Berou oor 'n mens se verlede is
nie ongewoon nie. Dikwels is mense jammer wanneer hulle terugkyk na hul lewe
met 'n gevoel dat hulle dit nie ten beste gebruik het nie. Mense wat in 'n
tronk beland, besef byvoorbeeld dat hulle, as hulle net anders geleef het, die
trauma van daardie ervaring kon vermy het.
Mense wat 'n spesiale verhouding
met God ervaar, praat ook dikwels van
hulle innerlike pyn oor jare wat gemors is.
Hulle het soveel sin in God se teenwoordigheid in hul lewens dat hulle
spyt het oor die verlede toe hul lewe anders was.
Dit was jare, voel hulle, waarin
hulle argeloos gelewe het, liefdeloos opgetree het, onverskillig was en op
nuttelose gejaag verspil het. Hoe
intenser die nabyheid van God ervaar word, hoe intenser die rou oor die verspilde
verlede.
Die spyt wat hulle ervaar, laat hulle sleg voel. Jammerte oorval hulle met al die negatiewe gevoelens
wat dit oproep.
Net soos by alle ander mense,
kan hierdie spyt en rou mense in 'n verlammende greep vashou.
Dit is in hierdie tyd dat gebed
'n belangrike instrument word waardeur hulle nuwe insigte ontwikkel. Anders kan
'n mens 'n slagoffer word van sulke depressiewe gedagtes en vasval in
passiwiteit.
Vir geestelike leiers uit
vroeëre tye was daar duidelike alternatiewe vir 'n verlammende spyt oor wat in
'n mens se verlede vermors is: In so 'n situasie word dit vir hulle tyd om na
te dink oor wie die God is wat hul lewens nuut gemaak het. Gebed bring hulle in
'n gesindheid van hoop.
Daarom bid Teresa van Avila:
"God, bron van alle ontferming,
ek roem u absolute mag. Terwyl ek terugdink aan al die vermorste jare wat
verloop het, glo ek dat U, Here, in 'n enkele oomblik hierdie verlies in wins
kan omkeer. Ek is misrabel, Here. Tog weet ek dat U alle dinge kan doen. Gee aan
my die verlore tyd terug en gee vir my U genade - nie net nou nie, maar ook in
die toekoms sodat ek uiteindelik met 'n bruidskleed voor u kan verskyn."
Vertroue op God vertel van die
mens se innerlike verlange om meer as ooit tevore in elke oomblik naby aan God
te bly leef. So 'n gebed bring 'n mens
net dieper in die nuut-ontdekte nabye teenwoordigheid van God.
Vermorste jare? In 'n sekere sin
kan 'n mens so daaroor dink. Dit is tye, en tye wat verbygegaan het waarin 'n
mens die geleenthede verloor het om dieper in 'n verhouding met God te groei.
Maar dan: die nuwe tyd by God
word juis so intens beleef teen die agtergrond van die leë jare. Hoe sal 'n
mens byvoorbeeld die reinheid van wit beleef sonder die donkerte van
swart? Dit is juis die leë jare wat vir
'n mens die tyd by God intens laat ervaar.
En, immers, die soewereine God
wat mense roep tot 'n nuwe lewe, kan 'n mens in 'n kort tyd teruggee wat
verlore gegaan het. Dubbeld, en nog meer.
Trouens, 'n mens sou kon sê dat
die intense meelewing met God sodat 'n mens die hede ten volle uitleef, die
enigste manier is om vir die foute van die verlede te vergoed. Dit gebeur veral deurdat 'n mens nie die
foute van die verlede herhaal nie.
