Hier is 'n interessante skrywe in vandag se NYT.
Die skrywer praat oor haar terughoudendheid om te skryf oor haar pa se onlangse dood. Dit maak mense ongemaklik, vertel sy. Haar skrywe is self 'n uitroep om haar rou te kan deel, om ook in haar skryfwerk wat so 'n groot deel van haar lewe uitmaak, oor 'n groot gebeurtenis in haar lewe te kan praat. En haar rubriek is in sigself 'n boeiende insig in die pyn wat sy voel sy wil met ander deel na die trauma wat haar getref het.
Dit is, wat my betref, egter waar van alle verhale wat 'n mens met ander wil deel oor jou innerlike gevoelens na 'n persoonlike verlies - ook in persoonlike omgang: jy hou terug omdat dit ander ongemaklik kan laat voel. Ek weet nie of sy reg is dat mense makliker met mekaar in die gewone lewe, weg van die openbare oog, oor hul persoonlike gevoelens na verlies praat nie. Mense vermy begrafnisse, sterwendes en rouendes as hulle kan. Gesprekke oor die dood is self in die gewone lewe iets wat 'n mens wil systap.
Ek het van 'n kollega die kosbare les geleer dat vele mense eintlik graag sulke gevoelens met jou wil deel. Maar hulle is versigtig om dit te doen. 'n Mens moet meestal eers vir hulle uitnooi. Ek vermoed dit is gedeeltelik omdat mense dink hulle maak ander ongemaklik met hulle verhale oor hul intieme reaksies op verlies. Ek dink dit is ook omdat mense die gewoonte aanleer dat persoonlike rou nie uitgestal moet word nie. Daarom is ons begrafnisse waardige, stil en stemmige geleenthede.
En, wanneer ons self in so 'n situasie kom en terughou om te deel, is ons besig om 'n goue geleentheid te laat verbygaan. Want die hart bly swaar. Die rou bly donker. En om die vensters oop te maak, kan ander ryker, ligter, sagter maak wanneer hulle dieselfde gevoelens uit ordentlikheid moet wegsteek.
Eintlik wil mense in die meeste gevalle iets oor hul intense belewing deel. Dit is ook vir my opvallend hoe intens en waardig hulle dit kan doen wanneer hulle die kan gegun word om dit te doen.
En, het ek ontdek, daar ontstaan 'n besondere band met ander wanneer hulle die kans kry om vir jou te vertel wat hulle ervaar.
'n Tydjie terug sit ek saam met 'n gesin met wie ek gesels nadat een van hul ouers op 'n baie jong ouderdom onverwags dood is. Ek verwonder my aan die sagte gesprek waarin hulle vertel hoe hulle die tyd van afskeid beleef het. Hul taal is besadigd, sonder sentimentaliteit, maar deurtrek met 'n ingehoude hartseer.
Hul kind, skaars elf jaar oud, sit saam en luister na die gesprek. Uit die bloute, duidelik gretig om ook sy ervaring te deel, merk die kind stilweg op: die ervaring het van ons almal ander mense gemaak. In 'n enkele opmerking deel die kind die impak van die dood - selfs op die kleines onder ons: verandering, transformasie, sensitiwiteit vir die gevolge van verlies, 'n groter omgee vir ander wat daarmee in 'n mens se lewe wortel skiet.
Ek onthou die kind se opmerking nou, lank na die tyd nog. 'n Kykie in die hart van iemand wat groei in groter menslikheid deur trauma wat oor jou pad kom. Om oor verlies te praat, laat die hart vry en verryk ander.
Jammer dat ons ongemaklik voel om hieroor te praat. Hoeveel verloor ons deur ons swye. En hoe ryk word ons lewens as ons uit die mond van ander kan sien met watter self-insig en rypheid hulle selfs so 'n verskrikking soos die dood sinvol en volwasse kan hanteer.
Hier is Wortham se artikel:
Here’s a shortlist of the things I post about on the Internet on any given day of the week: the latest Rihanna remix, excerpts from interesting bits of writing around the Web, GIFs that made me crack up at my desk.
Die skrywer praat oor haar terughoudendheid om te skryf oor haar pa se onlangse dood. Dit maak mense ongemaklik, vertel sy. Haar skrywe is self 'n uitroep om haar rou te kan deel, om ook in haar skryfwerk wat so 'n groot deel van haar lewe uitmaak, oor 'n groot gebeurtenis in haar lewe te kan praat. En haar rubriek is in sigself 'n boeiende insig in die pyn wat sy voel sy wil met ander deel na die trauma wat haar getref het.
Dit is, wat my betref, egter waar van alle verhale wat 'n mens met ander wil deel oor jou innerlike gevoelens na 'n persoonlike verlies - ook in persoonlike omgang: jy hou terug omdat dit ander ongemaklik kan laat voel. Ek weet nie of sy reg is dat mense makliker met mekaar in die gewone lewe, weg van die openbare oog, oor hul persoonlike gevoelens na verlies praat nie. Mense vermy begrafnisse, sterwendes en rouendes as hulle kan. Gesprekke oor die dood is self in die gewone lewe iets wat 'n mens wil systap.
Ek het van 'n kollega die kosbare les geleer dat vele mense eintlik graag sulke gevoelens met jou wil deel. Maar hulle is versigtig om dit te doen. 'n Mens moet meestal eers vir hulle uitnooi. Ek vermoed dit is gedeeltelik omdat mense dink hulle maak ander ongemaklik met hulle verhale oor hul intieme reaksies op verlies. Ek dink dit is ook omdat mense die gewoonte aanleer dat persoonlike rou nie uitgestal moet word nie. Daarom is ons begrafnisse waardige, stil en stemmige geleenthede.
En, wanneer ons self in so 'n situasie kom en terughou om te deel, is ons besig om 'n goue geleentheid te laat verbygaan. Want die hart bly swaar. Die rou bly donker. En om die vensters oop te maak, kan ander ryker, ligter, sagter maak wanneer hulle dieselfde gevoelens uit ordentlikheid moet wegsteek.
Eintlik wil mense in die meeste gevalle iets oor hul intense belewing deel. Dit is ook vir my opvallend hoe intens en waardig hulle dit kan doen wanneer hulle die kan gegun word om dit te doen.
En, het ek ontdek, daar ontstaan 'n besondere band met ander wanneer hulle die kans kry om vir jou te vertel wat hulle ervaar.
'n Tydjie terug sit ek saam met 'n gesin met wie ek gesels nadat een van hul ouers op 'n baie jong ouderdom onverwags dood is. Ek verwonder my aan die sagte gesprek waarin hulle vertel hoe hulle die tyd van afskeid beleef het. Hul taal is besadigd, sonder sentimentaliteit, maar deurtrek met 'n ingehoude hartseer.
Hul kind, skaars elf jaar oud, sit saam en luister na die gesprek. Uit die bloute, duidelik gretig om ook sy ervaring te deel, merk die kind stilweg op: die ervaring het van ons almal ander mense gemaak. In 'n enkele opmerking deel die kind die impak van die dood - selfs op die kleines onder ons: verandering, transformasie, sensitiwiteit vir die gevolge van verlies, 'n groter omgee vir ander wat daarmee in 'n mens se lewe wortel skiet.
Ek onthou die kind se opmerking nou, lank na die tyd nog. 'n Kykie in die hart van iemand wat groei in groter menslikheid deur trauma wat oor jou pad kom. Om oor verlies te praat, laat die hart vry en verryk ander.
Jammer dat ons ongemaklik voel om hieroor te praat. Hoeveel verloor ons deur ons swye. En hoe ryk word ons lewens as ons uit die mond van ander kan sien met watter self-insig en rypheid hulle selfs so 'n verskrikking soos die dood sinvol en volwasse kan hanteer.
Hier is Wortham se artikel:
Here’s a shortlist of the things I post about on the Internet on any given day of the week: the latest Rihanna remix, excerpts from interesting bits of writing around the Web, GIFs that made me crack up at my desk.
Here’s an even shorter list of the things I don’t post about online: death, or to be more specific, the recent death of my father.
Why is that? We know that the Internet loves a good death hoax (RIP Boo) and has become the medium of choice for mourning the passing of a celebrity or famous figure. The night Steve Jobs died, for example, all of my feeds quickly transformed into a virtual wake, attended by thousands, flooded with fond words, video clips, tributes rendered in GIF and Photoshop, a loving remembrance created and shared by Mr. Jobs’s admirers in their native mediums. When Whitney Houston died suddenly, we gathered online, stunned, taking comfort in knowing that others just like us were struggling to make sense of the loss.
As Rick Webb pointed out in, the death of a public figure can bring out our oversharing tendencies in full force — often to other people’s discomfort.
“Many Americans believe strongly that grieving should be private or at least subdued,” he wrote. “We should be respectful of those who were closer and are in more pain than us. Social media throws a monkey wrench into this, and it can look ugly.”
However, when it comes to talking about death and grief in a non-abstract way — that is, when dealing with the loss of a family member, a partner or close friend — it gets much, much trickier. It doesn’t have an appropriate reaction face, a photo that you can reblog, a hashtag.
That’s because posting about a more personal loss makes people — both the poster and the readers — uncomfortable. It’s awkward enough to figure out whether to like, favorite or respond to tweets and status updates bemoaning a bad day, a breakup or a tragic news article. When it comes to death, it’s even harder. No one wants to see morbid thoughts and ruminations about death sandwiched between cheery updates about last night’s party and celebrity chatter.
The problem lies partially in the types of social sites and services that Internet entrepreneurs tend to build. There’s no Instagram to remember deceased loved ones, no Tumblr tag for death. There’s no GroupMe-like service for strangers to commiserate about sleepless nights and recurring nightmares. That shouldn’t be a surprise – what entrepreneur wants to pitch a venture capitalist on that app? What advertiser wants their products and brands sitting alongside a weepy comment or video about bereavement?
It’s endemic of a larger problem in the way we are encouraged – and discouraged – to express and present ourselves online. This is more than trying to decide how carefully polished you want your online image to be. It’s about the way social software is slyly engineered to get us to participate – we are encouraged to brag about our lives, and present ourselves as living our best lives each day and year. It’s not built to handle sadness or any deeper or more complex emotion than that. Which, in a way, makes sense — could a 140-character tweet ever fully convey the full extent of the emotion we’re trying to share? At best, we could look tasteless, thoughtless for taking to the Web instead of a more traditional outlet — like a phone call, e-mail or handwritten letter — to talk about tragedy and sympathy.
In other words, death is heavy; it’s a topic best reserved for offline conversations, in-the-flesh interactions with friends, therapists, counselors.
What the Web did have to offer me was outdated at best: archaic online forums and dusty chat boards. So in order to talk about grief, I have to do it the old-fashioned way — in a small, dimly lit office surrounded by other strangers plucked from the world. And as someone who lives out most of her life online and revels in the Web, I can tell you it feels very weird not to have an outlet for one of the biggest events of my life to date, right up there with graduating from college, getting jobs, moving to New York, all of which were shared, celebrated, praised on the Internet.
And not only does it feel weird: it gives the impression, at times mistaken, that all is well behind your screen. More than once, a friend remarked to me that it seemed things were fine based on my Instagram feed, tweets and Tumblr. That’s not their fault, far from it. It’s a perfectly adequate assumption to make — but one that reveals that we’re increasingly linking how we present ourselves online with how we are offline, even if we ourselves see the chasm between the two.
All of it has made me think: What is lost when we’re building a social Web that only caters to a select few options in the vast, vast catalog of human emotions?
