Hoe
weet ‘n mens wanneer ‘n mens in ooreenstemming met God se wil leef?
Oor eeue heen het mense oor hierdie vraag bedink.
Dit
gaan oor onderskeiding as die groot, sentrale vraag in Spiritualiteit. Dit is ook 'n vraag wat opkom uit die hart van 'n wyse mens: te goed weet die wyse mens dat niemand die wysheid in pag het nie. Dit bly verstandig om gedurig die lewensreis te toets aan wat werklik saak maak.
Wanneer
‘n mens ‘n onseker pad loop, verlang ‘n mens om seker te weet dat jy in ‘n
rigting loop wat jou by God sal bring. Niemand wil geestelike in ‘n doodloopstraat
beland deur buite God se wil te wees nie.
Dit
kan ook met ‘n groep mense gebeur dat hulle op soek is na wat God met hulle
lewens wil doen. In een van die vinnig groeiendste kerke van die eerste
Christendom het dinge vinnig gebeur: nuwe mense van ander oortuigings het by
die gemeente in Antiogië aangesluit. Hulle het nie, soos die eerste
gemeentelede, ‘n Joodse agtergrond of Joodse bande gehad nie. Hulle het nie die
Joodse gebruike geken nie. Alles wat belangrik was vir Christene wat as Jode
vir die weg van Jesus gekies het, was vir hierdie nuwe mense eintlik minder
belangrik. Hulle was aangetrokke tot alles wat Jesus geleer en gedoen het. In
Jesus het hulle dinge oor God ervaar wat vir hulle genoeg was. Dinge het goed gegaan. Daar was vrede.
Toe
kom daar ‘n groepie Jode uit die land van die Jode om vir die gemeente in
Antiogië te vra om nie hul Joodse identiteit op te gee nie. Dit het, volgens hulle,
beteken dat die nuwe bekeerlinge die wet moes gehooraam deur die besnydenis te ondergaan.
Vir hulle was dit God se wil waarbuite niemand behoort te leef nie. Vir hulle
was dit so belangrik dat hulle vir die bekeerlinge vertel het dat hulle nooit
daarsonder gered sal word nie en in hulle lewe vervulling sal ervaar nie (Hand.15:1-2).
Paulus
en Barnabas wat hierdie groot vernuwingsbeweging met hul getuienis-lewering
aangevuur het, was hewig ontsteld oor die groep se onverwagte ingryping en het verontwaardig
gereageer.
In
‘n kwaai woordewisseling het hulle die standpunt van hul Joodse mede-Christene
uit Juda heftig teengestaan.
Hulle
kon nie tot ‘n vergelyk kom nie.
Toe
gaan hulle almal Jerusalem toe om dieper oor die saak na te dink. Want in
Jerusalem was daar die apostels en ouderlinge wat jare lank by Jesus was en uit
hul ervaring ‘n wyse woord sou spreek.
Hoe
het die apostels en ouderlinge die saak besleg?
Hulle
het op meer as een manier nagedink oor wat God se wil oor die moeilike probleem
was. Immers, vir eeue en eeue heen het geslagte van Jode vas geglo dat die
besnydenis een van die belangrikste aanduidings van God se wil was. Oor baie
dinge sou ‘n mens kon twyfel, maar oor die besnydenis het min mense getwyfel:
dit was God se wil. Daaroor is die Ou Testament te duidelik.
Toe
die klomp mense na hierdie debat uit Antiogië in Jersualem aankom en
vergadering hou, het die apostels en ouderlinge saam met hulle diep begin nadink
oor wat God vir hulle in ‘n nuwe situasie wil sê. Dit was immers ‘n saak wat vele
mense se lewens baie kon beïnvloed.
As
‘n mens Handelinge 15 lees, is daar ‘n opvallende manier waarop die apostels en
ouderlinge kon weet of iets na God se wil was. Hulle het naamlik geweet dat God
se wil nooit vir mense sal belas nie.
Paulus
staan tydens die vergadering op en sê vir daardie behoudende, gelowige en
gedrewe Fariseërs wat so graag volgens God se wil geleef het: die wet en die
besnydenis waaroor julle so aangaan, is ‘n swaar juk. Julle wil hierdie las op
ander mense lê. En tog is die opvallende dat julle self en almal in julle
geskiedenis net swaar gekry het onder die wet. Niemand kon nog ooit hierdie juk
dra nie (Hand.15:10). Enige iemand wat so ‘n juk op ander mense se skouers wil
laai, voeg hy by, is besig om God te versoek en uit te daag!
Dit
is die skreiende ironie: Hulle wat dink dat hulle groot is in die gehoorsaamheid
aan God se wil, kan dalk net met beskaming uitvind dat hulle eintlik buite God
se wil is.
En
toe staan Jakobus op. As broer en apostel het hy Jesus geken soos min ander
mense. Hy was deur en deur ‘n Jood. As iemand met gesag oor die wet kon praat,
was dit Jakobus.
Hier
kom mens na God toe, sê hy. Wat meer wil ‘n mens hê? Waarom moet ‘n mens dit
vir hulle moeilik maak? (Hand.15:19). He, saam met al die apostels wil nie vir
mense belas nie (Hand.15:28). Jakobus is eerder die geestelike vriend van
hierdie nuwe bekeerlinge. Daarom praat hy ernstig met die Joodse yweraars vir
die wet wat dink hulle ken God se wil so goed: julle, vertel hy, is besig om
mense te ontstel en julle gemoedere te vertroebel (Hand.15:24).
Die
negatiewe gevolge van julle dade moet al vir julle ‘n rooi lig laat skyn.
Wanneer
‘n mens hierdie verhaal lees, doem die beeld van Jesus by ‘n mens op. Hy het
immers die skare, moeg gehiet en gebied deur die vroom mense van hul tyd,
uitgenooi om by Hom te kom rus vind. Hy het hulle uitgenooi om die ligte juk op
te neem. Dit het Jakobus maar te goed geweet.
Dit
is nie God se wil dat godsdiens verdrukkend en manipulerend is nie. Trouens,
toe Judas en Silas later die brief met die besluite van die byeenkoms in
Jerusalem aan die mense-menigte in Antiogië oorgedra het, vertel Lukas
(Hand.15: 31) was hulle “bly oor die bemoediging.”
‘n
Mens weet wanneer jy in die wil van God leef wanneer jy in blydskap en met moed
jou geestelike reis kan voer.
Nog
meer: wanneer ‘n mens in God se wil leef, kom al jou innerlike onrus tot
bedaring. Dit het juis gebeur toe Judas en Silas uiteindelik na hul kuier in
Antiogië terug huis toe is. Die gemeente het hulle “met vrede” laat gaan.
Na
die bitter twis, het daar vrede gekom. Dit is wat gebeur wanneer mense in God
se wil leef.
