Dit het die stilles en die soekendes se harte vervul: Simone Weil was 31 jaar oud toe sy as agnostikus in ‘n kerkie in Assisi ‘n mistieke ervaring gehad het wat haar vir die eerste keer in haar lewe laat bid het.
Sy het toe die Onse Vader in Grieks gememoriseer. Gereeld sou sy daarna in haar lewe die gebed bid.
By haar het ek ontdek hoe nodig is dit dat 'n mens die gebed weer vreemd moet laat word.
Maar ook die bekende, selfs beroemde kunstenaars van alle tye wou oor die gebed skryf. En deesdae dit sing. Selfs die Beach Boys! (kyk na hulle boeiende vertelling daaroor by http://youtu.be/HAobf3f9FQM en die skoon-gesig weergawe by http://youtu.be/Pn6g8uAv0UU).
Maklik kan die skoonheid van die gebed se eenvoud en kragin ons afslyt en verdrink in familiariteit en gewoonte-gebed.
Dit is nodig om steeds weer bewustelik, gefokusd in die woorde die Stem te hoor van die Jongman wat in eenvoud verlang dat die aarde hemel sal word en dat die wêreld soos God se wêreld sal wees.
Ek loop Andrea Bocelli se weergawe vir die eerste keer raak. Dit is sulke luister-ervarings wat 'n mens die krag van die millennia-oue gebed laat herbeleef.
En terwyl ek luister na die eenvoud ook van die melodie, vra ek my af hoekom ek so min weet van die komponis daarvan.
Al wat ek kan vasstel is dat dit deur 'n Amerikaner, Albert Hay Malotte in 1935 gekomponeer is.
Ek sou graag wou weet hoe die melodie ontstaan het.
Maar onvergelyklik is Bocelli se weergawe:
Hier is die woorde - tweeduisend jaar oud:
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς·
ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου·
ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου·
γενηθήτω τὸ θέλημά σου,·
ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς·
τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον·
καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφήκαμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·
καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
