Onbetroubaar

Op pad uit die lughawe in Johannesburg, loop ek verby ‘n groepie mense wat staan en beduie. Ek registreer in die haas van my verbyloop nie al die detail nie. Maar die groter prentjie is duidelik. Die mense is besig om ‘n man in die geel hemp van ‘n lughawe-asssistent om inligting te vra. Hy is vriendelik aan die praat, hoor ek, en sê dan vir hulle dat hulle net daar moet wag terwyl hy gaan om die hulp te haal.

Hy en ek loop saam weg en om een of ander rede wat ek nie meer kan onthou nie, sê-vra ek vir hom iets. Maar hy antwoord my nie. Hy is duidelik ‘n bietjie bek-af. En uit die bloute sê hy vir my:

“I want to help them, but they do not trust me.”

Hy gaan uit sy pad om hierdie mense by te staan en doen ekstra moeite vir hulle. Hulle sê niks slegs of boosaardigs vir hom nie. Maar hy weet uit hulle reaksie, hulle versigtige vrae, hulle halfhartige response dat hulle hom nie vertrou nie.

Buitendien, sê hy vir my, en hy beduie na sy geel lughawe-baadjie wat vir mense ‘n teken moet wees dat hy amptelik aangestel is om van hulp te wees, ek dra hierdie uniform.

Ek kan sien hy is in sy eer gekrenk. Daar is niks aan hierdie jong man wat hom verdag laat lyk nie. Daar is geen enkele rede om hom te wantrou nie.

Trouens, hy is juis deur sy werkgewers aangestel en deur sy uniform uitgewys as iemand wat vertrou kan word.

Ek probeer hom troos. Jy weet hoe gaan dit deesdae, sê ek in die aan-hardloop vir hom, niemand vertrou vir niemand nie.

Leë woorde, besef ek terwyl ek om die draai verdwyn.

En ek bly onthou hoe gebelgd hy was....