Hoe gebeur dit
dat van die mees progressiewe lande in die wêreld (bv. in Swede) ‘n al hoe
strenger, afkeurende houding teenoor prostitusie inneem deur byvoorbeeld mans
wat prostitute besoek te straf? Dit lyk asof daar ‘n al hoe sterker groeiende
mening groei dat prostitusie veral die menslikheid van vroue aantas en hulle
uitlewer aan ernstige gevaar en mishandeling.
Die
onderstaande rubriek in gister se Trouw oor ‘n onlangse byeenkoms in die
Europese parlement waar prostitusie bespreek is, maak ‘n paar belangrike punte
wat hierdie nuwe houding teenoor prostitusie verklaar.
Uit ongeveer
dertig lande het tweehonderd organisasies die onderwerp onder die loep geneem.
Dit was dus nie ‘n byeenkoms van verkrampte en moraliserende godsdienstige
fundamentaliste nie, maar ‘n ingeligte bespreking deur kundiges uit die mees ontwikkelde
lande in die wêreld.
Die rubriek bevat
ontnugterende inligting oor hoeveel prostitute mishandel word.
Ses uit tien
prostitute vertel dat hulle al verkrag is en tot 95 persent vertel dat hulle
een of ander vorm van liggaamlike geweld beleef het.
Vroue rapporteer dat hulle
weens uiterste armoede gedwing word om teen hul sin geld met hul liggame te
verdien.
Negentig persent van prostitute wil nie hul liggame verkoop nie, maar
sê dat hulle nie ‘n keuse het nie.
Byna 70 persent ly aan post-traumatiese
stress-sindroom.
Sulke syfers
laat ‘n mens meer as ooit tevore besef hoeveel mense slagoffers is van
misdadige, onmenslike en gewelddadige houdings en praktyke wat met prostitusie
saamgaan.
Prostitusie,
word gesê, is ‘n moderne vorm van slawerny en mense-handel. Dikwels word
prostitute deur hul manlike hanteerders uitgebuit, mishandel en selfs gevange
gehou. Opvallend is hoe veral vroue verder deur prostitusie in ‘n posisie van
minderwaardigheid vasgevang word.
Die skryfster
van die rubriek eindig haar bespreking met ‘n verwysing na die situasie in
Nederland waar prostitusie as ‘n beroep gelegitimeer word en hulle bedryf as
fatsoenlik beskou word (deur veral mans).
Dikwels,
grappenderwys, word oor die “walletjies” in Amsterdam gepraat. Min mense besoek die
stad sonder om daar ‘n draai te maak nie. En mense praat, verbaas, oor die
mooi, veral jong vroue wat so openlik beskikbaar is.
Min mense besef egter die
onbeskryflike leed wat weggesteek is agter die plesierige beeld wat praatjies
oor die buurt wil optower.
Weinig bedink die realiteit van die verwonde, ontredderde, vasgevangde mens agter die siellose, mensonterende bedryf.
Dit is nie die
suurknolle wat altyd pret wil bederf wat vra dat ‘n mens dieper nadink oor die
vernedering en die verontmensliking wat prostitusie meebring nie. Dit is die
suurknolle, die mense wat vere voel vir omgee, respek, vir die inherente
waardigheid van alle mense, wat
prostitusie waar vroue hul liggame verkoop, fatsoenlik wil maak of as 'n noodsaaklike euwel wil verdra.
Hier is die
artikel:
'Ze zeggen dat slavernij
verdwenen is uit de Europese beschaving. Dat is niet waar. Het bestaat nog
steeds, maar nu weegt het alleen op vrouwen en het heet prostitutie.' Victor
Hugo schreef dit in 1862 en het is nog steeds actueel.
Daarom was het een verademing dat er zulke duidelijke taal weerklonk tijdens de conferentie over prostitutie in het Europese parlement, vorige maand. Prostitutie is een vorm van geweld, werd er gesteld. Prostitutie is een schending van menselijke waardigheid. Prostitutie is een obstakel naar gelijkheid tussen man en vrouw, tussen rijk en arm, tussen meerderheid en minderheden.
Verkracht
De cijfers die over tafel kwamen, logen er niet om. 68 Procent van de vrouwen in de prostitutie heeft symptomen die voldoen aan de criteria voor post-traumatische stress-stoornis. Negentig procent wil uit de prostitutie stappen, maar voelt zich niet in staat. Meer dan zestig procent rapporteert te zijn verkracht.
De conferentie was beslist geen theekransje. Tweehonderd organisaties uit bijna dertig landen tekenden de eindverklaring die opriep tot nieuw prostitutiebeleid. Want er wordt te weinig resultaat geboekt in de strijd tegen mensenhandel.
De oproep werd niet ondertekend door Nederlandse organisaties. Dat is typerend.
Mensenhandelaren
Ons land is een favoriete bestemming voor mensenhandelaren, vooral sinds de opheffing van het bordeelverbod. De prostitutiewereld is een broeinest van keiharde criminaliteit. Maar in Nederland willen we het vak van prostituee graag zien als een gewoon beroep. Want het is betuttelend om je zorgen te maken over hetgeen die vrouwen in hun werk tegenkomen.
Het percentage gedwongen prostituees in Nederland wordt geschat op tussen de vijftig en negentig. De vrouwen die het vak vrijwillig uitoefenen zijn vaak ook gedwongen: door omstandigheden. Door schulden of armoede. Tussen de 80 en 95 procent van de prostituees is slachtoffer geweest van geweld (verkrachting, incest of andere vormen van seksueel misbruik) voor ze in de prostitutie kwamen.
Keurige ondernemers
Maar wij hebben in Nederland een filmmaker als Frans Bromet die drie uitzendingen lang, voor nota bene de NCRV, alles uit de kast haalt om aan te tonen dat er op de Wallen niets aan de hand is. Hij portretteert raamexploitanten als keurige ondernemers - terwijl bekend is dat zij gedwongen prostitutie faciliteren.
Wij hebben een presentator als Matthijs van Nieuwkerk die bezorgd reageert als Lodewijk Asscher vertelt dat hij de criminaliteit op de Wallen wil bestrijden. "Amsterdam gaat toch niet vertrutten? Er horen toch wel hoeren bij de stad?"
We hebben een filosoof als Ger Groot die, ongehinderd door ook maar enige kennis van zaken, degenen die de prostitutiewereld willen aanpakken, beschuldigt van een misplaatst gevoel voor fatsoen. Ja, het gaat hier inderdaad om fatsoen, maar niet in de zin waarin Groot dat bedoelt.
Het wordt tijd dat we ons in Nederland gaan afvragen waarom wij het zó belangrijk vinden dat mannen seks moeten kunnen kopen, dat wij bereid zijn daar zoveel, vaak piepjonge, vrouwen voor op te offeren.
Renate van der Zee is schrijfster van o.a. 'Bitter avontuur', over uitbuiting in Nederland. Elma Drayer is met vakantie.
