'n
Mens word nie sommer oornag nuut nie. Wanneer iets jou innerlike aanraak en jou
laat insien dat jou lewe vasgedraai het, is dit maar nog net die begin. Net die
begin.
Die
insig en verlange na 'n nuwe lewe neem jou op 'n lewensreis wat steeds weer en
oor die res van jou lewe elke dag verdiep word. Dit beteken skoonmaak, maar dit
behels ook om 'n nuwe bestaanswyse te ontdek wat anders lyk as jou ou bestaan.
Jy ontdek dinge waaraan jy voorheen nie gedink het nie en jy leer optree op
maniere waarvan jy heeltemal onbewus was.
Daar
is nie kitsresepte nie. Daar is ook nie 'n ou, swart lewe en 'n nuwe, wit,
heilige lewe nie.
Dit
maak die geestelike reis juis 'n avontuur: jy moet fiks wees vir wat nogal
veeleisend kan word.
Maar
die vreugde van die verander, is dat jy sterker word, fikser, volwasser,
vriendeliker, liefdevoller, meer vervuld, gelukkiger en meer tevrede.
Die
vrug van die Gees, weet ons, in Bybelse taal.
Hulle,
hierdie goeie vrugte, kom, maar dikwels deur barensnood.
Dit
besef ek toe ek die koerant vandag lees.
Die
"Arabiese Lente" wat in Tunisië begin het, was daarop gemik om van diktators soos Mubarak en Ghadaffi ontslae te raak.
Uiteindelik,
het vele mense in die Westerse wêreld gedink, sal groot dele van die wêreld 'n
mensliker samelewing kan ervaar.
Maar
samelewing word nie sommer oornag anders nie. Nuwe magshebbers lyk dikwels net
so korrup soos die oues. Ou strukture bly voortbestaan, met maar bietjie nuwe
grimering daarop.
Soos
nou in Egipte gebeur. In die onderstaande berig vertel Trouw vandag van die
geweld teenoor vroue van Egipte se "verligte" voorvegters.
Vinger
wys? Is ons, met al ons gender-strydvoeringe, beter af? Gaan dit elders in die
wêreld beter?
In
die Oos-Kaap het 'n jong meisie oor die naweek deur groepsverkragting haar lewe
verloor.
In
Indië, die land van Gandhi, die land van die sg. sagte Boeddisme, is 'n hele
subkultuur van seksuele geweld teenoor vroue deur die groepsverkragting van 'n
jong student op 'n bus oopgeruk.
Dit
is maar enkele voorbeelde van fisieke geweld wat vroue van hul menslikheid
beroof.
Wat
van die vele ander, beter weggesteekte, vooroordele teenoor vroue wat hulle tot
minderheidsposisies verban en hulle as voorwerpe van manlike begeertes
reduseer? Hoe word vroue nog steeds in die kerk, gemeenskappe, skole en die
werkplek behandel?
Kulture
verander nie oornag nie. Dit neem geslagte om nuwe gesindhede, houdings en
gedrag te bepaal. Vandaar dat 'n mens na Spiritualiteit as 'n proses kyk. Om
die pad te loop van omvorming is nie 'n kwessie van 'n towerstaffie swaai en
die produk lê netjies voor jou nie. As 'n mens se eie geestelike groei tot
volwassenheid so moeilik kom en so 'n stryd ontketen, hoeveel te meer 'n hele
gemeenskap s'n?
Ons
kyk te min na Spiritualiteit as 'n proses. Nie net is dit 'n lang, tydsame,
moeilike saak nie. Maar hoe kan gemeenskappe oor 'n tyd heen na nuwe
lewenswyses gelei word?
Kyk
maar wat het die vroue van Egipte gedoen: hulle het die inisiatief gegryp en
deur die vindingryke gebruik van tegnologie films oor die walglike tonele op
die internet geplaas waar Westerse Media dit kon sien en oorneem. Ook
leiersfigure in die gemeenskappe het dit gesien en begin optree. Dit is dus
juis deel van wat "proses" inhou: maak mense bewus daarvan dat hulle
nie slagoffers is nie. Beskaam die daders deur die masker van geheimhouding van
hul doen en late af te ruk.
Daar is veel meer te bedink oor die proses.
Hier
is die berig:
Tientallen
Egyptische mannen schreeuwen door elkaar heen. Er wordt geduwd en getrokken.
Temidden van de commotie worden drie mannen in elkaar geslagen. Het zijn
mannelijke vrijwilligers die vrouwelijke demonstranten wilden beschermen op het
Tahrir-plein, waar het aantal groepsaanrandingen drastisch is toegenomen.
Daags
voor de volgende grote demonstratie hebben de vrijwilligers afgesproken in de
binnenstad van Caïro om een strategie tegen het seksueel geweld te bepalen.
Maar nog voor de vergadering kan beginnen, worden twee vrouwelijke
vrijwilligers buiten betast en uitgescholden door een groep mannen. De vrouwen
hebben het lef er iets van te zeggen, waarna hun mannelijke beschermers in
elkaar worden geslagen en de vergaderruimte wordt vernield en geplunderd.
"Het is geen toeval", meent Aida el-Kasjef, een 24-jarige vrijwilligster die beschutting zoekt in een nabijgelegen koffiebar. "Het is een systematische campagne om vrouwen buiten de revolutie te houden."
Een collectief van vrouwenorganisaties besloot het seksuele geweld op het Tahrir-plein te documenteren. El-Kasjef: "Vorige week werden op één dag negentien gevallen van molestatie gerapporteerd."
Vaak maken de daders gebuik van de anonimiteit van de massa om vrouwen te betasten. El-Kasjef werd zelf, net als 'bijna al' haar vriendinnen, ook belaagd en betast op het Tahrir-plein. "Ik probeerde een ander slachtoffer te bevrijden, toen ik opeens overal werd betast door tientallen mannen tegelijk. Je weet niet meer wie vriend of vijand is. Mannen die doen alsof ze je beschermen, randen je ook aan. Het was walgelijk en leek een eeuwigheid te duren. Uiteindelijk wist ik te ontsnappen."
Veel activisten zijn ervan overtuigd dat er sprake is van een complot, maar behalve dat de groepsaanrandingen een vast patroon volgen, is daarvoor geen bewijs voorhanden. Ook tijdens het bewind van Moebarak waren vrouwen bij demonstraties regelmatig het mikpunt van de politie of groepen door de overheid ingehuurde criminelen.
Seksuele intimidatie tegen vrouwen is al jaren wijdverbreid in Egypte. Maar de schaal van de nieuwe golf van aanrandingen, die begon nadat de islamitische partijen door verkiezingen aan de macht kwamen, is ongeëvenaard. Niet alleen is de frequentie toegenomen, ook zijn de aanvallen gewelddadiger dan ooit tevoren en worden er steeds vaker wapens gebruikt.
Volgens Mozn Hassan, directrice van het Nazra-centrum voor feministische studies, is het probleem groter dan alleen de groepen mannen op het Tahrir-plein. "De media en de politieke partijen negeren het probleem en dokters weigeren de aangerande 'onreine' vrouwen te behandelen. En de politie doet al helemaal niets." De meeste vrouwen doen daarom doorgaans geen aangifte. "Vrouwen krijgen altijd de schuld, ook van veel andere vrouwen. Ze worden uitgemaakt voor hoer, en de eerste reactie van mensen is om te vragen waarom ze überhaupt op het Tahrir-plein waren."
Om de vooroordelen te doorbreken besloten de vrouwenrechtenorganisaties de misstanden publiek te maken. Via het internet werden gedetailleerde maar anonieme getuigenverklaringen verspreid, en op YouTube werden filmpjes gezet van groepsaanrandingen. Geconfronteerd met de grimmige werkelijkheid, is het onderwerp nu een hot item in de liberale media. Initiatieven als 'Tahrir Bodyguard', waar mannen zich opwerpen om vrouwen (desnoods met geweld) te beschermen, winnen aan populariteit. De islamisten gebruiken de aanrandingen juist als bewijs voor hun overtuiging dat mannen en vrouwen gescheiden moeten worden.
"Het is geen toeval", meent Aida el-Kasjef, een 24-jarige vrijwilligster die beschutting zoekt in een nabijgelegen koffiebar. "Het is een systematische campagne om vrouwen buiten de revolutie te houden."
Een collectief van vrouwenorganisaties besloot het seksuele geweld op het Tahrir-plein te documenteren. El-Kasjef: "Vorige week werden op één dag negentien gevallen van molestatie gerapporteerd."
Vaak maken de daders gebuik van de anonimiteit van de massa om vrouwen te betasten. El-Kasjef werd zelf, net als 'bijna al' haar vriendinnen, ook belaagd en betast op het Tahrir-plein. "Ik probeerde een ander slachtoffer te bevrijden, toen ik opeens overal werd betast door tientallen mannen tegelijk. Je weet niet meer wie vriend of vijand is. Mannen die doen alsof ze je beschermen, randen je ook aan. Het was walgelijk en leek een eeuwigheid te duren. Uiteindelijk wist ik te ontsnappen."
Veel activisten zijn ervan overtuigd dat er sprake is van een complot, maar behalve dat de groepsaanrandingen een vast patroon volgen, is daarvoor geen bewijs voorhanden. Ook tijdens het bewind van Moebarak waren vrouwen bij demonstraties regelmatig het mikpunt van de politie of groepen door de overheid ingehuurde criminelen.
Seksuele intimidatie tegen vrouwen is al jaren wijdverbreid in Egypte. Maar de schaal van de nieuwe golf van aanrandingen, die begon nadat de islamitische partijen door verkiezingen aan de macht kwamen, is ongeëvenaard. Niet alleen is de frequentie toegenomen, ook zijn de aanvallen gewelddadiger dan ooit tevoren en worden er steeds vaker wapens gebruikt.
Volgens Mozn Hassan, directrice van het Nazra-centrum voor feministische studies, is het probleem groter dan alleen de groepen mannen op het Tahrir-plein. "De media en de politieke partijen negeren het probleem en dokters weigeren de aangerande 'onreine' vrouwen te behandelen. En de politie doet al helemaal niets." De meeste vrouwen doen daarom doorgaans geen aangifte. "Vrouwen krijgen altijd de schuld, ook van veel andere vrouwen. Ze worden uitgemaakt voor hoer, en de eerste reactie van mensen is om te vragen waarom ze überhaupt op het Tahrir-plein waren."
Om de vooroordelen te doorbreken besloten de vrouwenrechtenorganisaties de misstanden publiek te maken. Via het internet werden gedetailleerde maar anonieme getuigenverklaringen verspreid, en op YouTube werden filmpjes gezet van groepsaanrandingen. Geconfronteerd met de grimmige werkelijkheid, is het onderwerp nu een hot item in de liberale media. Initiatieven als 'Tahrir Bodyguard', waar mannen zich opwerpen om vrouwen (desnoods met geweld) te beschermen, winnen aan populariteit. De islamisten gebruiken de aanrandingen juist als bewijs voor hun overtuiging dat mannen en vrouwen gescheiden moeten worden.
