Hoe
anders, meteens, Here, kyk ek vandag na brood.
Ek
neem dit, byna met verwondering. Ek voel dit, lig, in my hand. Ek kyk daarna
asof ek dit vir die eerste keer sien.
Skielik,
vandag, sny ek dit versigtig, berekend.
Anders
as altyd sien ek dit, hierdie brood met sny na sny, as ‘n geskenk aan my.
Ek
besef: ek sal hierdie gawe nie vermorsd kan laat nie. Ek sal dit nie kan laat
oud word nie of laat verdor nie.
Want,
bedink ek, hierdie brood, so eenvoudig, is kosbaar. Dit stil honger, voed
liggame en word dankbaar, in vreugde, geniet.
Dit
vertel immers ‘n lang verhaal: dit kom uit die grond van U aarde. Dit vertel
van U mense wat saai en plant en geduldig, toegewyd en dankbaar oes.
Ek
besef nou: ek hou in my hand die vrug van vele dae toe wind reënwolke aangedryf
het, toe swaar druppels van U goeie water op die lande uitgestort is en koringare
laat uitbot het.
Hoe
mooi is brood nie. ‘n Gawe van en voedsel tot die lewe. ‘n Teken van U troue
sorg.
Maar
hierdie brood waaraan ek vandag so anders kan raak, wat ek met nuwe oë bekyk,
neem my na die diepere, verborge dinge. Vanoggend, by die herdenking van die laaste
maal, toe U so spesiaal in ons midde was, het ek dit besef: elke dag wat ek
summier brood gesny en geëet het, sommer so, onnadenkend, selfs ondankbaar, het
ek geëet sonder om gevoed te word. Ek het geneem sonder om te ontvang. Ek was
‘n dooie by die Lewe. Ek het oë gehad wat nie gesien het nie. Ek het met ore
geluister wat nie gehoor het nie. Ek het met my mond geproe wat ek nie gesmaak
het nie.
In
een helder oomblik, by die breek van die brood, by die brandende herinnering
aan daardie laaste, goddelike maal, het die wonder van brood my lewe omgekeer.
Dit
was U, dit was U hande, dring dit tot my deur, wat die brood opgeneem het, dit
stil gebreek het, en toe uitgedeel het aan elkeen wat daar by U was, daardie
aand voordat U liggaam gebreek sou word. Een vir een het hulle ontvang sonder
om te begryp, geneem sonder om te ontvang en verteer sonder om verkwik te word.
Net
soos ek, al die jare.
En
tog het U wat alle harte ken, in die groot, stil oomblik, by die herdenking van
U lewe, in die aanskyn van die dood, daardie ongerekende brood met ‘n kruis
geseën. Die brood, so onnadenkend, so argeloos en begriploos gevat, het U nogtans
geseën en dit gegee, geskenk en uitgedeel.
Versigtig,
selfs huiwerig neem ek nou brood. Want daarin sien ek seëninge wat sonder
verwyt uitgedeel word. Daarin herken ek lewe wat vrylik, ondanks onsself, gegee
word.
Ek
weet, al is dit hoe voorlopig, hoe vlak, dat hierdie brood, lig, eenvoudig, ongerekend,
die teken is van die groot verhaal van U sorg, U liefde. Dit herinner my aan
wat dit beteken om in U teenwoordigheid te wees.
Hoe
kosbaar is brood, Here. Hoe kosbaar is brood wat deur U hand gebreek word.
Hoe
spesiaal is brood, want U deel dit uit.
