In God se onverganklike hand van liefde

Dit is die tweede dag van ons konferensie hier in Pietermaritzburg. Dit is tyd vir luister na referate oor die nuwe dinge in ons wetenskap.

Maar dit is ook die tyd om ou vriende te ontmoet. Ons gesels oor ditjies en datjies, vang die nuutste op, kla en raas en praat sommer net met mekaar. Dit is immers lang paaie wat ons oor jare met mekaar gestap het.

Maar soms begin ons herinneringe oproep aan hulle wat die pad met ons saam gestap het. Die name van hulle wat nie meer daar is nie, word iewers genoem. Die tyd het ons van baie vriende ontneem.

Vir sommige wat weg is het ons groot respek gehad, want hulle, die vernames, het na ons geluister, met ons gepraat het en vir ons gelei. Vir ander was ons lief sommer net as mense. Vir ander het ons gate uitgeniet as gekskeerders. Daar was die getroues, hulle wat nie veel gepraat het nie, hulle wat altyd kom dankie sê het of wat kom raad vra het of wat kom kuier het. Dit was ‘n veelkleurige Josefskleed van mense met hul lewe aan Bybel-uitpluis gewy het.

Ek staan in ‘n ry vir ete en praat met ‘n jong outjie, foeitog die outjie, wat sy voet in die deur van die Bybelwetenskap insit. Ek praat met hom sommer oor sommige van hierdie bekende name van ‘n dekade of twee gelede.

Die outjie kyk na my met ‘n dooie kyk in sy oë. Ek kry hond se gedagte. En ek vra hom of hy van hulle ken. Hy weet nie van een van die name nie. Hy is afwesig. Die boek is vir hom toe. Dit sê vir hom niks nie.

Hulle van wie hy niks weet nie, was die grotes onder ons. Ons het graag na hulle geluister, lekker gesels oor hulle wetenskaplike werk, hulle bewonder vir sekere opspraakwekkende referate, hulle ondersteun as hulle terugslae beleef het en sommer net oor jare goeie vriende met hulle geword. Ons het hulle boeke gelees, hulle leiding in die samelewing bewonder en opgesien na hulle.

Nou is hulle weg. Ook uit die geheue van net die volgende geslag.

Ons het nie eintlik meer mense om na op te sien nie, om oor te praat nie of om mee te gesels nie. Ons het nie eers meer iemand buite ons kleiner wordende kring om, om mee oor hulle te gesels nie.

Ons , die jonges van ‘n tydjie terug, van sommer gister, is nou die ouer geslag.

Verganklikheid.

Al daardie goue tye, die besige tye, die planne-maak tyd, die vername gesprekke, die lekker-kuier tye, die stormagtige oomblikke, die warm argumente, die harde woorde, die laatnag-gestry, die infomatiewe gesprekke, die nuwe ontdekkings – alles wat ons kollega’s in die volle sin van die woord gemaak het en wat ‘n deurwinterde vriendskap solied laat word het: dit is verby.

En eintlik al vergete.

Behalwe ins ons gedagtes.

Ons baai in ons herinneringe.

Maar selfs dit, selfs hierdie herinneringe is aan die verbygaan.

Dit is herfstyd.

Maar God onthou alles liefdevol. En skryf dit bly neer in die boek van die lewe. Ons tye, ons tye is in die goddelike hand.

En dit is genoeg. Dit vrede van die wete dat ons nooit vergeet sal word waar dit regtig saak maak nie – eintlik by Wie dit saak maak nie.Uiteindelik sal ons bly in die Liefde.

Hoe arm moet ‘n mens wees as jy nie hierdie Liefde het nie.

Die skildery hierbo is vir my die toonbeeld van genadige liefde. Caravaggio teken Christus wat geduldig, liefdevol vir Thomas toelaat om die wond te sien en te voel. Hy neem eintlik Thomas se hand met sy hand en plaas dit op die wond - liefdevol. Kom, glo tog.

Maar ek is veral verras deur hierdie boeiende kommentaar op die skildery van 'n baie bekende Nuwe-Testamentikus:

Ben Myers

Ah, one of my favourite paintings — it’s so astonishing, so shocking, almost unbearable. Jesus’ own participation in the action — gently pulling back his clothes, baring the wound, guiding Thomas’s hand, looking down attentively at the inserted finger — Jesus’s involvement is so intimate and so vulnerable and so exposed that I can hardly bear to look. But then (with the other onlookers, the two disciples in the background) it’s also impossible to look away.