Die hele groep staan op en gaan sit by 'n ander tafel. Oor ekologiese spiritualiteit

So lyk die rivier langs een van die land se bekendste wynlandgoed wat deur een van Duitsland se rykste families besit word. Hier onder is nog 'n voorbeeld.

Ons sit en gesels oor hulle besoek aan die Kruger-wildtuin waarvan hulle so pas teruggekom het.

By een van die kampe, vertel hy, gaan hulle die aand in die restaurant eet. Langs hulle tafel sit 'n klomp uitlanders van 'n heel ander kontinent.

Hulle stook lustig. En as hulle 'n ent weg gerook het, skiet hulle die stompies met 'n boog. Dit val die hele wêreld vol.

My vriend, sy vrou en hul twee kinders sit en bekyk die storie. Sy stemtoon, sonder enige kommentaar oor wat hy dink, vertel genoeg.

Ek ken hom en sy gesin as mense wat nie arm is nie. Hulle het genoeg om van te leef. Maar hulle leef sober, meer nog - hulle is 'n gesin wat omgee vir ander. Dit sien en hoor jy gedurig raak in wat hulle doen en sê.

Hy is 'n gelowige man, wat nie smous met godsdiens nie, met hope humor en by uitstek 'n mens. Ek verwonder my altyd hoe hy die een persoon na die ander met wie hy 'n onderhoud het, met respek behandel en aan hulle eindelose tyd spandeer.

En keer op keer sal hy vir my een of ander verhaal vertel van buitelewe, natuur en toer. Hy is duidelik lief vir die aarde ook.

Party mense se liefde loop ver, wyd en eintlik sonder grense, dink ek dikwels as ek by hom uitstap.

Maar die storie eindig nie by sy onuitgesproke verontwaardiging van die stompie-skieters nie. Dit eindig op 'n veel dieper vlak.

Hy sê, heel bedaard en sonder enige moralisering:

My seun, nou elf jaar oud, wat dit toneel van die rokers sit en bekyk het, staan na 'n rukkie op en gaan tel die stompies op.

Ek kan my die toneel nouliks voorstel. Kan jy dink jy kom oor 'n kontinent na een van die wêreld se bekendste wildparke en moet dan van 'n seuntjie sien hoe dink hy van jou doen en late? Toe die seun na 'n rukkie weer opstaan om die nuwe stompies wat onophoudelik weggegooi word, sonder 'n woord te gaan optel om dit in die vuilgoedblik te gooi, staan die hele groep stompieskieters op en gaan sit 'n ent weg by 'n ander tafel.

Ek en my gespreksgenoot bly praat so bietjie oor die planeet en die ellende van vervuiling. En die mens se aandeel aan die vernietiging daarvan.

Hy sê hy moet my net nog 'n storie vertel: op pad na die wildtuin en by 'n pad wat herbou word, staan daar 'n waghokkie waar twee vroue sit om die stop en ry teken elke tien minute om te draai. Hulle as gesin is net te laat vir die ry-kans. Terwyl hulle staan, sien sy seun dat die hok omring is van papiere, bokse en koeldrankblikkies wat die hokbemanning om die hokkie weggooi en mors.

Net daar klim hy uit die motor, gaan tel alles op en gooi dit in die vuilgoedblik langs die hokkie.

En klim sonder 'n woord terug in die motor.

Ek vra hom: maar praat julle met die kinders oor sulke goed en sê jy vir hom om dit te gaan optel?

Nee. Nooit. Hy weet nie waarvandaan dit kom nie. Hierdie elfjarige seun van hom se sorg vir die aarde.

Ek luister na sy eerlike onkundigheid.

Maar juis dit is vir my die verdere teken: wie liefde het, laat dit nie by grense stop nie. En wie die liefde het, maak liefde los by mense wat saam met hulle leef. En, verder, 'n mens wat in die liefde woon, besef dit meestal nie eers self nie. Die geestelike praktyk het diep genoeg bodem geraak om vanself te gebeur.

Mooi. Ekologiese spiritualiteit is 'n antwoord van die mens aan die Een wat so liefdevol die aarde geskep het en vir ons 'n mooi woonplek gegee het.