land herken.

Ons glo skamerig teen ons omgewing in...

Die berig sluit af: Schilder het geluk gevind. Dit is nie vir hom altyd maklik nie want op die ouderdom van 53 studeer hy teologie nou soms met moeite. Maar hy wat voorheen sy lewe so netjies in sy eie hand gehou het, het dit nou opgegee en oorgegee. Hy het geen ambisies meer nie. Hy streef na niks. “Maar dit is eintlik tog ‘n lekker gevoel.”

Ek bly egter dink: Dat ‘n mens verskonings maak as jy die Bybel in ‘n winkel wil gaan koop! Hoe vreemd is geloof tog nie! Dit bly iets waartoe jy geroep word.

God se weë is nie ons s’n nie. En die indrukwekkende is dat die Een wat roep, getrou is om die pad saam met die geroepene te loop.

Dit was 'n lekker berig om te lees - hierdie onderhoud met 'n man wat so radikaal gehoorsaamheid leer aan die pad waartoe God hom roep.