Ouderdom sit in die kop. Oor 'n mede-treinreisiger.

Op pad van die konferensie kom sit 'n man langs ons in die trein. Hy is duidelik in 'n bui vir 'n geselsie, het ek gesien - want hy groet my al op 'n afstand as hy met die paadjie aankom. Ek ken hom van g'n kant af nie, maar dit is duidelik vir hom geen probleem nie.

Ek sit terug en val by die ritueel van kennis maak in. Maar hy vra nie die gewone vrae van kennis-maak nie - hy stel nie belang in wie jy is en waarvandaan jy kom nie.

Hy wil net praat.

Hy is 'n afgetrede argitek, vir die naweek op pad na Frankryk waar hy aan 'n formule 3 motor-resies gaan deelneem. So tussen-deur sy praat kom ek agter hy was twee keer 'n Britse amateur-kampioen in 'n sekere kategorie motorwedrenne. Nou help hy die jonger mense wat aan sulke resies deelneem.

Hy, lyk my, is 'n soort mentor vir 'n kampioen wat in Frankryk aan die wedren gaan deelneem.

Hy spot hieroor.Hy vertel dat hy altyd vir ander mense antwoord dat sy rol is om warm spykers op die sitplek van die bestuurder te sit.

Hy lag as hy dit oorvertel.

Maar dan raak hy spraaksamiger: Hy is eintlik 'n spy. Wat hy doen, vertel hy gemoedelik vir my in antwoord op my vraende blik, is blykbaar om onder andere te kyk hoe die teenstanders se motors vir die ren voorberei word of lyk. Sy argiteksoog tel dadelik allerhande detail op - en sy eie ervaring van jare se wedrenne help hom om die inligting te verwerk. As so 'n motor byvoorbeeld sy vinne op 'n sekere hoek ingestel het, raak dit die motor se performance om die hoeke van die renbaan. Dit is of vinniger of stadiger. En so verduidelik hy vir my verskillende detail waarvan ek geen kop of stert uitmaak nie, maar wat vir my wys hy ken sy verhaal. Die strategie van die span kom 'n mens agter bloot uit hoe hulle die motor of watter motor hulle nadertrek vir die betrokke resies.

Die uur in die trein gaan so vinnig verby soos sy motor om die draaie van die renbaan. Ons praat oor alles en nog wat. Hy ken die geskiedenis van die Cottswold as streek en weet van elke hoek en draai. Dit is die pragtige gebied waardeur ons met die trein terug ry London toe na die week se konferensie. Ons praat oor skole, verkiesing, politiek, immigrante, sy reise, ook na Suid-Afrika en sommer 'n klomp dinge.

Twee vreemdelinge wat uit twee heeltemal verskillende werelde kom, maar nie 'n oomblik vir stilte oorlaat nie.

Hoe klein is ons aardbol en hoe is mense maar oral dieselfde.

Maar wat ek nou veral onthou is sy trotse vertelling oor sy mentee: die outjie wat hy nou bystaan, het onlangs 30 geword en begin wonder oor sy potensiaal om nog aan wedstryde deel te neem. My reisgenoot het by die boekwinkel Martina Navratilova se boekie van beroemde quotes gekoop waarin hy een ding gesien het wat by hom bly: as jy 'n tennisbal slaan, sien die bal nie jou ouderdom raak nie.

Dus, dit is nie ouderdom wat tel nie, maar wat in jou kop aangaan.

Ek stem met hom hartlik saam, terwyl ek dink aan so baie ou, ou mense wat jonk, jonk van gees en selfs liggaam is. Dit sit in die kop.

Hy het die boekie van Martina gekoop, vertel hy, en sonder enige kommentaar vir die jongman gegee. Hy het doelbewus niks van die spesifieke aanhaling vir die outjie vertel nie. Hy is nie die prekerige soort nie.

Maar hy het geweet wat hy doen, want op 'n dag kom die outjie toe terug na hom en vertel vir hom hy het iets ouliks in die boek gelees - naamlik dat as 'n mens 'n tennisbal slaan, die bal nie jou ouderdom sien nie.

Daar straal 'n salige en tevrede glimlag oor sy gesig as my reisgenoot vir my hierdie deel van die verhaal vertel.

Wysheid wat ontdek word waar iemand dit onopsigtelik vir jou gelos het, tref die hart die diepste.

Hy is 'n leermeester wat weet, besef ek.

Wat my reisgenoot egter nie besef nie, en nie oor praat nie, is dat hy self, seker al in sy sewentigs (hy het 'n seun van 50), lyk asof hy 'n jong man is en praat met 'n rype lewenswysheid.

Ek kan sien hoe sport hom gevorm het. En hoe dit hom jonk hou. En vir hom wysheid gegee het.

Op 'n mens se lewensreis ontmoet jy vir 'n uurtjie mense wat 'n stuk rykheid in jou lewe inbring. Jy sien hulle nooit weer nie. Maar hulle woorde bly jou by. Veral wanneer dit woorde is wat saak maak. En wat wys is.

'n Lang week in die vreemde. In 'n lang konferensie. Maar op hierdie reis het iemand oor my pad gekom wat in 'n uurtjie vir my baie oor die lewe geleer het. Ek is bevoorreg.