Hammarskjøld skryf dat 'n groot liefde dalk nooit beantwoord word nie:
Ons gee en gee liefde aan die ander. Dikwels loop die liefde soos water in die woestyn weg. Droë harde insluk van ons pogings tot toegeneentheid is al wat ons sien.
Miskien is dit die beste wat met ons kan gebeur, skryf Hammarskjøld. As ons liefde beantwoord sou word, kan dit kinderlik bly, onvolwasse, klein en dwerg-agtig.
"Wanneer liefde beantwoord word deur sy meeloper in die Ander en warmte en skuiling word daaraan gegee, sou dit dalk verhinder gewees het om tot volwassenheid te groei."
Liefde "gee" ons niks nie. Maar in sy wêreld van alleenheid lei dit ons tot wye tonele - van insig.
Onbeantwoorde liefde, maar wat tog nog liefde bly, is ongeëwenaard. Daar is niks groters as hierdie liefde nie. As ons lief het en lief bly, groei daar in ons binneste dieper verstaan. Ons worsteling om die liefde maak ons ryper en sterker.
Ek dink aan die merkwaardige boek van moeder Teresa waarin sy in brief na brief vertel van haar brandende liefde vir Christus. En op elke bladsy byna, lees 'n mens hoedat sy vertel dat dit vir haar voel asof haar liefde nooit beantwoord word nie.
'n Mens staan verstelpt voor die grootheid van haar liefde.
Hammarskjøld laat my bietjie meer hiervan verstaan.
Stilte was die antwoord op haar liefde - sodat dit groter, sterker en volwasser kon word.
Heeltemal van 'n ander kant af laat dit my dink aan die pa wat sy seun om die draai sien verdwyn het. Dag na dag het hy op die seun gewag. Vir tye en tye was sy vaderliefde onbeantwoord. Sy geliefde seun was die verlore seun. En die pa het dag na dag dieper in sy liefde moes groei.
Tydloos, groot en groots in hierdie onbeantwoorde liefde.
Ons gee en gee liefde aan die ander. Dikwels loop die liefde soos water in die woestyn weg. Droë harde insluk van ons pogings tot toegeneentheid is al wat ons sien.
Miskien is dit die beste wat met ons kan gebeur, skryf Hammarskjøld. As ons liefde beantwoord sou word, kan dit kinderlik bly, onvolwasse, klein en dwerg-agtig.
"Wanneer liefde beantwoord word deur sy meeloper in die Ander en warmte en skuiling word daaraan gegee, sou dit dalk verhinder gewees het om tot volwassenheid te groei."
Liefde "gee" ons niks nie. Maar in sy wêreld van alleenheid lei dit ons tot wye tonele - van insig.
Onbeantwoorde liefde, maar wat tog nog liefde bly, is ongeëwenaard. Daar is niks groters as hierdie liefde nie. As ons lief het en lief bly, groei daar in ons binneste dieper verstaan. Ons worsteling om die liefde maak ons ryper en sterker.
Ek dink aan die merkwaardige boek van moeder Teresa waarin sy in brief na brief vertel van haar brandende liefde vir Christus. En op elke bladsy byna, lees 'n mens hoedat sy vertel dat dit vir haar voel asof haar liefde nooit beantwoord word nie.
'n Mens staan verstelpt voor die grootheid van haar liefde.
Hammarskjøld laat my bietjie meer hiervan verstaan.
Stilte was die antwoord op haar liefde - sodat dit groter, sterker en volwasser kon word.
Heeltemal van 'n ander kant af laat dit my dink aan die pa wat sy seun om die draai sien verdwyn het. Dag na dag het hy op die seun gewag. Vir tye en tye was sy vaderliefde onbeantwoord. Sy geliefde seun was die verlore seun. En die pa het dag na dag dieper in sy liefde moes groei.
Tydloos, groot en groots in hierdie onbeantwoorde liefde.
