Psalm
61 begin met ‘n verlangende geroep na God.
Die
uitroepe in die Psalm vertel van die bidder wat tot God die een na die ander
smeekbede rig;
“Hoor
tog my hulpgeroep, o God, slaan tog ag op my gebed.”
Die
bidder is bewus van die groot afstand tussen hom en God: hy is in 'n ‘n vreemde
plek. Sy lewe is ontwrig, alleen, afgesonder.
Maar
hy praat ook vanuit ‘n verwarde, desperate binnekant - sy binneste is gevul met
'n wanhopige geroep om hulp:
“Ver
uit die vreemde uit, in wanhoop, roep ek na U.”
Dit
is eintlik ‘n tydlose gebed: maar dalk staan dit veral uit in ons tyd waarin
die afstand en God akuter as ooit tevore beleef word. Dit is die donker kant
van die geestelike reis - die valllei-tye waarin mense geen uitsig op God het
nie.
En
tog: Die bidder is nie vreemd aan God nie. Sy verlange is juis gebore uit wat
hy reeds van God weet. Sy herinneringe is gevul deur vroeëre tye van nabyheid
aan God.
Dit
is juis hier waar die Psalm die allermooiste metafore ter sprake bring. Die
Psalmdigter wil met 'n klomp beelde praat oor wat dit beteken om by God te
wees. Dit kom uit sy lewenservaring, uit alles wat hy ervaar het wat hom 'n
gevoel van geborgenheid gee en wat hy aan sy verhouding met God ook verbind:
“Bring
my op 'n rots waar ek veilig sal wees. U is vir my 'n toevlug, 'n sterk vesting
buite bereik van die vyand.”
Dit
is beelde wat by ‘n mens ‘n gevoel oproep van vastigheid, veiligheid, toevlug
en beskerming. So dink 'n mens daaraan
om in God se teenwoordigheid te wees. Dit is volledige kontemplasie: om bewus
te wees van totale goedheid in 'n ruimte saam met God.
Ek
sit nou die dag in die spreekkamer en blaai deur die Psalm toe die gedeelte
veral my oog vang:
“Laat
my by U 'n blywende tuiste vind. Laat my skuil onder u vleuels.”
Die
woorde sak by my in: Dit is die algemeen menslike behoefte: 'n Blywende tuiste.
Die ewige vastigheid. Die warmte van nabyheid aan God: onder die vleuels soos
'n kwesbare diertjie wat by sy ma skuil.
En
tog is daar die afstand: wat die Psalmdigter begeer en wat hy ervaar is twee totaal
verskillende dinge.
Hoe
tog, vra die leser, word die afstand oorbrug?
Hoe
kom die digter by die volgende punt uit, by die punt van dankbare lofsang oor
God se nabyheid? Die kontemplasie?
U,
o God, hoor my geloftes, U vervul die wens van hulle wat u Naam eer. Laat die
koning lank lewe, laat sy lewensjare oor geslagte strek. Mag hy sy lewe lank
regeer voor God, mag u liefde en trou hom bewaar! Dan sal ek u Naam altyd
besing en dag na dag my geloftes betaal.
Die
antwoord is eenvoudig: dit is die doel van die psalm. 'n Mens se verlange skep
die ruimte vir God se koms. Deur gebed, deur verlange, deur afwagting: so sal
'n mens uiteindelik die teenwoordigheid van God geskenk word.
