Ek hoor soms musiek wat 'n mens kan blootstel aan intense geestelike lyding. Dit is nou al daardie swymelende, self-treiterende liefdesliedere waarvolgens een of ander siel vir sy meisie sing hoe sy "syne" is, hoe hy haar "myne" gaan maak en haar sal "beskerm," hoe hy onmiddellik gaan sterf as hy maar een sekonde sonder haar moet leef, hoe sy liefde die grootste van alle liefdes ooit is.
Dit is ironies, dink ek dikwels, in 'n tyd waar ons egskeidingsyfer hoër as ooit tevore is.
Daardie gedrewe, besitlike en opgetofte liedere laat my altyd wonder of die probleem met die liefde nie is dat ons dit met romanse en met rose verbind - terwyl die liefde juis deur die slegte, twyfelende, treurende, sukkelende tye sterk gemaak en veredel word.
Dus: die opvallende is steeds dat mense wat so hartstogtelik oor liefde sing skynbaar nie altyd regtig so gelukkig is nie....
(Met dank aan Pinterest)
