Paulus skryf in 2
Timoteus 4:10 oor Demas wat hom verlaat het en na Tessalonika vertrek het.
Demas het “die teenswoordige wêreld liefgekry”, skryf Paulus. Kolossense 4:10 vertel dat Demas ‘n medewerker
van Paulus was. Saam het hulle die Evangelie verkondig.
Paulus het so pas
in 2 Timoteus 4:9 geskryf oor die oorwinningskroon wat die Here eendag aan
almal sal gee wat “met liefde verlang” na sy koms. Paulus is oud, gedaan,
vervolg en moeg. Hy word as drankoffer uitgegiet.
Maar hy weet hy is
deel van ‘n klomp mense wat liefdevol die koms van die Here afwag en intussen
volhou om die stryd te stry en end-uit vol te hou (2 Tim.4:8-9).
En tog dink hy dit
is nodig dat hy aan Timoteus skryf dat hy Demas mis. Demas het hom “verlaat”.
Paulus beklemtoon dit: Demas is nie bloot weg nie. Hy het “my” verlaat. Paulus
bly alleen agter. Hy is eintlik deur Demas in die steek gelaat.
Dit is nie die
eerste keer dat Paulus in die steek gelaat word nie. In 2 Timoteus 1:15 skryf
hy dat “almal” in die provinsie Asië hom in die steek gelaat het. Hy noem
spesifiek Figelus en Hermogenes. Dit gaan nie altyd so goed met Paulus nie. En
in 2 Timoteus 4:16 lees ‘n mens weer die jammerlike klag: toe ek my die eerste
keer voor die hof moes verdedig, het niemand my bygestaan nie. Almal het my in
die steek gelaat.
Teleurstellings,
verraad, onbedagsaamheid, donker tye, die fase’s wat ‘n mens aan die stry moet
bly, kenmerk die geloofsreis.
Sommige kan nie
hierdie af-tye hanteer en kan nie hul toewyding volhou nie. Hulle “kry die
teenswoordige wêreld lief”. Die liefde vir die Here en sy koms brand uit en is
weg.
Op ‘n byna
Psalm-agtige manier gaan Paulus oor om te skryf: “Maar die Her het my bygestaan
en my krag gegee… Ek is uit die bek van die leeu geruk… Die Here sal my red van
elke onheil en my behoue in sy hemelse koninkryk bring” (2 Tim.4:17-18).
In die hede en in
die toekoms herken die geloof die teenwoordigheid van die Here. ‘n Mens kan
praat van “geloofsvertroue”. Wat ook al
die verraad en die alleenheid, iewers kry ‘n mens die krag vandaan.
Dit klink mooi.
Totdat ‘n mens die konteks van hierdie brief beter lees: Paulus sit in die tronk. Hy is oud. Sy
hofsaak het misluk. Mense naby aan hom maak hulle uit die voete, skaam en bang
om met hom geassosieer te word. In die brief is daar nie ‘n teken dat hy dink
hy gaan uit die tronk loskom nie. Al waarop hy kan hoop is dat Timoteus na hom
sal kom wanneer hy die brief kry. En dat Timoteus vir hom ‘n mantel sal bring
vir warmte en boeke om hom aan die gang te hou (2 Tim.4: 13).
In die
omstandighede, roep hy, vol vertroue, uit dat die Here by hom is en hom krag
gee.
Soms, wanneer ‘n
mens die lang, lang pad met die Here geloop het en die Here gedurigdeur, elke
keer weer van naby leer ken het as die Liefde, as die een wat Omgee, as die Een
by jou, net by jou, is die tye van donker en verraad des te meer tye om te
vertrou. Te goed weet ‘n mens dat die geloofsreis ‘n proses is met sy
skadu-kante en sy seerkry-houe. ‘n Mens koop in in die hele pakket.
Soos die Een wat,
ook alleen, ook verbrysel, aan die kruis gehang het en tog op die Vader bly wag
het.
