Simone
Weil skryf in haar Waiting for God oor die liefde. Liefde is skeppende aandag. Deur
bewus te raak van ander, skep ons, bring ons iets tot stand.
Sy
verwys na ‘n ou Spaanse liedjie wat lui: as iemand onsigbaar wil wees, moet hy
arm word. Daar is geen beter manier as om niks in die oë van ander te wees as
om ongerekend en sonder enige aansprake te wees nie.
Kyk
maar, vertel sy, na die Samaritaan. Hy het die gewonde man langs die pad
raakgesien en hom toe gaan help. Die ander twee het hom heeltemal misgekyk.
Die
liefde is om die onsigbare, die ongerekende, raak te sien.
God,
skryf sy voorts, het gedink aan wat nie bestaan het nie en deur daaraan te dink
het God dit geskep. Ons as mense bestaan elke oomblik van ons lewens net omdat
God aan ons dink. God is gewillig en gereed om ons in gedagte te hou.
Wanneer
God in ons woon, kyk ons ook anders na mense. Ons sien hulle raak, ons kyk na
hulle op ‘n ander manier as wat ons na die gewone dinge kyk. Dan hoor ons hulle
stem.
En
as ons mense begin raaksien en hulle raak-hoor, word hulle bewus daarvan.
Terwyl hulle sien hoedat ander eenvoudig verby hulle stap en leef, merk hulle
op wanneer hulle raakgesien word.
Dit
is liefde. Dit is ongewoon. Want ongewoon is dit om die ander raak te sien. Net soos dit vir die ander moeilik is om te dink dat hulle raakgesien word. En dit nogal in liefde ook.
