Dit is so spesiaal, ‘n mens kom nie verder gelees nie....

Jonathan Edwards (1703-1758), oor wie ek al geblog het en een van die bekendste, maar ook mees intellektuele Calvinistiese spiritualiteitskrywers in die V.S.A., skryf hoedat hy dikwels homself langs die Hudson-rivier afgesonder het , weg van die stad, om oor goddelike dinge te kontempleer en vir verborge gesprekke met God. Reeds die manier waarop hy oor sy afsondering praat, wys hoe ingestel hy is op wie God is.

Wat my dadelik opgeval het van my eerste blootstelling aan Edwards se spiritualiteit, is sy besondere aanvoeling vir die verhewenheid en heerlikheid van God.

Iets hiervan kom ook na vore in sy biografie en ‘n beskrywing van sy manier van Bybellees in afsondering langs die Hudson-rivier.

Baie kosbare ure, vertel hy, het hy daar by die rivier, weg uit die stad, deurgebring.

Soms het hy gesprekke gehad met iemand, maar ander kere het hy die allerspesiaalste vreugde uit die Bybel geput, of, ook uit ander boeke.

Maar sy beskrywing wat hierop volg, bly my nou al ‘n tyd by:

Dikwels het hy, terwyl hy gelees het, gevoel hoe elke woord sy hart aanraak. Hy het ‘n harmonie gevoel tussen iets in sy hart en die spesiale, kragtige woorde. Hy het dikwels soveel lig in elke sin gesien en soveel verfrissende woorde gesmaak, dat hy nie verder kon lees nie. Dikwels het hy lank by een sin stil gestaan sodat hy die wonders daarin kon raaksien. Elke sin het vir hom gelyk of dit gelaai was met wonders.