Vyf van die mooistes. Bybelstudie oor Openbaring (22)

Die brief aan Tiatira is ‘n belangrike brief. ‘n Mens sou die brief byna kon sien as die spil waarom alles in die sewe briewe draai, het in ‘n vorige blog duidelik geword. Die brief staan in die middel van die sewe briewe. Daarin word Jesus vir die enigste keer in die boek Openbaring met die belangrike titel “die Seun van God” beskryf met die vlammende oë wat harte en niere deurgrond (Open.2:18; 23). In die middel van hierdie middelste brief, praat Johannes weer met “al” die gemeentes (Open.2:23). Dit was dus ‘n spesiale brief.

Kyk net hoe goed lyk hierdie gemeente volgens Openbaring 2:19. Hulle het ‘n klomp eienskappe wat vele kerke vandag sal begeer om te hê. Dit is ‘n indrukwekkende lys met ten minste vyf verskillende eienskappe en ‘n dubbele verwysing na hul spesiale werke.

Daar is eerstens die werke (ta; e[rga). Hoe ‘n mens jou geloof uitleef is vir God uiteindelik ook deurslaggewend. In Openbaring 2:23 word die gemeente van Tiatira juis daaraan herinner dat God aan mense volgens hulle werke sal gee. Oor jare heen wys mense met hul reaksie dat God  in hul lewe gekom het. Hul lewens wys die vrugte van die geloof. Die gemeente in Tiatira het prakties en konkreet hul geloof uitgeleef. Hulle was nie maar net praters nie. En God sien dit raak. Die woord is so belangrik dat Johannes in vers 19 weer daarop terugkom: die gemeente se laaste werke is meer as die eerste. Hier is daar ‘n duidelike kontras met die gemeente in Efese, wat volgens Openbaring 2:5 nie hul eerste werke bly doen het nie. Vanaf die begin, totdat die brief geskryf is, het die gemeente bly woel en werskaf in diens van God. Dit is ‘n hele lewe van toewyding.

Dit was ook, tweedens, ‘n gemeente wat nie aan liefde (th;n ajgavphn) ontbreek het nie. Die woord “liefde” kom nie baie in Openbaring voor nie. Trouens, dit is die enigste gemeente van die sewe wat met liefde verbind word.Van die gemeente in Efese word selfs gesê dat God dit teen hulle hou omdat hul hul eerste liefde verlaat het (Openbaring 2:4). Die kontras met Efese vertel iets meer van Tiatira se gemeente: terwyl ander kerke ontrou word aan liefde, bly hulle steeds geanker in die liefde.  Hulle bly dus liefde betoon in hul getuienis as ‘n gemeente. Vandat hulle die evangelie aanvaar het, totdat die brief aan hulle geskryf word, is liefde ‘n eienskap in hul geloofsreis.

Dan word, derdens, oor hul “geloof” (th;n pivstin) gepraat. Hoe belangrik geloof is, was duidelik in Openbaring 2:13 waar Pergamum se gemeente aangeprys word omdat hulle geloof in Jesus nie verloën het nie. “Geloof” beteken hier om op God te bly vertrou, sodat dit die bekenis kry van “getrouheid”. In Openbarin 17:14 word vertel dat die Lam en sy volgelinge die stryd teen die Bose sal wen. Die volgelinge word in die vers ook as die getroues beskryf. Ook hier is dit nie maar net om met die mond te bely nie, maar veel meer – om in die geloof vas te bly staan. ‘n Mens kan dus ook in hul getrouheid sien dat die Evangelie in vrugbare grond geval en wortel geskiet het. Die geloofsplantjie het sterk gegroei en sterk bly staan. Die geestelike reis wat in geloof begin het, word in geloof voortgesit en in getrouheid uitgeleef.

Dan is daar, vierdens, hulle “diens”  (th;n diakonivan). Hierdie eienskap word nêrens anders in die sewe briewe met ‘n gemeente verbind nie. Die woord kom ook net hier in die boek voor. Dit beteken om na ander om te sien, om offervaardig te wees en te ondersteun. Ook hierdie woord vertel iets van voortgaande toewyding. Hierdie gemeente was nie net in naam nie, maar ook in woord en daad bereid om skouer aan die wiel te sit en uit te reik na ander. Vanaf die begin af was hulle mense wat hul lewens vir ander gegee het.

En, laastens is daar hulle lydsaamheid  (th;n  uJpomonhvn). Volharding is vir Johannes ‘n belangrike eienskap. Hy verbind dit met geloof in Openbaring 13:10 en 14:12 as eienskappe van die “heiliges”. In Openbaring 3:10 word aan die gemeente van Filadelfia, wat bly volhard het, belowe dat God hlle sal bewaar in die komende uur van beproewing. Ook hier wys die woord op die dapperheid van ‘n gemeente wat bly vasbyt en nie tou opgooi nie – ‘n belangrike eienskap van heiligmaking. Hulle geestelike reis het nie verflou nie.

Al hierdie eienskappe is eintlik aangrypend mooi: hierdie gemeente weet van heiligmaking. Dit is ‘n gemeente wie se spiritualiteit beïndruk het. Na buite kon mense sien dat hulle ‘n lang pad al saam met God kom. Hulle het hulle geloof beleef. Dit was geleefde geloof, waarin hulle verhouding met God, vanaf die eerste aanraking, hulle lewens getransformeer het en ‘n duidelike uitwerking na buite gehad het.