Omgee as geestelike oefening

Wie ‘n ander voorspoed gun, sal self oorvloed hê. Wie die dors van ander les, sal self genoeg kry as hy dors is. (Spreuke 11:25).

Weggesteek tussen al die Spreuke, sit hierdie merkwaardige stukkie lewensinsig.

Eeue lank het dit bewaar gebly: 'n simbool van wat mense se lewens mooi maak. 

Hierdie stukkie wysheid vertel hoe mense reeds in Bybelse tye die geestelike insig gehad het dat mens self geestelik kan groei deur jou inspanning vir ander.

Om om te gee vir ander, is 'n geestelike oefening. Dit kom nie sommer vanself nie. Jy span jou in daarvoor. 

Mense besef spoedig waarom dit 'n "geestelike" oefening is: As ‘n mens jou instel op ander se geestelike welsyn, bring dit verdieping, dankbaarheid, geluk en sin in jou lewe. Jou geestelike lewe word fundamenteel deur omgee gevorm.

Om jouself vir ander te gee, is ‘n waagstuk waarin jy jou moet oefen. ‘n Mens doen iets wat nie eintlik deel is van jou natuur nie.

Dit is eerder natuurlik om ingestel te wees op jouself.

Mense wat hul self vir ander gee, lewer aangrypende getuienisse oor die gevolge daarvan. Deur die geestelike oefening van omgee en uitreik na ander, ontdek ‘n mens dikwels heel verras totaal nuwe dinge van jouself. Jy tree op op manier wat jy voorheen gedink het nie moontlik is nie. Jy sien in jouself kragte raak waarvan jy voorheen nooit bewus was nie.

Ek het dikwels gesien hoedat groot, volwasse mense, gewoonlik hard en sterk, in staat is tot die mees sensitiewe optrede as hulle betrokke raak by die swaarkry en verlies van ander mense. Hulle ontdek 'n sagte deel van hulleself wat hul mens-wees mooier, dieper en ryker maak. 

‘n Pa wat sy seun deur die hel van dwelms moet bystaan, geteister deur die kind se kriminele optrede, kry wonderbaarlike krag om vol te hou, om by sy kind te bly, om hom ten spyte van teleurstellings en ondankbaarheid, te bly liefhê.

‘n Man wat sy sterwende pa tot die einde verpleeg, wat vir hom die mees intieme dinge moet doen omdat sy pa dit nie self meer kan doen nie, kry die innerlike krag om daarmee vol te hou.

Mense kry iewers van binne uit reserwe’s om uit hul pad te gaan om ander by te staan. Meer as een keer sê mense dat hulle die diepte en omvang van God se genade op ‘n aangrypende manier leer ken het toe hulle saam met ander ‘n pad van omgee geloop het.

Mense sê dikwels dat hulle eers begin verstaan het waarom die lewe gaan as hulle uitgereik het na ander en vir hulle versorg het.

Dit kan lewensveranderend wees: Soms kry mense dan ook vir die eerste keer nuwe insig oor wat God met hulle wil doen. Hulle besef hoe God hul gebruik om lyding te versag en genade te betoon. Vir die eerste keer word hul bewus van hoe God by hulle bly in die dor tye.

Dikwels sal jy mense ook hoor sê dat hulle nooit besef het hoe spesiaal iemand is by wie hulle betrokke geraak het nie. Eers toe hulle deel geword het van hulle lewens en na hulle uitgereik het, het hulle ook by sulke lydendes diep geestelike lesse geleer. Hulle ontdek hoe diep God kan woon in selfs die siekste, ellendigste van mense.

Soms sal mense sê dat hulle God se nabyheid ervaar het terwyl hulle by ander mense was om hulle moed in te praat en by te staan. Dankbaarheid en selfs blydskap het oor hulle gekom terwyl hulle ander bemoedig het.

Die Bybel vertel heel konkreet hiervan: die arm vrou wat ‘n penning in die skatkis by die tempel ingegooi het, was ‘n gelukkig mense. Haar lewe het sin by God gehad. Sy was nie te arm om weg te gee nie. Haar blydskap in God was so groot dat sy die bietjie wat sy nog gehad het kon weggee.