Om te leef uit God se ontferming

Ek dink vanaand verder oor God se ontferming. Uit my leeswerk loop ek op die spoor van die motief van ontferming in die Bybel. Ek het reeds daaroor geskryf. Maar wat my vanaand tref is dat ontferming niks met jammerte te doen het nie.

En, besef ek, toe ek Nouwen verder hieroor lees, hoedat goddelike ontferming tot gebroke mense kom.

Dit kom nie maklik nie.

Ons maak dikwels aanspraak op God se ontferming asof ons daarop geregtig is weens ons tragiese lot. Dan sien ons onsself as slagoffers van pyn wat ander oor ons bring of wat deur die noodlot oor ons pad gekom het. Ons kla oor alles wat in die wêreld fout gegaan het, oor die verskriklike tye waarin ons lewe en hoe boos ons wêreld is.

Ons steek soms vas in diepe self-bejammering. En God deel ontferming uit, nie simpatie of jammerte nie.

God skenk nie ontferming aan die trotses en self-bejammerendes nie.

As ons wil leef uit God se ontferming, moet ons besef dat wat fout is in ons lewens en in ons wêreld, ons skuld is en dat ons daarvoor verantwoordelikheid moet neem. Ons kan nie op goddelike ontferming aanspraak maak as ons nie ons skuld erken nie en die mens se keuse vir die kwaad miskyk. Ons is skuldig daaraan dat ons God in ons lewens verloor het, maar weet ook die wêreld lyk soos dit lyk omdat mense nee vir God se liefde sê.

Die tollenaar wat uitgeroep het: “Kurie eleison,” “Here, ontferm U oor my,” was ‘n ryk, bevoorregte mens wat ‘n welvaartslewe sonder God gelei het. Op ‘n stadium het hy besef dat God nie in sy lewe het nie. Hy kon die Fariseërs se hardvogtigheid teenoor hom blameer het. Of die Romeine wat hom in diens geneem het. Of allerhande maklike redes.

Maar hy het sy skuld ingesien, ervaar en bely. Hy het verantwoordelik aanvaar vir sy eie pyn. Hy speel nie die blameer-trom nie.

Ons lewe so hard, so genadeloos – net soos wat hierdie wêreld vir God nee gesê het. Ons moet daarom ons verantwoordelikheid aanvaar vir die pyn in die wêreld. Ons doen dit deur ‘n lewe van vergifnis, vrede en liefde te soek. Daarom kyk ons ons gemeenskappe en ons wêreld in die oë en soek in ontferming na God se nuwe wêreld.Ons erken ons eie aandeel in die sondigheid van die wêreld en word dan gereed om God se genade en ontferming te ontvang.

Evagrius van Pontus het reeds in die vierde eeu n.C. vir jongmense wat die geestelike weg begin aangeraai om deur die trane-gebed, die besef van eie gebrokenheid en sondigheid te soek om sodoende te kan roep om God se ontferming. God se ontferming kom tot hulle wat in berou hul aandeel aan sonde erken.

Dit gaan oor self-implikasie. Oor die regte ingesteldheid. Oor die besef dat die verhouding word aangeknoop met hulle wat biddend, verlangend oop is vir die goddelike aanraking en liefde.

Ons geestelike verlamming is dus nie 'n verrassing nie. Dit kom onvermydelik oor die pad van mense wat nie weet wat ontferming is nie.

En as ons nie God se genadige ontferming ervaar nie - hoe kan ons ons dan oor hierdie aarde ontferm? Wie kan ontferming leef as hy of sy nie ontferming ken nie?