Ons het in gister se
blog gedink daaroor dat ‘n mens in die gewone dinge diep vervuld kan wees. Soos by die viswaters wanneer ‘n
mens, weg van alles wat altyd rumoer in jou bestaan inbring, alleen is en
eenvoudig net leef.
Sommige mense gryp die lewe so vas veral
wanneer hulle hoor dat hulle nie meer veel tyd het om te leef nie. Dan wil
hulle elke oomblik voluit beleef. Ander wil in die goeie vakansie, in die
wegbreek weer goedheid en mooiheid vind.
Dus: so nou en dan vind ‘n
mens die rus....
Of, veral ook: Ons dink
dat ons hierdie “rustige” oomblikke wat ons soveel vreugde en genot gee, veral
beleef wanneer ons met geestelike dinge op ‘n geestelike manier besig is. In
kerkdienste, in stiltetyd, in afsonderingsgeleenthede dink mense om dit te
ervaar.
Maar daar is mense wat
agtergekom het dat ‘n mens op die vreemdste plekke, in die onverwagte en ongeagte oomblikke en in die mees gewone tye vervulling
kan ervaar.
‘n Vriend van my, ‘n
mens wat op sy manier graag die dieper dinge in die lewe opsoek, vertel vir my
dat hy saans na werk by die huis kom, by sy gesin, en dan, as hy dit doen,
bewustelk die herinneringe aan die harde dinge van die dag by die voordeur
agter hom toetrek.
Dan is hy by sy vrou,
hulle twee seuns en dogter. Hy wil graag die skottelgoed help opwas. Elke bord
wat hy was, het kos gehad wat sy kinders se magies volgemaak het. Die lepels
wat skoongemaak is, het hulle mondjies vir ‘n oomblik stilgemaak. Dieselfde
mondjies wat om die etenstafel die dag
se stories van die skool en die maats en die sport vertel het. Dit is vir hom
nie net ‘n ding om borde en eetgerei skoon te maak nie. Om elke bord te was,
word ‘n klein ritueel, ‘n liefdestaak, sommer net iets goeds om te doen.
Elke oomblik word vir
hom goed. Om net die gewone dinge, die absoluut basiese dinge te doen, daar in
die kombuis by sy mense, is vir hom vreugde.
Dit is nie dinge wat hy “diep en filosofies”
bedink nie. Maar tog, wat ‘n las moet wees na ‘n dag van ellende, beleef hy
anders, want hy bedink en ervaar dit anders.
Dit is die wonder:
wanneer die gewone dinge wonder-lik word. Elke oomblik word spesiaal. Die mees
gewone ding, die knip van die heining om die tuin, die sny van gras, die brei
van ‘n truitjie, die lees van ‘n boek, die vasbind van ‘n skoen se veters, die
drink van ‘n koppie tee, word nie maar net nog ‘n ding om gou agter die rug te
kry nie.
Al hierdie dinge wat
soveel van ons tyd opneem en wat ons afjaag om by die “groot “ dinge te kom,
kan ‘n las en ‘n swaar drag wees waaroor ons mor en kla. Of, dit kan iets heel
anders word. As ons dit maar so bedink en ervaar....
Daar is my vriendin wat
van elke ete wat sy (moet) kook, ‘n ritueeltjie maak - sonder dat sy dit self besef. Sy doen dit met hart en
siel. Sy woel en werskaf in die kombuis. Sy haal haar speserye uit, bedink
watter een sal sy gebruik. Sy bekyk haar kruie om te dink wat sou die lekkerste
smaak. Sy loer kort-kort in die pot. Sy tel gereeld die deksel op om te loer
hoe prut haar brousel. Sy is verlore in haar kos-maak. Tyd staan vir haar stil.
Die bedrywigheid in die kombuis is vir haar nooit ‘n gejaag nie en jy sal haar
nie maklik hoor kerm of kla nie.
Dit is nou nie dat sy
vroom hieroor nadink en teen haar beterwete vir haar dwing om dit “gelukkig” te
doen nie. Dit is eenvoudig haar ingesteldheid. Sy is so.
Sy is een van die
gelukkigste mense wat ek ken. Elke oomblik is vir haar kosbaar. Sy lewe voluit.
Daar is nie gesleur in haar lewe nie.
Sy is nie gekondisioneerd
om so te wees nie. Sy rig haar nie self af om dinge so te doen nie. Sy het ‘n
innerlike spasie van goedheid wat haar in staat stel om die mees doodgewone
dinge met innerlike voldoening te doen.
Hieroor nog meer.
