Op die kampus van Notre Dame Universiteit waar ons vir die konferensie van die SSCS bymekaar is, staan hierdie beeldhouwerk.
Die onderskrif verduidelik dat dit die familie simboliseer. Meer nog: selebreer.
In celebration of the family. Op 'n universiteitskampus!
En daar is 'n aanhaling van George Bernard Shaw: "A happy family is but an earlier heaven."
'n Gelukkige gesin is 'n vroeë hemel. Nou reeds, die direkte inwoning van die goddelike. Hemel nou.
Een van die ander aanhalings is van Martin Luther King:
"Dit is vir my maklik om te glo in 'n God van liefde. Want ek het grootgeword in 'n familie waarin liefde sentraal gestaan het en waar daar altyd liefdevolle verhoudings teenwoordig was."
Wat my opval van die beeld is nie soseer die vroulike figuur wat die kind sorgsaam vashou of die pa wat sterk die beeldegroep anker nie.
Of die tekstuur van die beeld. Uitnodigend. Jy wil daaraan raak. Jy word ingetrek, betrek, geraak.
Wat my nog meer opval: Dit is die ouers wat met alle aandag na die kind kyk.
En nog opvallender: die kindjie wat, tydloos, vashou aan ma terwyl dit daardie prominente handjie uitsteek na die pa.
Op mekaar ingestel.
Spiritualiteit gaan altyd om verhoudinge.
Hemel: om nie alleen te wees nie.
