Wanneer mense doodgeskiet word omdat hulle kos wil voorsien aan die noodlydendes....

Ek onthou hoe ek enkele jare terug in Barcelona in die hotel waar ek gebly het terwyl ek ‘n kongres bygewoon het, ‘n pasgetroude paartjie uit Israel ontmoet het.Ons het gou-gou aan die gesels geraak. Hulle was veral nuuskierig om te hoor hoe lyk dinge in Suid-Afrika en ek was nuuskierig om te hoor hoe gaan dit met hulle in Israel.

My nuuskierigheid oor Israel het nie net met die plek van Israel in die Bybel te doen nie. Ek het maar altyd deur die jare die storie daar met kommer bekyk. Dit het ‘n heel vreemde begin – hierdie belangstelling van my. Toe ek lank terug in Duitsland in Schwäbisch Halle taalstudie gedoen het, het ek onder andere ‘n Arabiese Christen daar ontmoet. Ons het ook lekker oor baie dinge gesels. Op ‘n stadium het hy vir my gesê dat hy nie kan verstaan dat Christene dwarsoor die wêreld so simpatiek teenoor Israel kan staan nie, terwyl Israel Arabiese Christene uit hul huise en van hul land verdryf nie. Dit is lank nie net Arabiere wat onder die Joodse aanslae ly nie.

Daar het ek vir die eerste keer kennis gemaak met die onnoembare leed wat in die Midde-Ooste vir Christene aangedoen word. Hulle is nie Moeslims nie en hulle is ook nie Jode nie. Maar hulle staan dikwels alleen wanneer hulle Israeliese diskriminasie moet verduur. En sedertdien het ek steeds weer belang gestel in die menslike verhaal agter die taai en titaanse politiekery in die Midde-Ooste.

Wat in die Midde-Ooste aangaan, is ‘n tragedie verby alle proporsies.

Dus, in Barcelona praat ek versigtig met die Israeliese paartjie. Ek vertel hulle van die jare van opstand in ons townships, van die grensoorlog, van bomme in ons stede, van internasionale boikotte en van ons land wat die muishond van die wêreld was. En toe vertel ek hulle van die merkwaardige ommekeer wat deur onderhandelinge gekom het: die manier waarop mense in ons land hul mag begin deel het met swart inwoners wat voorheen nie stemreg gehad het nie. Dit alles het deur taai onderhandelinge gekom. En alles is seker nie rooskleurig nie, maar ons is onnoembaar ver gevorder by die allerellendigste jare wat soveel mense se lewens vernietig het.

Daar is nie meer bomme in ons stede nie. En daar is nie meer skoolkinders wat massief uit skole wegbly nie. En daar is nie meer oorlog aan ons grense nie. En daar is nie meer internasionale boikotte nie. En ons speel in alle lande in die wêreld ons sportwedstryde. En ons kan oral ter wêreld reis. En ons het genoeg kos om te eet. En ons het nog goeie universiteite. En ons land se ekonomie gaan vooruit.

Natuurlik is daar slegte dinge. Baie sleg. Maar as ons dankbaar is, sal ons almal erken dat ons ligjare ver verwyderd is van daardie donker jare van lyding en onreg.

Dus, sê ek vir hulle: dit is tyd dat julle praat en praat en praat. Julle moet druk uitoefen dat daar onderhandel word. Julle moet weet dat ‘n militêre oplossing vir ‘n politieke probleem nooit werk nie. En julle moet ook iewers besef dat daar nie een groep is wat moet wen nie. Dit werk nooit en nêrens so nie.

Hulle kyk my onbegrypend aan. Ek onthou tot vandag toe nog die leë kyk in hulle oë.

Vandag is ‘n klomp mense op ‘n boot deur Israeliese doldate in internasionale waters doodgeskiet omdat hulle kos aan die Palestyne wou geneem het – aan mense wat honger ly as gevolg van die blokkades van hul land. Mense wat rys in hulle vragruimtes gehad het, is van kant gemaak.

Die volle verhaal moet nog vertel word. Op die BBC-webwerf is daar ‘n video wat die Israeliese vrygestel het wat wys dat hulle deur die mense op die boot met geweld aangeval is.

Ander berigte weer vertel dat die boot ‘n wit vlag gehys het en dat mense uitgeroep het die Israeliese moet hulle nie skiet nie.

En dit alles omdat mense kos na die Palestyne wou neem.

Dit is ‘n menslike ramp. Dit gaan die temperatuur net weer hemelhoog laat styg. Dit bring ons nader aan groter konfrontasie, aan intenser haat en by meer ellende en swaarkry.

En intussen gaan ons ongesteurd met ons lewens voort en kla ons oor alles terwyl groot groepe mense in Palestina in groot onrus, uiterste swaarkry en ernstige ontbering leef.

Wanneer sal daar vrede in die Midde-Ooste kom?

Dona nobis pacem – my gebed vir Israel, Palestina en die Arabiese wêreld vandag.